ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 693

บทที่ 693 เฉินผิงอัน

“แกว่าอะไรนะ？เธอหายตัวไป？”

หยุนฉิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ

“ไว้ชีวิตด้วยเจ้านาย ผมจำได้ว่า เมื่อกี้คุณหนูฟางยังอยู่ที่ห้องอยู่เลย อีกอย่างยังมีการเคลื่อนไหวด้วย ผมก็เลยไม่ได้สนใจ แต่เมื่อเข้าไปดูใครจะรู้ว่า เสี่ยวหงหมดสติ และคุณหนูฟางก็หายไป！”

เสี่ยงหงเป็นสาวใช้ส่วนตัวที่หยุนฉิงจัดให้ฟางเจี่ยนนัน

และเมื่อเธอมาดูที่ห้อง ก็เห็นว่า เสี่ยวหงนอนหมดสติอยู่

ส่วนฟางเจี่ยนนันนั้นหายตัวไปแล้ว

และหยุนฉิงก็หลับตาลงเล็กน้อย และสงบลงแล้วสัมผัสอะไรบางอย่าง

จากนั้น เธอก็ลืมตาขึ้นมา

“เธอน่าจะเพิ่งถูกคนพาตัวไปเมื่อกี้ เชื่อว่ายังวิ่งหนีไปไม่ไกลมากนัก รีบไปไล่ตามเธอทุกทิศทางเดี๋ยวนี้！”

หยุนฉิงตะคอกอย่างเย็นชา

ทุกคนต่างก็ตัวสั่น และรีบไปไล่ตามเธอตามคำสั่งทันที

ทางด้านริมน้ำที่ริมแม่น้ำใหญ่

“ปล่อยฉัน คุณ……คุณเป็นใครกันแน่？”

ฟางเจี่ยนนันดิ้นหนีจากมือของชายวัยกลางคนหนึ่ง และถามขึ้นด้วยความกลัว

คนคนนี้มีรูปร่างหน้าตาที่แปลกประหลาด และเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ จู่ ๆเขาคนนี้ก็ได้ปรากฏตัวอยู่ที่ห้องของตัวเอง และไม่ได้พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็ได้ทุบให้เสี่ยวหงสลบไป และจากนั้นก็พาเธอวิ่งออกมาตลอดทาง

การเคลื่อนไหวของเขาว่องไวมาก

ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้ฟางเจี่ยนนันรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังบินอยู่

และนอกจากเฉินเกอและหยุนฉิงแล้ว ฟางเจี่ยนนันก็ไม่เคยเห็นจริง ๆว่า ยังมีใครสามารถทำเช่นนี้ได้

ดังนั้น จึงทำให้ฟางเจี่ยนนันรู้สึกหวาดกลัว

โดยเฉพาะตอนนี้ เขาพาเธอมาถึงที่ริมแม่น้ำใหญ่ที่มีป่าไม้สูงอยู่ทุกด้าน

“ฉันเหรอ？ก็เป็นคนที่ช่วยคุณน่ะสิ！”

ชายวัยกลางยิ้มเล็กน้อย

“คุณรู้จักเฉินเกอหรือเปล่า？เฉินเกอเป็นคนให้คุณมาช่วยฉันใช่หรือเปล่า？”

ฟางเจี่ยนนันจินตนาการไม่ออก ว่านอกจากเฉินเกอแล้ว ยังมีใครอีกที่รู้จักปรมาจารย์ที่เก่งขนาดนี้ได้

“ถือว่าใช่มั้ง ต่อให้เขาไม่พูด ฉันก็จะช่วยคุณ！”

ชายวัยกลางยิ้มอย่างขมขื่น

ด้านหลังของชายคนนี้สะพายกระเป๋าใบใหญ่ที่แปลกประหลาดอยู่ใบหนึ่ง และเขาเป็นคนหลังค่อมเล็กน้อย ส่วนใบหน้าของเขานั้นเหมือนถูกไฟไหม้ เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

เขาทำให้คนมีความรู้สึกหวาดกลัวอย่างหนึ่ง

แต่ว่า เมื่อตอนที่เขาพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา ทำให้ฟางเจี่ยนนันมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

