ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 672

บทที่672หุบเขาจวงเจียที่หยิ่งยโส

“เป็นหัวหน้าหุบเขาที่มา”

ในเวลานี้ คนของ ตระกูลจวงที่เผชิญหน้ากับบอดี้การ์ดหุบเขาราชายาตะโกนอย่างตื่นเต้น เหมือนหินก้อนใหญ่ในใจได้หล่นลงพื้น

มีบอดี้การ์ดของหุบเขาราชายาประมาณหกสิบคน ในเวลานี้บางคนนอนอยู่บนพื้นบางคนก็ร้องเสียงดัง ทุกคนพยุงกันยืนขึ้น

และรีบไปที่ด้านหลังของเย่าอีกู่

“จวงหู่จวงเป้า!”

เย่าอีกู่ขมวดคิ้ว กำหมัดไว้แน่น

จวงหู่ เป็นหัวหน้าหุบเขาในเทือกเขาชีกู่หุบเขาจวงเจีย ส่วนจวงเป้าเขาเป็นน้องชายของจวงหู่

หุบเขาราชายากลั่นยาวิเศษ หุบเขาจวงเจียชำนาญการต่อสู้ เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา หุบเขาจวงเจียก็เป็นตระกูลกลั่นยาเช่นกัน และเป็นผู้

ก่อตั้งหัวหน้าหุบเขาเป็นคนรับใช้ที่หลบหนีออกไปจากหุบเขาราชายา

ดังนั้น ความคับแค้นใจระหว่างสองครอบครัว จึงมีมายาวนาน

จวงเป้าเป็นน้องชายของจวงหู่มีฝีมือสูงมาก ถ้าพูดว่ากลัว เย่าอีกู่ ก็กังวลเรื่องจวงเป้าเช่นกัน ว่ากันว่า (เขาใกล้เคียงกับ

ความแข็งแกร่งขอบเขตเปิดปราณขั้นกลาง)

ดังนั้น เย่าอีกู่ จึงรวบรวมยอดฝีมือเป็นจำนวนมาก

โดยไม่คาดคิดอยู่ต่อหน้าจวงเป้า ไร้ประโยชน์สิ้นดี

คนของหุบเขาจวงเจีย มีประมาณหกสิบคน วันนี้จวงหู่ได้โอกาสระเบิดอารมณ์เต็มที่

เฉินเกอก็เดินออกมา

เมื่อมองอย่างตั้งใจ เขาเห็นชายคนหนึ่งสวมชุดฝึกวิทยายุทธ์สีดำ และรองเท้าผ้าสีดำยืนอยู่ตรงหน้าหุบเขาจวงเจีย ดูแล้ว

เหมือนมีอายุสี่สิบกว่าปี มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า ซึ่งทำให้รูปลักษณ์ของเขาดูดุร้าย

“มีอะไร? หัวหน้าหุบเขาเย่า? ดูเหมือนว่า คุณจะเชิญยอดฝีมือมากมายเพื่อมาจัดการกับหุบเขาจวงเจียของเรา?”

จวงเป้าก้าวไปข้างหน้า มองไปที่เย่าอีกู่ด้วยรอยยิ้มนิดๆ

เย่าอีกู่เป็นหัวหน้า พยายามเก็บอาการตกใจเอาไว้แล้วพูด “จวงเป้า，จวงหู่พวกนายสองพี่น้องวันนี้ช่างใจกล้าเหลือเกิน

ถึงกับพาคนมาทำร้ายคนของหุบเขาราชายามากมายขนาดนี้?”

“ก็เหมือนกันแหละ หุบเขาราชายา คุณยังจำรอยแผลเป็นบนใบหน้าของน้องเป้าของฉันได้ไหม? ปีนั้นนายเป็นคนประทานให้

นายใช้ยาวิเศษเพื่อล่อยอดฝีมือ และซุ่มโจมตีเราสองพี่น้อง น้องเป้าของฉันยอมสละชีวิตเพื่อช่วยชีวิตฉัน ฉันถึงหนีออกไป

ได้ ตอนนี้ รอยแผลเป็นบนใบหน้านี้ ฉันไม่มีวันที่จะลืมมัน” จวงหู่พูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

ทั้งสองตระกูลมีความแค้นมานาน จวงเป้าดูดุร้ายกว่า “เย่าอีกู่นายไม่ต้องพูดไร้สาระ ความเกลียดชังหลายปี และ

ตอนนี้ลูกสาวของนายก็ได้ปล่อยเทพแห่งสงครามคนที่กว่าพวกเราจะจับมาได้ นายรู้ไหม เพื่อต้องการจับคนป่าคนนั้น ตระกูลจวง

ของเราสูญเสียคนมาเท่าไร่? วันนี้ บัญชีความแค้นเก่าและใหม่เรามาสะสางพร้อมกัน ทั้งสองตระกูลต่อสู้กันมาหลายร้อยปี

วันนี้ ก็สะสางให้มันสิ้นสุดกัน!”

จวงเป้าพูดอย่างรุนแรง และเมื่อเขาพูด รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขากระตุกอย่างน่ากลัว

เย่าอีกู่นิ่งเงียบ ใช่ ตอนนั้นเขาเป็นคนส่งคนไปไล่ฆ่าสองพี่น้องจวงเป้าจวงหู่ช่วงนี้ก็มีความขัดแย้งกันบ่อยครั้ง และ

ตอนนี้ ได้มาเอาโทษกับเรื่องที่ลูกสาวปล่อยคนป่าออกไป เป็นเพียงข้ออ้างของพวกเขา ดูเหมือนว่า พวกเขาต้องการจะเอา

จริง

แต่ถ้าจะสู้ ดูสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว คิดว่าในระยะเวลาห้าหกปีที่ได้ฝึกฝนยอดฝีมือออกมา คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจวงเป้า

เลย!

ในขณะนี้เย่าอีกู่อารมณ์หดหู่พูดเสียงเบา “อย่าคิดว่าได้ความแข็งแกร่งขอบเขตเปิดปราณขั้นกลางก็จะ

ทำอะไรตามอำเภอใจ หลายปีมานี้หุบเขาราชายา ก็ไม่ใช่ไม่ได้ทำอะไรเลย!”

“ฮ่าๆ! ความเก่งกาจของหุบเขาราชายาคนอื่นไม่รู้ เราสองพี่น้องจะไม่รู้ได้ไง?” จวงหู่ อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขา พูดด้วยเสียง

ประชด” “ฉันคิดว่านายอย่าดิ้นรนเลย ยอมแพ้ซะดีๆ? ยอดฝีมือที่นายเชิญมาเหล่านี้ มีแต่ชื่อเสียงไร้ความสามารถ อ่อนแอ!