ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 745

บทที่ 745 หมอดู

ท่านซินแสกุ่ย แต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนสุขุม และค่อนข้างที่จะรอบคอบ

เขาคงไม่ทอดทิ้งเครื่องรางของตัวเองอย่างงายๆ

หรือว่า ท่านซินแสกุ่ยจะมีเจตนาอื่นอีก

“เฉินเกอ นายว่านี่ใช่อาจารย์จงใจส่งสัญญาณให้ไหม หรือว่า กำลังส่งสัญญาณขอความช่วยเหลืออยู่”

ในเวลานี้ เสี้ยวจู่ก็ได้พูดขึ้น

เฉินเกอพยักหน้า อย่างมั่นใจ แล้วพูดขึ้นว่า “ที่นายพูดก็ฟังดูมีเหตุผล อาจารย์ท่านสามารถรู้อนาคตได้ ไม่แน่ว่า ท่านคงรู้ว่าพวกเราจะมาหาเขา และต้องรู้ว่า พวกเราจะมาวันไหน ไม่อย่างนั้น สองสามวันมานี้คงไม่ปรากฏแส้ขนหางจามรีขึ้นมาหรอก”

“อย่าเพิ่งสนใจเรื่องนี้เลย เดี๋ยวพวกเราไปที่มหาวิทยาลัยจี้โจวก่อน หาตัวคนที่ชื่อ เซียวเหยียน ให้เจอ แล้วถามเขา เดี๋ยวก็รู้เอง”

เฉินเกอพูดขึ้น

“อาจารย์ เมื่อก่อนผมก็เคยเรียนที่มหาวิทยาลัยจี้โจวครับ เอาอย่างนี้ไหม เดี๋ยวผมจะตามไปด้วย แบบนี้มันค่อยจะสะดวกหน่อย ต้องมีคนที่คอยติดตามท่านไปนะครับ”

เฉินเปียวเปียว ในเวลานี้ได้พูดขึ้น

“ก็ดีเหมือนกัน งั้นเธอก็ไปกับฉันแล้วกัน”

มหาวิทยาลัยจี้โจว

ไม่รู้ว่าทำไม พอได้เข้ามาในเขตของมหาวิทยาลัย ก็จะทำให้เฉินเกอนั้น คิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ ที่เคยเกิดขึ้น

เพราะว่า จนถึงตอนนี้ เวลาก็ได้ผ่านไปแล้วสามปี

และก็ได้เลิกรากับมู่หานไป ก็เกือบจะสามปีเหมือนกัน

แต่ว่า เรื่องราวที่ผ่านไปนั้น ราวกับว่า มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

เวลา ก็จะเป็นแบบนี้ ในขณะที่เราไม่ได้เตรียมตัว มันก็จะเดินหมุนจากไป

เฉินเปียวเปียวเดินตามเฉินเกอมาข้าง ๆ ก็เห็นว่า เฉินเกอกำลังมองไปที่สวนภายในของมหาวิทยาลัย ท่าทางดูเหม่อลอย

จึงปล่อยเขาตามสบาย เลยไม่ได้ขัดจังหวะเขาแต่อย่างใด

จากนั้น เธอเลยเดินไปที่สาขาการจัดการ เพื่อตามหาคนที่ชื่อ เซียวเหยียน

ส่วนเฉินเกอก็เดินเล่นวนไปในสวนของมหาวิทยาลัย

รู้สึกว่ามหาวิทยาลัยทุกแห่ง จะไม่ค่อยต่างกันมากเท่าไร

“ไอหย๋า ระวัง”

และในเวลานี้ บนท้องฟ้า ก็ได้มีว่าวน้อยหลังเล็กร่วงลงมา และพุ่งตรงมายังเฉินเกอ

เด็กผู้หญิงหลายคนที่ปล่อยว่าวนั้น ในเวลานี้ รู้สึกตกใจแทบแย่

จึงได้รีบวิ่งมาดู

และก็ได้ตะโกนด้วย

ปล่อยว่าวมันก็มักจะเป็นแบบนี้ พอไม่มีลม ว่าวก็จะตกลงมา จะห้ามอย่างไรก็คงห้ามไม่ได้หรอก

ส่วนเฉินเกอเอง ก็ได้ระวังตัวแล้ว

จากนั้น ยกมือขึ้น แล้วชี้ไป

เสียงดังสนั่นขึ้น ว่าวหลังนั้น ก็ถูกเผาจนไหม้ในอากาศ

พอถึงตอนที่ตกลงมา ก็เหลือแค่เถาฝุ่นแล้ว

“อะไรกันน่ะ”

เมื่อเด็กผู้หญิงเหล่านั้นวิ่งมาถึงที่นี่ ก็เห็นว่าว่าวนั้น กลายเป็นเศษฝุ่นไปแล้ว พวกเธอต่างก็รู้สึกโกรธมาก

“นาย ทำอะไรของนาย พวกเราไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย นายทำไมถึงต้องเผาว่าวของพวกเราด้วย”

เป็นเด็กผู้หญิงทั้งสี่คน

รูปร่างดี สมส่วน ผมยาวประบ่า ใบหน้าของแต่ละคนก็สวยต่างกันออกไป

ที่เหลือสามคน ต่างก็ด่าว่าเฉินเกอยกใหญ่

และอีกหนึ่งคนนั้น ดูเป็นผู้หญิงที่สงบเสงี่ยมเรียบร้อยมาก

แต่ว่า ใบหน้าของเธอนั้น ดูมีอาการผิดหวังอยู่เล็กน้อย

เห้ย！

เฉินเกอเอง ก็มีสีหน้าที่รู้สึกผิด และนี่จึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ เมื่อหากว่าเฉินเกอไม่ได้มีปัญหาอะไร เขาก็จะเอานิสัยจริง ๆ ส่วนตัวของเขาเก็บซ่อนเอาไว้ เพราะว่า ไม่อยากปล่อยมันออกมา เดี๋ยวจะทำให้คนอื่นรู้สึกเสียใจได้

“ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

เฉินเกอรีบพูดขึ้น

“อะไร คือไม่ได้ตั้งใจเหรอ นายนี่มันแย่จริง ๆ ว่าวแค่เกือบโดนนายเท่านั้นเอง แต่นายกลับเอาไฟเผามันเลยเหรอ”

ผู้หญิงเหล่านั้น ไม่รู้ว่าเฉินเกอเผาว่าวนั้นอย่างไรด้วยซ้ำ และนั้น ก็ไม่ใช่ประเด็นที่พวกเธอสนใจหรอก

“เดี๋ยวผมชดใช้ให้นะ”

เฉินเกอได้พูดขึ้นอีกรอบ

และในเวลานี้ ผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยที่สุด ที่อยู่ตรงกลาง ได้เก็บซากของโครงว่าวขึ้นมา จากนั้นก็โยนลงไปที่พื้น แล้วใช้เท้ากระทืบไป แต่ตรงนั้นมีหลุมพอดี เกือบทำให้เธอนั้นล้มลง