ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 669

บทที่669 ไททัน

“คุณรู้จักฉัน? แล้วก็รู้จักหยกแขวน นี่ด้วยอย่างนั้นรึ? ”

เขาพูดภาษาคนได้ ก็สามารถบอกได้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนเถื่อน

อีกอย่างดูทรงแล้ว เขาก็ดูเคารพให้เกียรติตนเองดี ไม่มีความอาฆาตเหมือนเมื่อครู่แม้แต่น้อย

เฉินเกอจึงถามไป

“ฉันเคยเห็นท่านเทพเจ้าในรูปวาด และหยกแขวนเลือดมังกรอันนี้ก็เป็นของวิเศษประจำกายของท่าน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้พบกับท่านเทพเจ้าด้วยตาของฉันเอง ไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ! ”

ลี่ป้าก้มหัวไม่หยุด

เฉินเกอสงสัย อยากที่จะถามลี่ป้าดู

อย่างไรเสียมันจะไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้พบกับหยุนฉิงกับหญิงชุดขาวที่เป็นคนดินแดนนั้น

แน่นอนหล่ะว่าลี่ป้าจะต้องรู้เรื่องเยอะมากแน่นอน

ในตอนที่กำลังจะถามขึ้น

ในตอนนั้นเฉินเกอก็ได้ยินเสียงดังขึ้น มันเป็นเสียงฝีเท้าที่ดังอยู่ด้านนอก ค่อยๆลองเดินเข้ามาในถ้ำ

ต้องเป็นอีกห้าคนที่เหลือนั่นกำลังเดินเข้ามา

ลี่ป้าเองเห็นได้ชัดว่าได้ยินเหมือนกัน เขาจึงเงยหน้ามองเฉินเกอด้วยความสงสัย

ดูเหมือนจะถามว่าคนพวกนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับเทพ?

เฉินเกอจึงบอก: “คุณมีพลังที่แข็งแกร่งมาก แกร่งกว่าฉันเสียอีก ทำไมถึงถูกพวกเขาจับมาขังได้? ”

“เหอะ ฉันน้อยหาได้กลัวพวกมันไม่ แต่ฉันกลัวอาวุธสีฟ้าที่เขาถือ สิ่งนั้นคือสายฟ้า พวกมันใช้สายทำร้ายฉัน ช็อตฉัน ฉันไม่กล้าขยับตัว! ฉันเองก็อยากที่จะหนี แต่พวกมันก็จะใช้สายฟ้าทำให้ฟ้าผ่าใหญ่ ฉันจึงไม่กล้าแตะ”

ลี่ป้าพูดอย่างหมดหนทาง

ฮ่าฮ่า เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆ

เดาว่าลี่ป้าคงคิดว่าปืนไฟฟ้านั่นเป็นเครื่องวัตถุโบราณ และรั้วไฟฟ้าที่อยู่ด้านนอกนี่เขาก็คงคิดไปว่าเป็นฟ้าร้องฟ้าผ่า

ว่ากันตามหลักแล้ว แรงไฟฟ้าพวกนี้ ทำอะไรลี่ป้าไม่ได้เลย

แต่ด้วยความเกรงกลัวต่อเทพพระคุณ เขาจึงไม่กล้าที่จะต่อต้าน

น่าขันนัก ไฟฟ้าพวกนี้ ทำอะไรตนเองยังไม่ได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลี่ป้าที่แปลกยิ่งกว่า

“คุณอยากออกไปไหมหล่ะ? ”

เฉินเกอมองเขาพลางถาม

ลี่ป้าพยักหน้าหนักแน่: “ท่านเทพเจ้า ท่านจะช่วยฉันหรือ? ถ้าหากฉันน้อยสามารถที่จะออกไปจากที่นี่ไปได้ ฉันยินดีที่จะติดตามท่าน รับใช้ท่านทุกสิ่งอย่าง”

