ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 772

บทที่ 772 ไม่เก็บไว้เลยสักคน

“นายจะจบแล้ว ยังกล้าจองหองเช่นนี้!”

เด็กรับใช้คำรามด้วยความโกรธ

แต่ในวินาทีต่อมา เขาก็นิ่งอึ้งในทันที เพราะเขาเห็นเปลวไฟในดวงตาของเฉินเกอ และเปลวไฟนี้ เสมือนไม่อาจต้านทานได้ ลุกโชนจากฝ่าเท้าของตัวเองโดยตรง

“อ๊าก!”

เด็กรับใช้กรีดร้องโหยหวน กลายเป็นฝุ่นละอองในทันที

“ชีวิตของมดปลวกก็เล็กน้อยเช่นนี้!”

เฉินเกอสองมือไขว้หลัง ส่ายหัวแล้วยิ้มอ่อนๆ

จากนั้นร่างก็กลายเป็นลมกระโชก และกระจายหายไปในที่เดิม

พุ่งไปที่ถ้ำใต้ดินโดยตรง

และก่อนถึงถ้ำใต้ดิน ก็มีคนเฝ้ายามไว้

แต่อย่างที่เฉินเกอพูด คนพวกนี้ดั่งมดปลวก ถูกกวาดล้างจนสะอาดในทันที

เฉินเกอไม่สนใจเลยว่า จะใช่คนของตระกูลเฉินนั่นหรือเปล่า แค่มีคนต้องการทำร้ายตัวเอง หรือมีความคิดที่ไม่ดีต่อตัวเอง

นั้นเขาก็ต้องตาย!

ฉึกๆๆ!

จุดศูนย์กลางของคุกใต้ดิน

ทุกคนต่างเฝ้าดูพวกยอดฝีมือในคุกใต้ดิน สูญสลายหายไปเช่นนี้ ด้วยความตกตะลึงยิ่งนัก

ในเวลานี้ พายุนี้กลายเป็นร่างหนึ่ง ยืนอยู่ต่อหน้านักโทษทั้งหมดในคุกใต้ดิน

“เฉินเกอ!”

ว่านเสว่ก็ต้องรู้จักเฉินเกออยู่แล้ว ตะโกนอย่างตื่นเต้นในทันที

ทุกคนอาจไม่รู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อกี้ ได้ทำให้เธอหวาดกลัวยิ่งนัก

ในวินาทีนั้น เธอคิดจริงๆว่าตัวเอง ตัวเองอาจจะโดนอย่างนั้นแล้ว!

ตอนนี้ ก็ถูกคนพวกนี้จับตัวมาอีก แค่คิดก็จะเห็นแล้วว่า อารมณ์ของการได้เจอเฉินเกออีกครั้ง

“ไม่เป็นไรแล้ว!”

เฉินเกอพูดขึ้นเบาๆ

ดีดนิ้วดังขึ้น กุญแจโซ่ตรวนในคุกใต้ดินก็เปิดออกทั้งหมด

ในคุกใต้ดินนี้ มีผู้สวมหน้ากากทั้งสาม ที่ช่วยว่านเสว่ไว้ในเมื่อกี้

นอกจากนี้ยังมีผู้นำนักพรตกลุ่มหนึ่ง

สิ่งที่ทำให้เฉินเกอไม่คาดคิดก็คือ ด้านในสุด มีผู้หญิงธรรมดากลุ่มหนึ่ง ที่หวาดกลัวจนไม่กล้าส่งเสียง

ดูเหมือนว่า การหายตัวไปของหญิงสาวที่เป็นข่าวลือเมื่อหลายวันก่อน ก็คือฝีมือของพวกที่ปลอมตัวเป็นนักพรตเหล่านี้

พวกเขาเป็นคนของตระกูลเฉินจริงหรือ?

ถึงกับสกปรกโสโครกและหยาบคายเช่นนี้

ในแววตาของเฉินเกอ มีความโกรธเคืองพาดผ่าน

ในไม่ช้า คนเหล่านี้ก็เดินออกจากด้านใน เหมือนได้รับการอภัยโทษ

นักพรตชราที่เป็นผู้นำ ยิ่งได้โค้งคำนับให้เฉินเกอ แล้วพูดว่า

“ขอบคุณท่านมหาเทพที่ช่วยชีวิต ฉันขอขอบคุณท่านครับ!”

นักพรตชราผู้นี้ ซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลพราก

“ท่านนักพรตไม่ต้องเกรงใจ ฉันมาที่นี่ อยากถามหาคนคนหนึ่งกับท่านพอดี!”

“อ๊ะ มหาเทพ ท่านจะหาใคร?”

นักพรตชราถามขึ้น

“ท่านซินแสกุ่ย เคยอาศัยอยู่ในภูเขาสวนหยาง แต่ในคุกใต้ดินนี้ กลับไม่เห็นร่องรอยของท่านซินแสกุ่ย?”

เฉินเกอถามอย่างสงสัย

“หัวหน้าอาราม หรือว่าท่านผู้นี้ก็คืออาจารย์เฉินเกอที่ท่านซินแสกุ่ยกล่าวถึง?”

ชายวัยกลางคนข้างๆนักพรตชรา มองไปที่นักพรตชราถามอย่างเคารพ

“ฉันก็คือเฉินเกอ!”

เฉินเกอพยักหน้าอย่างยินดี

“เป็นไปตามคาดจริงๆ ท่านซินแสกุ่ยเคยกล่าวไว้ว่า ท่านอาจารย์เฉินเกอ เป็นยอดมนุษย์ไร้ที่ติ วันนี้ได้เจอ ช่างเป็นฝีมือดั่งเทพเจ้าจริงๆ

อาจารย์เฉินเกอ ท่านซินแสกุ่ยได้อาศัยอยู่ในภูเขาสวนหยาง เพื่อหลบหนีการตามล่าของตระกูลเฉินพวกท่านจริงๆ แต่ไม่คาดคิดว่า สุดท้ายก็ไม่สามารถหลบหนีการไล่ล่าของตระกูลเฉินได้ อาจารย์ได้ถูกเฉินห้าวเทียนจับตัวไปแล้ว ไม่ได้ขังด้วยกันกับพวกเรา!”

นักพรตชรารีบพูดขึ้น

“พวกเขาตามล่าท่านซินแสกุ่ย เพื่ออะไร?”

เฉินเกอถาม

“เรื่องนี้ข้าก็ไม่ทราบนัก แต่ก่อนที่จะเกิดหายนะ ท่านอาจารย์เคยฝากความหวังไว้กับคุณ ว่าเขาจะรอดพ้นจากหายนะนี้ได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับเวลาช้าเร็วที่คุณตามมา!”

นักพรตชรารีบพูดขึ้น

“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว!”