ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 673

บทที่673 ทุกคนในเหตุการณ์ต่างเงียบไปหมด

พวกเขาทั้งสามตกตะลึงจนสีหน้าแปลกๆ ยิ้มแหย่ๆ

“คาดไม่ถึงเด็กเมื่อวานซืนคนหนึ่งฝึกพลังภายในได้สำเร็จ!”

จวงสือซานร่างกายเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แค่หอบเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าประสิทธิภาพในการต่อสู้ควบคุมได้ยอดเยี่ยม เขาพูดด้วยความ

มั่นใจ

“เพราะฉะนั้นความหมายของคุณพ่อกับลุงสองคงจะฟังเข้าใจกันแล้ว? ทางที่ดีที่สุดยอมให้จับแต่โดยดี จะได้ไม่มีใครต้อง

มาตายอีก ถ้ายังสู้ต่อไป ฉันจะไม่ออมมือแล้วนะ! อีกอย่างครั้งนี้ที่มา จุดประสงค์คือเย่าอีกู่ ถ้าไม่อยากตาย ก็รีบหลบ

ไป!”

สีหน้าของอาจารย์ทั้งสามเปลี่ยนไป ได้แต่ถอนหายใจ เพราะแม้แต่ชายหนุ่มคนนี้ก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ นับประสา

อะไรกับจวงเป้าที่ยังไม่ได้ลงมือต่อสู้

ในเวลานี้เย่าอีกู่และคนอื่นๆรู้สึกสิ้นหวัง เมื่อเห็นคนตระกูลจวง มองมาที่พวกเขา เย่าอีกู่ ก็ตะโกนด้วยความโกรธ

“ลงมือเลย!”

ในขณะนี้ หินภูเขาปลอมในลานสวน มีมือปืนสองคนปรากฏตัวขึ้น

มือปืนสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาว่าจ้างด้วยเงินก้อนใหญ่ มีฉายาว่ามือปืนเทวดา เป็นความหวังสุดท้ายของเย่าอีกู่

เห็นว่าพวกเขาเพิ่งชักปืน ยัง ไม่ทันได้ยิงปืน จวงเป้าใช้พลังดูดหินสองก้อนบนพื้น และพุ่งออกไป โดยกระแทกระหว่างคิ้ว

ของสองคนนั้น

“อ๊ะ”

ด้วยเสียงกรีดร้องสองครั้ง ทั้งสองล้มลงกับพื้น

ตั้งแต่คนของตระกูลจวงออกมาเล่นงานจนถึงตอนนี้ เพียงแค่สิบนาที ยอดฝีมือของเย่าอีกู่บาดเจ็บบ้าง พิการบ้าง

ตอนนี้ บอดี้การ์ดไม่มีแล้ว เหลือเพียงเย่าอีกู่และผู้อาวุโสไม่กี่คนจากหุบเขาราชายาสำหรับบอดี้การ์ดอีกหนึ่งร้อยแปดสิบ

คน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าถึงเข้าไปสู้ก็มีแต่จะได้รับบาดเจ็บเพิ่มขึ้น

“คราวนี้ ฉันจะสู้เอง สือซานถอยออกไป”

ดวงตาของจวงเป้าเย็นชา เขาก้าวไปทีละก้าวเพื่อเข้าใกล้เย่าอีกู่

“คุณพ่อ!”

ในขณะนี้ สองพี่น้องเย่าเมิ่งเฟยวิ่งมาที่สนามตรงกลาง เมื่อเห็นความยุ่งเหยิงในสถานที่แห่งนี้ รู้สึกกังวลและประหลาดใจ

อย่างมาก

ใบหน้าของ เย่าอีกู่เป็นสีเทาราวกับคนตาย และสองขาสั่น เขามองไปที่ลูกสาวสวยทั้งสองคน ฝืนอดทนไว้แล้วพูด “จวงเป้าจวงหู่พูดถึงสมัยก่อนเราก็ไม่เคยมีความแค้นเกลียดชังใดๆ ในตอนนั้นที่พวกคุณก่อตั้งอุตสาหกรรมนี้ และโชคดี

ที่บรรพบุรุษของคุณเรียนรู้วิชาการกลั่นยาวิเศษจากหุบเขาราชายาของเรา อีกอย่าง…… ฉันรู้ว่าสือซานชื่นชอบเมิ่งเฟยของ

เรามาตลอด ทำไมเราไม่เปลี่ยนการต่อสู้เป็นปรองดองกันล่ะ?”

เย่าอีกู่กำหมัดแน่น

“หึหึ คุณคิดว่าหลานชายของฉันรักเย่าเมิ่งเฟยจริงๆหรือไง? ฮึ่ม อย่างมากก็แค่ฆ่าแก และจับลูกสาวไว้มันก็สามารถ

ทำให้หลานชายของฉันพอใจเหมือนกัน !” ฝีเท้าของจวงเป้าไม่หยุด

มีเจตนาจะฆ่า และพร้อมลงมือทันที

“หัวหน้าหุบเขา!”

เย่าหมิงรีบวิ่งไปและทันที เขายืนขวางอยู่ตรงหน้าเย่าอีกู่แต่โดนเขาเหวี่ยงกระเด็นไปอยู่ข้างหลัง นอนอยู่บนพื้นและไม่

สามารถลุกขึ้น

“เย่าอีกู่เมื่อแกตายแล้ว ตระกูลจวงของเราต้องการอะไรก็จะได้ดั่งใจ แกคิดว่า ตระกูลจวงหวังเพียงเล็กน้อยเหรอ?”

จวงเป้าเดินมาหาถึงตรงหน้าเขา ใช้หลังมือตบหน้าของเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม .

“พี่เป้า พี่เป้า มันเป็นความผิดของฉัน สมัยก่อนเป็นเพราะฉันมีตาแต่หามีแววไม่ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย” ได้สูญเสียที่พึ่ง

สุดท้าย แม้ว่าจะมีผู้อาวุโสเป็นหมื่น ในตอนนี้เขาก็ไม่ต่างจากคนธรรมดา สั่นทั้งตัวและพูดว่า “คุณรู้ไหมบรรพบุรุษของ

คุณสร้างความสำเร็จได้เพราะมาจากหุบเขาราชายาของเรา พวกคุณไม่ควรหลอกลวงอาจารย์และล้มล้างบรรพบุรุษของคุณ!”

“เพี๊ยะ!”

และจวงเป้ายกมือขึ้นตบหน้าเสียงดัง

“หลอกลวงอาจารย์และล้มล้างบรรพบุรุษ? แกไม่มีค่า!” จวงเป้ายิ้มเยาะ “ถ้าจะฆ่าแกตอนนี้มัน ก็เหมือนกับการบดขยี้

แมลงตัวหนึ่ง แน่นอนอุตสาหกรรมของหุบเขาราชายาตระกูลจวงของเราจะรับช่วงต่อไป และหุบเขาอื่นๆคงจะไม่ว่าอะไร”