ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 744

บทที่ 744 ยอมแล้วจริง ๆ

“คุณชายเฉิน ไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วยเถิด”

หยิงหยางคุกเข่าพร้อมกับร้องขอชีวิตไม่หยุด

หรือแม้แต่ คุณชายต้วนเองก็ยังต้องทำตาม

เขาเองก็ไม่เข้าใจ ทุกคนต่างก็มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แล้วทำไม คนคนนี้ถึงได้เก่งอย่างนี้

และ เมื่อหลังจากที่เขานั้น ได้สยบนักพรตหยิงหยางได้แล้ว ก็ถือว่า ได้ข้ามขั้นที่เหนือกว่าผู้ฝึกตนแล้ว

ซึ่งมีความหยิ่งทะนงก็เป็นเรื่องธรรมดา

เขาทำให้อีกคนยอมอย่างศิโรราบ นี่มันช่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับคนในวัยเดียวกันแล้ว

ไม่ ฉันไม่ยอม

ถึงแม้ว่า อาจารย์จะคุกเข่าก้มหัวคำนับก็เถอะ เขายังไงก็ไม่ยอม

ลูกผู้ชาย มีล้มลุกคลุกคลานบ้างไม่เป็นไร ต้องมีสักวัน ที่มีโอกาสเอาคืน

ต้วนเฟิงคิดในใจ

ดังนั้น เขาจึงได้ร้องขอชีวิตอย่างที่อาจารย์ของเขาทำ

“ได้ ชีวิตนาย ฉันไม่เอาหรอก ทำไมน่ะเหรอ เพราะว่า เมื่อครู่ฉันไม่ได้บอกว่าจะฆ่าพวกนายสองคน”

เฉินเกอมองที่หยิงหยางและผู้จัดการหวางแล้วได้พูดขึ้น

ทำให้เขาทั้งสองคนนั้น สบายใจขึ้นมาหน่อย

ส่วนต้วนเฟิงตกใจ ทันใดเลยเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองเฉินเกอด้วยสายตาที่หวาดกลัว

“สำหรับนาย เมื่อครู่ฉันได้บอกไว้แล้วว่า ต้องใช้ชีวิตของคนในครอบครัวนายทั้งหมด มาแลกกับแส้ขนหางจามรี ลูกผู้ชาย ไม่ใช่แค่ต้องล้มลุกคลุกคลาน ยังต้องรักษาคำพูดด้วย พูดได้ก็ต้องทำให้ได้ ดังนั้น นายต้องตาย ครอบครัวนายก็ต้องตาย”

เฉินเกอพูด

“แก”

ต้วนเฟิงเกิดอาการตกใจ เขาสามารถรู้ความคิดที่อยู่ภายในใจได้เลยเหรอ

“ไม่ ไม่นะ”

ต้วนเฟิงรู้สึกหวาดกลัวประหวั่น ถอยหลังออกไปจนล้มลงกับพื้น

และเฉินเกอก็ได้ท่องคาถา จากนั้น ดาบก็พุ่งออกไป

รัศมีกระบี่สีแดงเลือดอันทรงพลัง ได้ล้อมตัวของต้วนเฟิงไว้

แต่ว่า ต้วนเฟิงเหมือนจะไม่เป็นไร

เมื่อครู่ เขาคิดว่าตัวเองนั้น จะต้องตายแล้ว

“ฉัน……ฉันไม่ได้เป็นอะไรเหรอนี่”

ต้วนเฟิงทั้งรู้สึกแปลกใจและทั้งดีใจ

จากนั้น ก็มองดาบรัศมีกระบี่ที่อยู่กับร่างของตัวเอง เขากำลังคิดว่า บางทีเขาอาจจะได้รับโอกาสให้เป็น ผู้ฝึกตนเหรอ ถึงได้พบเจอกับเรื่องมหัศจรรย์อย่างนี้ ไม่เชื่อก็ดูบนตัวของตัวเองอีก จากนั้น ก็มีแสงรัศมีเปล่งสว่างออกมา

และแสงรัศมีที่ส่องนี่เอง ที่คอยป้องกันอันตรายจากเฉินเกอไว้

หรือว่า ตัวเองจะเป็นลูกที่พระเจ้าเลือกมาเหรอ

“นี่คือยันต์เลือดเหรอ”

และในเวลานี้ เฉินเกอได้พูดขึ้นอย่างเบา ๆ ว่า “หากใครที่โดนยันต์เลือดแล้ว เลือดในร่างกายก็จะไหลไม่หยุด จากนั้น ก็ค่อย ๆ ตายไปอย่างช้า ๆ ส่วนนาย จะเป็นคนสุดท้ายที่ตาย ดังนั้น เวลาที่เหลืออยู่ใช้มันอย่างมีคุณค่าซะ”

“อะไรกัน ยันต์เลือดเหรอ”

เมื่อได้ฟังที่เฉินเกอพูด ต้วนเฟิงก็เพิ่งจะเข้าใจ

และเวลาผ่านไปได้ไม่นาน เขาก็สัมผัสได้ถึงอาการเจ็บปวดสุดขีดที่รุมล้อมเข้ามาทั่วร่าง จากหน้าผากจนถึงใบหน้า ก็มีรอยเส้นเลือดสีดำผุดขึ้นเป็นสายอย่างเต็มใบหน้า

พอผ่านไปสักพัก เขาถึงรู้สึกว่าเสียใจ

ตอนแรก ยังอยู่ดี ๆ มีพร้อมทุกอย่าง และตัวเองก็เป็นถึงคุณชายใหญ่

แต่ว่าตัวเอง ทำไมต้องมาหาเรื่องคนคนนี้ด้วย

ทำไม

เขาร้องออกมาด้วยความทรมาน แต่เสียงที่ร้องและร่างของเขานั้น ก็ค่อย ๆ กลายเป็นควันหมอกเลือดสีแดง หายไปในอากาศอย่างช้า ๆ

และควันหมอกเลือดนี้ ก็ล่องลอยไปในนภา

ราวกับว่าเป็นตัวอักษรที่ลอยอยู่ในอากาศยังไงยังงั้น

ในความคิดของหยิงหยางและผู้จัดการหวางนั้น คิดว่า “ใครที่ลบหลู่ ต้องตาย”

“คุณชายเฉิน ไว้ชีวิตผมเถอะ”

ผู้จัดการหวางก้มคำนับไม่หยุด

ส่วนหยิงหยางในใจก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัว

จากนั้น เฉินเกอก็มองไปที่หยิงหยางแล้วพูดขึ้นว่า “ยังจำที่เมื่อครู่ ฉันได้ถามนายไหม”