“หมายความว่า คุณรู้จักเฉินเกอ？แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทำไมเขาไม่มาช่วยฉันด้วยตัวของเขาเอง？”

ฟางเจี่ยนนันถามขึ้นอย่างรีบร้อน

“ตอนนี้เขาอยู่กับฉัน และกำลังยุ่งเรื่องบางอย่างของตัวเขาเองอยู่ ฉันรู้ ว่าคุณเป็นส่วนหนึ่งของโรคภายในหัวใจเขา และถ้าคุณถูกผู้หญิงคนนั้นจับตัวอยู่ตลอดเวลา ตัวตนของเสี่ยวเกอคุณเองก็รู้ดี ว่าเขาจะกินไม่ได้และนอนไม่หลับ！”

ลุงชายวัยกลางกล่าว

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฟางเจี่ยนนันยิ่งรู้สึกมีความสุขมาก และดูเหมือนว่า ภายในใจของเฉินเกอ ตัวเองยังคงมีความสำคัญอยู่ อย่างน้อย เขาก็จะคอยเป็นห่วงเป็นใยตัวเองตลอดเวลา

ฟางเจี่ยนนันก็ตระหนักขึ้นมาทันทีว่า บางทีเธออาจไม่ต้องการอะไรมากนัก และเฉินเกอคอยเป็นห่วงเธอแบบนี้ เธอก็รู้สึกพอใจมากแล้ว

“ไม่สิ คุณลุงท่านนี้ แต่เมื่อกี้คุณบอกว่า ต่อให้ไม่มีเฉินเกอ คุณก็จะช่วยฉันเหรอ！”

ฟางเจี่ยนนันถามด้วยความสงสัย

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ณ ตอนนี้ หลังจากที่ได้พูดคุยสั้นๆกับลุงคนนี้แล้ว ฟางเจี่ยนนันก็พบว่า เขาไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น โดยเฉพาะสายตาและการจ้องมองของเขา ที่มองมาที่ดวงตาของเธอนั้นนุ่มนวลมาก

สายตาที่นุ่มนวลและอ่อนโยนแบบนี้ ทำให้คนรู้สึกมีความใกล้ชิดได้อย่างง่ายดาย

“ฮ่าฮ่า เจี่ยนนัน หนูกับป้าของหนูคล้ายกันมาก เกือบจะเหมือนกันทุกอย่างเลย และกับเฉียงเวย ลูกพี่ลูกน้องของหนู ก็คล้ายกันมากเช่นกัน！”

ชายวัยกลางหันศีรษะกลับมา แล้วยิ้ม

“คุณ……คุณรู้ชื่อของฉันได้อย่างไร？อีกอย่าง คุณรู้จักป้าของฉันกับเฉียงเวยเหรอ？คุณเป็นใครกันแน่？”

คำพูดเหล่านี้ ทำให้ฟางเจี่ยนนันสับสนและไปไม่ถูกเลย

“แน่นอนว่าฉันต้องรู้สิ เรื่องของตระกูลฟาง บางทีฉันอาจจะรู้ดีกว่าหนูก็ได้！”

ชายวัยกลางยิ้มอย่างขมขื่น

ในขณะที่เขาพูดอยู่ เขาก็หยิบรูปถ่ายที่อยู่ตรงหน้าอกของเขาออกมาอย่างระมัดระวัง และเมื่อฟางเจี่ยนนันมองไป ซึ่งก็คือรูปถ่ายของซูเฉียงเวยนั้นเอง

ฟางเจี่ยนนันเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากคนหนึ่ง

เธอตกตะลึงเล็กน้อยและมองไปที่ดวงตาของลุงชายวัยกลางอย่างละเอียด

ไม่น่าแปลกใจเลย ที่มองเขาในเมื่อกี้นี้ แล้วมีความรู้สึกว่าใกล้ชิดมาก

จนตอนนี้ฟางเจี่ยนนันจึงรู้สึกตัวขึ้นมาได้ ที่แท้ ดวงตาของเขา คล้ายกับดวงตาของเฉินเกอมาก