ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 702

บทที่ 702 ทรยศ

เฉินเกอเห็นคนเหล่านี้ อดไม่ได้ที่ยิ้มเจื่อนๆพร้อมกันส่ายหัว

คิดๆแล้วมันก็เหมือนละคร หนึ่งปีก่อนนั้น หากตัวเองเห็นบอดี้การ์ดที่มากมายอย่างนี้มาล้อมรอบตัวเอง ต่อให้ปกติจะใจเย็นแค่ไหน ก็ยังคงรู้สึกประหม่า

แต่ตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เฉินเกอเพียงแค่ชี้นิ้วไปเรื่อย คนสิบกว่าคนนี้ ตายแล้วยังไม่รู้ว่าตัวเองตายยังไงเลย

แต่เห็นได้ชัด ขณะที่คนคนหนึ่งมีพลังที่มากกว่าคนปกติแล้วนั้น เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเรื่องที่น่ากลัว ก็จะไม่รู้สึกอะไรเลยอีกเลย และก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจด้วย

ตอนนี้ เถียเฉิงและไป๋เสี่ยวเฟยได้กลับมารักษาตัวที่จินหลิงแล้ว

แต่กลับหาพี่จื่อเยียนไม่เจอ เฉินเกอทำได้เพียงถามหาข้อมูลจากคนเหล่านี้

“พวกแกช้าก่อน!”

และในเวลานี้ ตู้ยีหนิงสั่งคำเดียวให้หยุด

“คุณหนูใหญ่ มีเรื่องอะไรครับ”

ชายวัยกลางคนถาม

“อาต๋านายรู้สึกไหมว่า ชายหนุ่มคนนี้เหมือนใครคนหนึ่ง?”

ตู้ยีหนิงยืนกอดอก จ้องมองเฉินเกอแล้วพูดขึ้นกะทันหัน

“เหมือนคนคนหนึ่ง? เหมือนใคร?”

หลี่ต๋าถาม

“นายรู้สึกหรือเปล่า หน้าตาของเขาเหมือนอาจูนคนใช้ที่ถูกฉันทำร้ายจนเสียชีวิต?”

ตู้ยีหนิงเกิดความสนุกขึ้นมา เดินวนหนึ่งรอบ จ้องมองเฉินเกอ

ยิ่งมอง เธอรู้สึกว่ายิ่งเหมือน

“คุณหนูใหญ่ เหมือนที่คุณหนูพูดเลย เหมือนคนใช้ของคุณหนูที่ชื่ออาจูน!”

หลี่ต๋าพยักหน้าแล้วพูดเสริม

“ฮ่าๆๆ ฉันว่าละ มองนายคนนี้แล้วถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตา เฮ้ย ตอนนั้นฉันพลั้งมืดฆ่าอาจูนตาย ถึงตอนนี้ยังรู้สึกละอายใจอยู่เลย เอางี้ เรารับเขาไว้ เก็บเขาไว้เป็นลูกน้องข้างกายของฉัน ดูท่าทางของเขา เหมือนจะลำบากทีเดียว ประทานที่กินอยู่ให้เขาดีกว่า!”

ตู้ยีหนิงกล่าว

เห่อๆ บำเพ็ญเพียรอยู่ในป่าสามวัน จริงดังว่า เสื้อผ้าของเฉินเกอที่สวมใส่อยู่ดูน่าเวทนาทีเดียว

เพียงแต่ได้ยินคำพูดของตู้ยีหนิง ทำให้เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆ

ดีเหมือนกัน ไม่มีใครเคยกล้าพูดคำพูดแบบนี้กับตัวเองมาก่อน?

ตั้งแต่วันที่ตัวเองกลายเป็นคุณชายเฉิน

“คุณหนูใหญ่ ผมแค่ต้องการตามหาเพื่อนที่ถูกคุณพาไปเท่านั้น หากคุณรู้ว่าพวกเขาอยู่ตรงไหน ขอความกรุณาช่วยพาฉันไปพบพวกเขาด้วย!”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าว

“บังอาจ คุณหนูใหญ่ให้แกมาเป็นคนใช้ ถือว่าให้เกียรติแกแล้ว แกยังไม่รู้จักเจียมตัว?”

หลี่ต๋าสายตาเย็นชา

“อาต๋าถอยไปก่อน นายบอกว่านายจะตามหาเพื่อนใช่มั้ย? ได้ ฉันรับปากนาย แต่นายต้องตามฉันไปก่อน รอให้ฉันเสร็จธุระแล้ว ฉันจะพานายไปเจอเพื่อนของนาย!”

และตู้ยีหนิงได้กลอกตาเล็กน้อย ขยิบตาให้หลี่ต๋าแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เรื่องแค่นี้ จะพ้นสายตาของเฉินเกอได้อย่างไร

พูดตามตรง ในใจของตู้ยีหนิงคิดอะไรอยู่เฉินเกอรู้เกือบหมดแล้ว เพียงแต่ในตัวเธอยังมีเบาะแสของพี่จื่อเยียนและคุณลุงแน่นอน เฉินเกอยังมีอีกทางเลือกหนึ่ง

ก็คือจัดการพวกเธอให้ราบคาบตรงนี้ บีบบังคับพวกเธอให้พูดความจริง

เพียงแต่ว่า หากเป็นเพื่อนของคุณลุงจริง และคนเหล่านี้ทนรับพลังของตัวเองไม่ไหว หากฆ่าผิดคน มันก็จะไม่ดี

คิดๆแล้ว เฉินเกอจึงตกลงรับปากเธอ ดูว่าเธอจะมาไม้ไหนแล้วค่อยว่ากันอีกที

“หากสามารถเจอกับเพื่อนของผมได้ ผมก็ตกลง!”

เฉินเกอกล่าว

“ฮ่าๆๆๆ ได้ ใช่แล้ว นายชื่ออะไร?”

ตู้ยีหนิงหัวเราะกล่าว

“เฉินเกอ!”

“ชื่อเหมือนผู้หญิงจัง เรียกนายว่าเฉินเกอเหมือนว่าฉันจะเสียเปรียบนะ เอางี้ละกัน ฉันจะเรียกนายว่าเสี่ยวเฉิน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายก็ติดตามฉัน คุณหนูใหญ่อย่างฉันจะให้นายได้เสวยสุขสวัสดิการในส่วนของอาจูน แต่ฉันไม่ทำร้ายนายอย่างแน่นอน ฮ่าๆๆ!”

ตู้ยีหนิงหัวเราะกล่าว

เธอปรากฏตัววันนี้ เหมือนมีธุระต้องจัดการสักอย่าง ไม่นานนัก เธอได้รวบรวมกำลังคน ทุกคนต่างมุ่งหน้าไปวิลล่าทางทิศเหนือของเมือง

ระหว่างทาง เฉินเกอก็พอเข้าใจเรื่องราวหลักๆแล้ว