ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 726

บทที่ 726 การร่ำลา（2）

ทั้งสองคนเห็นบุคลากรระดับสูงของมหาวิทยาลัยล้วนยืนเข้าแถวอยู่หน้าแท่นบรรยาย

เหมือนเด็กนักเรียนที่กำลังถูกสั่งสอนอย่างไรอย่างนั้น

และมีคนหัวล้านอายุไม่มากนักได้คุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งกำลังร้องไห้อย่างน้ำมูกน้ำตาไหลเลยทีเดียว

“พ่อบุญธรรม？”

สวีเหมยเหม่ยจ้องตาเขมือบอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ส่วนชายหนุ่มคนนั้นแต่งกายอย่างหรูหรา และเป็นไอ้คนยากไร้ที่จีบซูมู่หานเมื่อวาน？

ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม？

พูดถึงพ่อบุญธรรมของเธอก็ถือว่าโชคร้ายมากๆ ตอนที่เขาโทรศัพท์สั่งการเรื่องนี้อยู่นั้น บังเอิญให้เฉินเกอที่มีหูดีได้ยินเข้าให้

ดังนั้นจึงไม่มีดังนั้น เฉินเกอคิดจะจัดการพวกเขา แค่ใช้เวลาไม่กี่นาทีเอง

“นักศึกษามู่หาน พวกเราต้องขออภัยกับสิ่งที่พูดไปเมื่อสักครู่นี้ด้วยครับ คุณสามารถหาผู้นักธุรกิจที่ยิ่งใหญ่มาเป็นผู้สนับสนุนของมหาวิทยาลัยได้ มหาวิทยาลัยต้องขอขอบคุณจากใจจริง และอีกอย่าง นักศึกษามู่หาน คุณชายเฉินท่านนี้มีเรื่องจะคุยกับหนูด้วยครับ！”

ชายวัยกลางคนยืนออกมาพูด

“คุณชายเฉิน？”

ซูมู่หานมองไปยังเฉินเกอ เป็นผู้ชายที่แปลกพิลึกคนนี้อีกแล้ว ไม่เห็นแค่ไม่กี่วัน เขาถึงกลับเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยเหรอ！

แต่ว่าเพราะกำลังสงสัยอยากรู้อยากเห็นกับเรื่องนี้อยู่ บวกกับมีความรู้สึกพิเศษกับผู้ชายคนนี้ ทำให้ซูมู่หานพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็เดินตามเฉินเกอออกไป

“คุณหาฉันมีอะไรเหรอค่ะ？คุณเป็นคุณชายเฉินบริษัทการค้าจินหลิง กรุ๊ป มีผู้หญิงชื่นชอบเป็นจำนวนมาก ส่วนฉันไม่มีอะไรดีเลย ไม่คู่ควรที่จะให้คุณชายเฉินมาช่วยเหลือค่ะ？”

ซูมู่หานเริ่มพูดอย่างตรงไปตรงมา

“อันที่จริงผมมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้องคุณ！”

เฉินเกอมองเธอพลางเอ่ยขึ้นมา

“คุณชายเฉินคุณหมายถึงเรื่องอะไรคะ？”

ซูมู่หานถาม

“ผมอยากจะจูบหน้าผากคุณสักครั้งหนึ่ง！”

เฉินเกอกล่าว

เวลาเพียงเจ็ดวันช่างผ่านไปเร็วมาก เขาไม่มีเวลาทำอะไรเลย สิ่งที่เขาทำได้ก็คือให้ครอบครัวของซูมู่หานมีฐานะดีไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องข้าวยากหมากแพง นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอะไรที่ทำเพื่อเธอได้อีกแล้ว

แม้กระทั่งโอกาสตามจีบซูมู่หานใหม่ก็ไม่มี

ดังนั้นการจากไปครั้งนี้เฉินเกออยากจะจูบหน้าผากซูมู่หานหนึ่งครั้ง เพื่อเก็บเป็นความทรงจำและถือเป็นการร่ำลา

หลังจากที่ตนรื้อฟื้นวิถีแห่งฟ้าได้สำเร็จแล้วก็จะไม่มีทางกลับมาที่นี่ได้อีก ยิ่งไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ถึงจะได้เจอหน้าซูมู่หาน

เขาไม่อยากจะพลาดโอกาสเพียงช่วงเวลาสั้นๆนี้ไป

“คุณว่าอะไรนะคะ？”

ส่วนซูมู่หานก็สะดุ้งตกใจกลัว และถอยหลังหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณ

เมื่อเห็นเฉินเกอดีดนิ้ว ทันใดนั้นร่างกายของซูมู่หานก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

เธอมองเฉินเกออย่างหวาดกลัวเล็กน้อย

“มู่หานมีบางเรื่องคุณจะไม่เข้าใจ คุณในขณะนี้ไม่รู้ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน！ผมตามหาคุณมาตั้งนานแสนนาน แต่ว่าคุณก็เหมือนหายตัวไปอย่างลึกลับ ผมหายังไงก็หาไม่เจอ！”

เฉินเกอเดินมาที่ข้างกายซูมู่หานจากนั้นก็จูงมือเธอเบาๆพลางเอ่ยปากพูด

เมื่อมองดวงตาของเฉินเกอที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ทันใดนั้นดวงตาที่ดิ้นรนของซูมู่หานก็ค่อยเจือจางออกไป

“ผมมาครั้งนี้ก็เพื่อจะมาร่ำลากับคุณอย่างเป็นทางการ ต่อจากนี้ไปผมจะต้องคอยสังเกตการณ์อยู่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน……”

เฉินเกอพูดเบาๆ

ขณะนั้นเขาค่อยๆโอบกอดตัวซูมู่หาน จากนั้นก็จุมพิตไปยังหน้าผากของเธอหนึ่งครั้ง

ร่างกายของซูมู่หานสั่นเล็กน้อย ในดวงใจของเธอเหมือนได้ประสานร่วมกับบางสิ่งบางอย่างของเฉินเกอ

ทันใดนั้นจิตใจรู้สึกมีหลากหลายอารมณ์ขึ้นมา

เธอรู้สึกว่าตนเหมือนจะรู้จักผู้ชายคนนี้

ความรู้สึกนี้มันมีตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกแล้ว

และที่สำคัญเหมือนตนจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับผู้ชายคนนี้

เพราะเมื่อตนได้เจอเขาก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

โดยเฉพาะที่เมื่อสักครู่นี้เขาได้จูบตนเบาๆ มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกเข้าไปใหญ่

เพราะว่าตนทั้งตื่นเต้นและรู้สึกเสียใจในเวลาเดียวกัน

ความเจ็บปวดในใจเช่นนี้ซูมู่หานไม่เคยมีมาก่อน และเพราะความรู้สึกเจ็บปวดนี้ทำให้ซูมู่หานน้ำตาไหลคลอเหมือนร่างกายได้แตกสลายไปแล้ว

เธอรู้สึกเหมือนจะคิดถึงคนนี้ตั้งนานแล้ว และทั้งสองก็ได้จากกันนานแล้วด้วย

เธอคิดถึงเขา คิดถึงทุกวี่ทุกวัน และทำให้ตนต้องทุกข์ใจทุกวัน