ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 670

บทที่670 หาเรื่อง

เพราะต้องรีบกลับหุบเขาราชายา เฉินเกอจึงไม่ได้ตามไปกับลี่ป้า

เมื่อตนมาถึงหุบเขา ระหว่างทางก็พบเข้ากับถ้ำ

ซึ่งดีมากสำหรับการแอบซ่อนตัว

หลังจากที่ลี่ป้าหนีไปแล้ว อาจจะพูดได้เลยว่าตระกูลจวงอะไรนี่เกิดสงครามใหญ่ ส่งคนพากันระดมหาไปทั่ว

แน่นอนหล่ะ ลี่ป้าไม่มีทางที่จะมากลัวที่ช็อตไฟฟ้าของพวกเขาแล้ว หากเจอเข้า คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเจอกับโศกอนาตกรรมขึ้น เฉินเกอไม่ได้สนใจถึงการตายของตระกูลจวงนัก แต่ถ้าลี่ป้าฆ่าขึ้นมา มันดูเป็นเป้าหมายที่ใหญ่เกินไป

การที่ดึงดูดตระกูลกู่กับพวกสำนักฟีนิกซ์ให้มาสนใจนั้นไม่ถือเป็นเรื่องที่ดี

แบบนี้หน่ะดีแล้ว ให้ลี่ป้าหลบซ่อนชั่วคราว ตัวเขาเองก็อาศัยเวลารีบไปหุบเขาราชายาเพื่อเอายาสมุนไพรสามชนิดไปรักษาซีนซีน

“เหอะ เย่าหมิง กล้าเอาใครก็ไม่รู้เข้าหุบเขา นี่แกคิดว่าแกเป็นใคร แถมยังจัดห้องให้อีก! ”

รอจนกระทั่งเฉินเกอกลับไปถึงกำลังจะเข้าไปห้อง

ก็เห็นชายวัยสี่สิบกว่า มากับลูกน้องสองคน อยู่ในห้องกับเย่าหมิงพูดจาแปลกๆคาดเดาไม่ได้

“ผู้ดูแลเย่าสาม ท่านไม่รู้ น้องชายผู้นั้น เป็นลูกศิษย์ของผู้มีพระคุณของฉันกับคุณของหุบเขา เขามาเพื่อขอยา ฉันจึงให้เขาพักชั่วคราว! ”

เย่าหมิงพูดกับชายวัยกลางคนที่หยิ่งทะนง ตรงหน้าด้วยความเคารพ

“ว่าไงนะ? ยังจะมาขอยาอีก? อีกอย่างคุณของหุบก็ย้ายออกไปแล้ว ฉันไม่ยักเคยได้ยินคุณของหุบเขาพูดถึงเรื่องผู้มีพระคุณ ที่หุบเขาราชายาของพวกเรามันเป็นสถานที่ที่ใครจะไปจะมาก็ได้อย่างนั้นหรอ? ไม่รู้จะพูดยังไง พอคนมาก็เอาห้องฉันออกมา จัดห้องลูกชายของประธานจางคุณนายจางไว้ห้องข้างๆเย่าหมิง! เย่าหมิงตอนนี้คุณไม่ใช่คนดูแลที่นี่แล้ว แต่เป็นดั่งทาสของหุบเขาราชายา คุณช่วยดูแลรับใช้ฉันดีๆหน่อย ถ้าขาดไปแม้แต่ขนเส้นเดียว ฉันจะตำหนิคุณ! ”

เย่าสามโบกมือ ยิ้มอย่างเย็นชา

เย่าหมิงไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด

อะไรคือลูกชายของประธานจางคุณนายจาง

แต่ไม่นาน เขาก็เข้าใจ

เมื่อเห็นผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านหลัง ก็มีกล่องทารกมาวางไว้นานแล้ว

ในกล่องนั้นมีลูกหมาตัวหนึ่ง

ที่เรียกว่าลูกชายของประธานจางคุณนายจาง ที่แท้ก็คือลูกหมาตัวนี้อย่างนั้นเหรอ?