เขาเริ่มคำนับไม่หยุด

เฉินเกอรีบยกมือขึ้นห้าม

“ลี่ป้าคุณยืนขึ้นก่อนเถอะ,คุณรอก่อนและทำตามที่ฉันบอกหล่ะก็ ฉันรับรองว่าคุณจะออกไปได้อย่างแน่นอน! ”

เฉินเกอใช้กำลังอย่างมากในการประคองให้เขาลุกขึ้น

จากนั้นก็ไปที่ข้างหู บอกเขาต้องทำอย่างงั้น อย่างงี้

ลี่ป้าได้ยินก็พยักหน้า

ด้านนอกสนาม

“เกิดอะไรขึ้น? เจ้าหกกับเจ้าเจ็ดเข้าไปนานมากแล้วนะ ทำไมยังไม่ออกมาอีกหล่ะ? ”

เย่าเมิ่งเฟยในเวลานี้เกิดรู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

นี่ก็เข้าไปได้สิบกว่านาทีได้แล้ว ถ้าหากยังล่อออกมาไม่ได้ มันก็ต้องมีการเคลื่อนไหวบ้างสิถึงจะถูก

“หรือว่าด้านในนั้น อาจารย์หกกับอาจารย์เจ็ดกำลังต่อสู้กับไอ้คนเถื่อนนั่นก็เลยใช้เวลานาน พวกเขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรด้วย พวกเราห้าคนรีบเข้าไปช่วยกันเถอะ! ”

เย่าเมิ่งเหยากล่าวอย่างวิเคราะห์

“ฉันรู้สึกว่าสถานการณ์มันแปลกๆ คุณดูจวงสือซานนั่น มันหัวเราะเย็นๆ ตลอด ราวกับมีแผนการอะไรในใจอย่างไรอย่างนั้น! ”

เย่าเมิ่งเฟยนั่งไม่ติดพื้น

ในขณะที่กลุ่มคนกำลังเฝ้ารออย่างกระวนกระวายใจอยู่นั่นเอง

โฮก!

จู่ๆ ในถ้ำก็เกิดเสียงร้องราวกับฟ้าผ่าขึ้น

เสียงร้องนี้มันราวกับมีอำนาจของปีศาจก็ไม่ปาน สามารถที่จะดูดวิญญาณ ทำให้บริเวณนั้นสั่นสะเทือน

ยิ่งไปกว่านั้นผ่านไปพัก ในถ้ำก็เกิดฝุ่นลมพัดขึ้นผ่านออกมาอย่างบ้าคลั่ง

กวาดผ่านมาจนทั่วลาน

สุดยอดเกินไปแล้ว!

ฝูงชนด้านหน้าอึ้งไปกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ส่วนห้าคนที่เหลือ เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ก็พากันถอยหนี

หลังจากที่ได้ยินเสียงคำรามแล้ว ก็รู้สึกได้เลยว่ามันไม่ธรรมดา

ต่างพากันตกใจกลัว

“ออกมาแล้ว! ออกมาแล้ว! ”

จากนั้นเงาดำใหญ่ก็วิ่งตรงออกมา ในสนามตอนนี้ก็เข้าสู่อารมณ์ตื่นเต้นสุดขีด

ทุกคนจ้องไปที่สนามพลางตะโกนขึ้น

เมื่อพบเข้ากับร่างสูงใหญ่เกือบสามเมตรของลี่ป้า ที่ถึงแม้จะตัวใหญ่แต่กลับคล่องแคล่วว่องไวจนน่ากลัว

อาศัยการบินเหนือฝุ่นที่ลอยค้าง โบกมือใหญ่ผ่านอากาศออกไป

และก็มีคนหนึ่งถูกตะปบเข้าที่ไหล่

ไหล่ของคนคนนั้นแตกหักเป็นเสี่ยง ลอยขึ้นสูงกว่าสิบเมตร และตกลงมากระทบเข้าบนหินใหญ่ ทำให้ผู้คนทั้งสนามสั่นไปทั้งตัว