ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 771

บทที่ 771 มดปลวก

เด็กรับใช้คนนั้นถูกดูดเข้าไปในสถานที่หนึ่งด้วยแรงดึงดูดมหาศาล

พอเขาตื่นมาอีกที ตรงหน้า ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนมือไพล่หลัง

“นายคือใคร?”

เขาตกตะลึง

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ สำคัญที่ว่า พวกนายเป็นใครกันแน่ ในภูเขาสวนหยางนี้ กำลังวางแผนเรื่องอะไร?”

เฉินเกอค่อยๆหันหน้าเข้ามา

จ้องมองเด็กรับใช้ผู้นี้อย่างเย็นชา

และวินาทีที่เด็กรับใช้ได้เห็นเฉินเกอ

ทันใดนั้นทั้งร่างก็สั่นสะท้าน

“อ๊ะ? ท่าน......ท่านคือนายน้อย?”

เสียงดังตึกตัก เขาคุกเข่าให้เฉินเกอทันที ด้วยความตกตะลึงยิ่งนัก

“นายน้อย?”

เฉินเกอขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะสงสัยเล็กน้อย

“นายน้อย ท่านมาที่นี่ด้วยตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เด็กรับใช้ก็ถามขึ้นอีกครั้ง

“เหอะๆ ฉันอยากมา ก็สามารถมาได้ทุกเมื่อ!”

เฉินเกอยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น

ไม่รู้เพราะอะไร คนผู้นี้ถึงเรียกตัวเองว่านายน้อย แต่ก็สามารถแผนซ้อนแผนได้พอดีเลย

ลองหยั่งท่าทีดูเสียหน่อย

“เอาล่ะ นายตอบคำถามฉันได้แล้ว!”

เฉินเกอพูดด้วยประโยคคำสั่ง

เด็กรับใช้คนนี้อกสั่นขวัญแขวน รีบก้มกราบแล้วพูดว่า

“นายน้อย ท่านลืมไปได้อย่างไร ว่าเราได้รับคำสั่งลับของตระกูล มาบุกเบิกค้นหาหินทิพย์อย่างลับๆ ในภูเขาสวนหยางแห่งนี้ มีบ่อไฟสวนหยางบ่อหนึ่ง เราได้กลั่นกรองหินทิพย์สวนหยาง มานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว!”

เด็กรับใช้ตอบทุกอย่างที่รู้

“หินทิพย์สวนหยาง?”

เฉินเกอพยักหน้าเล็กน้อย ในขณะเดียวกัน ก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดอย่างคร่าวๆแล้ว

“ถ้าเป็นเช่นนี้ แล้วพวกนักพรตเต๋าของอารามสวนหยาง ทั้งหมดก็?”

เฉินเกอถาม

“พวกไม่เชื่อฟังก็ฆ่าทิ้งทั้งหมด ยังมีส่วนหนึ่งขังอยู่ในคุกใต้ดินนี้!”

เด็กรับใช้ตอบกลับพร้อมพูดว่า

“ท่านนายน้อย ท่านมาที่นี่ ไม่รู้ว่าเฉินห้าวเทียนหัวหน้าศาลเจ้ารับรู้หรือไม่ ฉันจะรายงานความคืบหน้าให้ท่านหัวหน้าศาลเจ้าทราบทันที!”

“ยังไม่ต้องรีบ! ฉันถามนาย เคยได้ยินชื่อของซินแสท่านหนึ่ง ที่มีชื่อว่าท่านซินแสกุ่ยหรือไม่?”

เฉินเกอคิดในใจ ดูเหมือนในภูเขาสวนหยางนี้ จะมีความลับไม่น้อย

“ท่านซินแสกุ่ย ก็ต้องรู้แน่นอน ท่านได้ออกคำสั่งให้พวกเราตามล่าเขาไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เขาได้อยู่ในมือของพวกเราแล้ว ท่านให้หัวหน้าศาลเจ้าคุมตัวเขาไว้เป็นอย่างดี!”

เด็กรับใช้พูดอีกครั้ง

“ที่แท้ ท่านซินแสกุ่ยถูกพวกแกจับตัวไว้!”

เฉินเกอเลิกคิ้วเล็กน้อย

“นายน้อย ท่าน”

ทันใดนั้น เด็กรับใช้ก็เงยหน้าขึ้นกะทันหัน เขาถึงได้รู้ว่า ชายหนุ่มตรงหน้านี้ ดูเหมือนจะมีสไตล์ที่แตกต่างจากนายน้อยของตัวเองเป็นอย่างมาก

และยังถามติดต่อกันหลายครั้ง ก็แปลกยิ่งนัก

“ดีมาก ช่างย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย”

เฉินเกอคิดในใจ

คิดเช่นนี้ คือท่านซินแสกุ่ยหนีตัวมาที่ภูเขาสวนหยาง และซ่อนตัวอยู่ในอารามสวนหยาง ถึงได้มีเรื่องที่ท่านซินแสกุ่ยได้ทำนายดวงให้ว่านเสว่ที่หลังเขา เมื่อหลายเดือนก่อน

และหลังจากนั้น คนพวกนี้เพื่อท่านซินแสกุ่ยและที่เรียกว่าบ่อไฟสวนหยางนั้น ได้โค่นล้มทั้งภูเขาสวนหยาง

มิน่าเล่า!

ตัวเองสอบถามข่าวคราวของท่านซินแสกุ่ยมาโดยตลอด แต่ไม่พบเบาะแสใดๆเลย

“เฉินห้าวเทียน ที่นายพูดถึงคือใครกัน? และนายน้อยคนนี้คือใคร?”

เฉินเกอหัวเราะถามคนผู้นี้

“อ๊ะ นายไม่ใช่นายน้อย?”

เด็กรับใช้คนนี้รีบลุกขึ้นยืนทันที มองไปที่เฉินเกอด้วยสีหน้าระแวง

“นายเพิ่งดูออกตอนนี้เหรอ?”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย

เด็กรับใช้คนนี้ต้องการที่จะหนี