ใบหน้าของเย่าหมิงประกายความโกรธ

เขาทำเพื่อหุบเขาราชายา บุกน้ำลุยไฟกับท่านคุณของหุบเขา จนถึงตอนนี้ จะให้เขาอยู่ร่วมห้องกับหมา แล้วก็ให้เขาเป็นคนคอยดูแลหมาเนี่ยนะ?

ใครไม่เศร้าบ้าง!

เย่าหมิงกำมือแน่นไม่กล้าพูดคำใด จนถึงตอนนี้เขาก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น

มองเฉินเกอที่ยืนอยู่หน้าประตู

เขาบังคับให้ตัวเองยิ้มออกมา:

“น้องเฉิน ไปไหนมาหล่ะ? ฉันกำลังตามหาคุณอยู่พอดี! ”

ฉากเมื่อครู่นี้ เฉินเกอได้เห็นจนหมด

แต่ก็ทำเป็นไม่เห็นไปเสีย พูดขึ้น: “ไปเดินเล่นรอบๆ”

“แค่กๆๆ น้องเฉิน ฉันมีบางอย่างมันยากที่จะพูด ฉันเกรงว่าฉันจะดูแลท่านไม่ได้แล้ว! ตอนนี้เสียงของฉันค่อนข้างไม่มีน้ำหนัก ที่หุบเขาราชายาไม่มีใครเห็นหัวฉัน! ท่านเองก็เห็นแล้ว เฮ้อ! ”

เย่าหมิงส่ายหน้าถอนหายใจ

ไม่ต้องถามก็พอจะรู้ว่า ปัญหาเรื่องยาสมุนไพรสามชนิดนี้เป็นใหญ่

และในตอนนี้ ผู้ดูแลเย่าสามก็ถือพัสดุออกมา

ซึ่งก็เป็นสิ่งที่เฉินเกอนำมา

ด้านในดูจะไม่ใช่เป็นของอะไรที่ดูพิเศษ มีเพียงหนังสือไม่กี่เล่ม เป็นของที่คุณลุงให้เฉินเกอเอามาให้แก่ท่านคุณของหุบเขา ด้านในเป็นการบันทึกข้อมูลสำคัญอะไรบางอย่างเกี่ยวกับยาเอาไว้

แน่นอนหล่ะ ในความคิดของคุณลุง นอกจากเอาสมุนไพรสามชนิดมาแล้ว ก็ยังให้เขาได้คบค้าสมาคมอิทธิพลใหม่ด้วย

“กระเป๋าแตกนี่ของใคร? ”

เย่าสามฮัมเสียงเย็นชา

“ของฉันเอง! ”

เฉินเกอพูดเย็นๆ มองไปทางผู้ดูแลหน้าหนวด

“รู้แล้วว่าเป็นของคุณ! ”

เย่าสามกล่าว ในขณะที่เทข้าวของของเฉินเกอลงพื้น

“เก็บขึ้นมา แล้วก็ออกไปให้ไกล! ”

“เย่าสาม! ”

ด้านเย่าหมิงกลับโกรธขึ้นมา: “นี่ท่านหมายความว่ายังไง? ฉันก็บอกท่านไปแล้วว่าน้องเฉินเป็นลูกศิษย์ของผู้มีพระคุณของฉันกับคุณของหุบเขา ท่านทำแบบนี้กับน้องเฉิน นี่ไม่เห็นฉันในสายตาเลยใช่ไหม แรกเริ่มเดิมทีไม่ใช่ฉันหรือที่สนับสนุนท่าน จนท่านมาแทนที่เป็นคนดูแลแทนฉัน? และเรื่องที่ฉันจะต้องตกมาเป็นแบบนี้ ในใจท่านเองก็รู้ดี อย่าคิดว่าตนเองยอดเยี่ยม! ”

เย่าหมิงหน้าแดง

เย่าสามใบหน้าลังเลก่อนจะพูด “เย่าสาม คุณพูดอะไรของคุณ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ! ”

พลางพูด เขาก็เดินเข้าไปด้านหน้า เหยียบกระเป๋าของเฉินเกอ

ทั้งยังใช้แรงบดขยี้