ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 729

บทที่ 729 มดเล็กกินช้างใหญ่

เมืองหนานหยางที่ท่าเรือเกาะฮ่องกง

บัดนี้ที่นี่เป็นจุดที่ฮือฮามาก

มีคนมามุงดูเป็นจำนวนมาก

ที่แท้มีคนหนึ่งกำลังคลานอยู่บนพื้นทำให้เป็นที่จับตามองของทุกคน

ทุกคนต่างกระซิบกระซาบพูดคุยกัน แต่ไม่มีใครกล้าก้าวเข้ามาหนึ่งก้าวเพื่อช่วยเหลือเขา

“โอ้โห นี้ไม่ใช่หลี่เจิ้นกั๋วที่เป็นประธานหลี่เหรอ？”

ในที่สุดก็มีคนจำคนที่อยู่ตรงหน้าได้

ใช่แล้ว คนนี้ไม่ใช่ใครอื่น ซึ่งคือประธานหลี่ที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจ

โอ้สวรรค์ ประธานหลี่เป็นใครกัน ทำไมตอนนี้ถึงตกอับเพียงนี้？

เขาหวาดกลัว

และเมื่อเขาพูดเช่นนี้ คนจำนวนไม่น้อยต่างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป

เพราะประธานหลี่ที่อยู่ตรงหน้า บัดนี้ร่างกายได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัว และเส้นเอ็นทั้งแขนและขาของเขาก็ถูกกระทืบจนหัก

ทำให้คนสงสารเวทนายิ่งนัก

“ท่านประธานหลี่ทำไมท่านถึงมีสภาพเช่นนี้ล่ะครับ ผมได้ยินว่าท่านอยู่ที่เมืองจินหลิงมิใช่หรือครับ ทำไมถึงกลับมาที่ท่าเรือกะทันหันล่ะครับ？”

เห็นได้ชัดว่าชายวัยกลางคนนี้รู้จักกับประธานหลี่ จึงได้เข้ามาถามอย่างสงสาร

และในเวลาเดียวกันยังรีบเอาน้ำเปล่าของตนออกมาเพื่อจะให้หลี่เจิ้นกั๋วที่คอกำลังแห้งดื่ม

ผลปรากฏว่ายังไม่ทันเข้าปากก็ถูกคนแตะทิ้งออกไป

เป็นบอดี้การ์ดหลายคนที่เดินมาอย่างยิ้มเยาะเย้ย

“ไอ้เฮีย ไอ้อ้วนเอ้ยไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปเร็วๆ อย่ามาสาระแนยุ่งเรื่องของคนอื่น ไม่เช่นนั้นนายจะจบชีวิตอยู่ที่นี่！”

บอดี้การ์ดชุดดำกล่าวอย่างเย็นชา

ชายวัยกลางคนอยากจะต่อต้าน แต่เมื่อเห็นคนเหล่านี้ไม่ธรรมดาจึงไม่กล้าที่จะหยุดยั้งการกระทำต่ำทรามนี้

ขณะนี้จึงได้แต่จากไปอย่างสลดใจ

ส่วนหลี่เจิ้นกั๋วอยากเอาน้ำขึ้นมาดื่มสักอึกหนึ่ง

ผลปรากฏว่าถูกบอดี้การ์ดชุดดำเหยียบสองมืออย่างสุดแรง

เหยียบบนหลังมือจนสาหัสแล้วยังกดทับอย่างรุนแรงอีกด้วย

“ไม่ใช่เคยพูดแล้วเหรอว่าไม่ดื่มน้ำเป็นเวลาเจ็ดวัน วันนี้เพิ่งจะวันที่สามเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ！ไอ้เฮีย ยังคิดว่าเป็นตัวเด่นของตระกูลเฉินอยู่อีกเหรอ ยังคิดจะให้คนนำน้ำมาให้ดื่ม จากนี้ไปตระกูลเฉินเปลี่ยนชื่อเป็นตระกูลซีเหมินแล้วโว๊ย พวกนายก็เป็นได้แค่สุนัขของตระกูลซีเหมินเท่านั้นแหละ！”

บอดี้การ์ดพูดอย่างเย็นชา

ส่วนหลี่เจิ้นกั๋วกระหายเต็มแก่จึงฝืนไปดื่มน้ำที่กระเด็นอยู่บนพื้น

“แม่งเอ้ย นายอยากดื่มน้ำมากนักใช่ไหม？ฮ่าๆๆๆๆ พรรคพวกเอ๋ยโยนเขาลงแม่น้ำดีไหม ถ้าเขาสามารถมีชีวิตว่ายขึ้นมาบนฝั่งได้ก็ถือสักว่าเขาโชคดี？”

บอดี้การ์ดพูดอย่างหัวเราะเยาะ

“ดี！”

พวกเขาขานตอบอย่างพร้อมเพรียบกัน

พูดถึงเฉินเกอหลังจากที่ออกจากเกาะแห่งนั้นในแถบทะเลตะวันออกเฉียงใต้

และผ่านมาที่เกาะฮ่องกงเพื่อเตรียมจะกลับเกาะของบ้านตระกูลเฉิน

บังเอิญมาเจอภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า

เพียงแต่บัดนี้เขาไม่อยากจะไปยุ่งเรื่องของคนอื่นมากนัก

กำลังเตรียมตัวจะเดินผ่านไป

เมื่อได้ยินเสียงร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดของหลี่เจิ้นกั๋ว เขายังคิดว่าหูของตนฝาดไป

สุดท้ายเมื่อหันหน้าไปมองก็เป็นหลี่เจิ้นกั๋วจริงๆ！

เป็นไปได้อย่างไรกัน？

เปลือกตาเฉินเกอกระตุก

บัดนี้จึงไปปรากฏตัวตรงหน้าคนเหล่านี้

“เจิ้นกั๋ว！”

เฉินเกอเรียกอย่างไม่อยากจะเชื่อ

หลายวันก่อนได้พบหน้ากันยังดีๆอยู่เลย และเจิ้นกั๋วกำลังจัดการเรื่องการโอนย้ายกรรมสิทธิ์ทรัพย์สินอยู่ และตัวเขาอยู่ที่เมืองจินหลิงแล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้น？

ส่วนหลี่เจิ้นกั๋วเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเฉินเกอก็แหงนหน้าขึ้นมองอย่างตัวสั่น

“คุณ……คุณชายเฉิน？”

ชั่วขณะนั้นหลี่เจิ้นกั๋วน้ำตาไหลริม

เหมือนตอนอยู่ในความมืดมิดแล้วได้พบเจอแสงสว่างอีกครั้ง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？”

เฉินเกอรีบถาม。

“เป็นฝีมือของตระกูลกู่กับสำนักฟีนิกซ์ที่มายึดครองตระกูลเฉินแล้วมอบให้เมืองไท่ตระกูลซีเหมินเป็นผู้ดูแล พวกเขาแย่งทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลเฉินไป！ผมต่อต้านพวกเขาจึงถูกจับมาอยู่ที่นี่ครับ！”

หลี่เจิ้นกั๋วพูดอย่างสะอึกสะอื้น