ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 787

บอดี้การ์ดชุดดำสองคน สีหน้าเจ็บปวด และหลงเฟยเฟยที่ยืนอยู่ข้างหลังของเฉินเกอ

คาดไม่ถึงเลย ว่าเฉินเกอจะยื่นมือช่วยตัวเอง ทำให้ในใจของเธอมีความเบิกบานใจเล็กน้อย

เวลานี้ ชายที่สวมชุดสูทสีเขียวเข้ม ก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว พูดอย่างเฉียบขาดอีกครั้ง ไอ้หนุ่ม “ขอเตือนให้นายส่งคนมาโดยสักดีๆ มิเช่นนั้น นายต้องรับผิดชอบกับผลที่จะตามมา”

เฉินเกอที่ใบหน้ามีรอยยิ้ม เอ่ยปากพูด “ฉันก็อยากจะดูเหมือนกัน ผลที่ตามมาของแกมันคืออะไร!”

เมื่อได้ยินเฉินเกอดึงดันไม่ยอมฟังคำเตือน ทำให้ชายที่สวมชุดสูทสีเขียวเข้ม ยิ่งโกรธเคือง เขาคำรามอย่างเสียงดัง “เอาไอ้หนุ่มคนนี้ให้ตาย เรื่องทั้งหมดฉันจะเป็นคนรับผิดชอบเอง!”

หลังจากพูดแบบนี้ บอดี้การ์ดชุดดำสองคนที่อยู่ภายใต้มือของเฉินเกอ ก็บิดร่างกายของพวกเขาอย่างแรง พยายามหนีจากการควบคุมของเฉินเกอ เพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น

ทำอะไรไม่ได้เลยพวกเขาได้ใช้แรงทั้งหมดที่มี ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากการควบคุม

ยิ่งกว่านั้นเฉินเกอในขณะนี้ ได้เพิ่มกำลังของเขา ทำให้บอดี้การ์ดชุดดำสองคนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

แขนกระดูกของพวกเขาได้ถูกเฉินเกอบดละเอียดโดยตรง

หลังจากนั้น เฉินเกอก็เตะขาออกไป และถีบลงไปที่หน้าอกของบอดี้การ์ดชุดดำคนหนึ่ง บอดี้การ์ดชุดดำคนนี้ เหมือนกับถูกลูกกระสุนปืนใหญ่ยิง กระเด็นออกไปโดยตรง

กระแทกสู่พื้นอย่างรุนแรง คอเอียงไปข้างหนึ่ง ได้เสียชีวิตไปในทันที

หลังจากนั้น เฉินเกอก็เตะออกไปเป็นครั้งที่สอง เตะจนบอดี้การ์ดชุดดำคนที่สอง กระเด็นออกไปอีกครั้ง

กระบวนท่าทั้งหมด เคลื่อนตัวดั่งเมฆพลิ้วไหวดั่งสายน้ำ ปราศจากความรู้สึกอืดอาดยืดยาด ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก ก็สามารถจัดการบอดี้การ์ดชุดดำทั้งสองคนอย่างอยู่หมัด

จากนั้นเฉินเกอ ก็มาถึงตรงหน้าของชายที่สวมชุดสูทสีเขียวเข้ม ไม่พูดไม่จา คว้าเนทไทของเขาเอาไว้ กระชากเขาเข้ามาหาตัวเอง

สายตามที่คมเฉียบของเฉินเกอ ไปหยุดอยู่บนร่างของชายผู้นี้ ผู้อย่างไม่แยแส

“กล้ามาสร้างความวุ่นวายในงานเลี้ยง ฉันจะให้นานจดจำไปตลอดชีวิต!”

เฉินเกอที่พูดประโยคนี้จบ ก็ได้ดึงตัวชายผู้นี้ ไปถึงตรงหน้าของหลงเฟยเฟย

จากนั้นเฉินเกอก็กล่าวขึ้น “รู้ตัวหน่อย รีบขอโทษเธอซะ มิเช่นนั้น แกต้องรับผิดชอบผลที่จะตามมา!”

ขณะที่เฉินเกอพูดความว่าต้องรับผิดชอบผลที่จะตามมานั้น ได้เน้นคำ ทำให้ชายคนนี้ที่ฟังอยู่ ราวกับเสียงที่ดังมาจากสวรรค์

ทำให้เขาตกใจกลัวอย่างมาก

ชายคนนี้รีบขอโทษทันที

หลังจากนั้น เฉินเกอก็ได้ปล่อยมือจากคอเสื้อของเขา กวาดมองเขาไปหนึ่งที กล่าวอย่างเฉยเมย “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก จะรอให้ฉันเลี้ยงเหล้าแกเหรอ?”

จากนั้นชายคนนี้ ก็จากไปด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง ราวกับตัวร้ายที่ใครๆ ก็รังเกียจขยะแขยง

หลังจากออกมาไม่ไกล เขาหันหลังกลับไป สายตาที่เย็นชาและมืดมน กวาดมองไปทางเฉินเกอแวบหนึ่ง

จากนั้นก็หายตัวไปในท่ามคนกลุ่มคน

หลังจากที่เห็นเฉินเกอเคลื่อนไหวอีกครั้ง และขับไล่คนเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย ใบหน้าของหลงเฟยเฟยเต็มไปด้วยตื้นตัน

เธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเฉินเกอ เอ่ยปากพูดขึ้น “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของนายในครั้งนี้!”

เฉินเกอโบกมือปฏิเสธ “เรื่องเล็กน้อยเอง ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน!”

เฉินเกอที่พูดจบ ก็ถอนตัวออกไปจากที่นี่เช่นกัน

เฉินเกอที่ออกมาจากในห้องน้ำ เจอกับไป๋เสี่ยวเฟยตรงหน้าประตู

ใบหน้าของไป๋เสี่ยวเฟยแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม

“ดูเหมือนว่านาย ไม่ว่าจะเดินไปถึงที่ไหน ก็เป็นที่จับตามองของคนอื่นตลอดเลยนะ!”

ได้ยินคำพูดของไป๋เสี่ยวเฟย เฉินเกอยิ้มแล้วกล่าว “ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เกิดมาหล่อล่ะ!”

ไป๋เสี่ยวเฟยที่อยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ก็กลอกตาใส่เขาทันที

ก็ในเวลานี้

อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ก็ได้มีความวุ่นวายเกิดขึ้น

สายตาของไป๋เสี่ยวเฟยกวาดมองไป

แล้วก็ส่งแก้วเหล้าในมือให้กับเฉินเกออย่างรวดเร็ว และจากไปทันที

สายตาของเฉินเกอก็กวาดมองไปด้วย พบกว่าตำแหน่งที่เกิดความวุ่นวาย เป็นตำแหน่งที่เหลียงลู่อยู่

เขาที่ถือแก้วเหล้าสองใบอยู่ในมือ ก็เดินตามไปด้วย