ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 868

เมื่อเห็นเขาทำความเคารพเช่นนี้ แม้ว่าจะไม่รู้ตัวตนของอีกฝ่าย ถึงอย่างไรอายุของอีกฝ่ายก็มากกว่า เฉินเกอก็รีบเขาไปช่วยพยุงเขาขึ้นมา “ท่านผู้เฒ่า คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร เมื่อกี้ยังยิงธนูฆ่าผมอยู่เลย ตอนนี้กลับมาทำความเคารพผมแบบนี้?”

“เมื่อกี้ไม่รู้ว่าในตัวของน้องชายจะมีพลังเทพจิตเก้าภพอยู่ และธนูพวกนั้นก็เป็นค่ายกลที่ซากโบราณสถานทำไว้ทำร้ายคนที่ฝ่าเข้ามาเท่านั้น ฉันได้ยกเลิกมันไปหมดแล้ว!” ชายชรายิ้มอย่างเจื่อนๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น

“คุณยังไม่ได้พูดเลย ว่าทำไมถึงปฏิบัติกับผมแบบนี้” เฉินเกอขมวดคิ้ว ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่เข้าใจมันจริงๆ

“น้องชายอย่ากังวลไปเลย เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้นายฟัง”

“ตาแก่ฉันคนนี้ปีนี้อายุก็เกือบจะเก้าสิบปีแล้ว และฉันก็เฝ้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่อายุแปดสิบ”

“ประการแรกคือปกป้องไม่ให้คนฝ่าเข้ามาในซากโบราณสถาน ประการที่สองก็คือรอคนที่มีพลังเทพจิตเก้าภพ ตามกฎของตระกูลที่สืบทอดกันมาของเรา คนที่มีพลังเทพจิตเก้าภพ มีสิทธิ์ที่จะสามารถเข้ามาในซากโบราณสถาน อีกทั้งยังมีสิทธิ์ครอบครองซากโบราณสถาน”

ชายชรามองเห็นความสงสัยของเฉินเกอ ก็รีบอธิบายด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

“ตระกูลของคุณกับคนที่มีพลังเทพจิตเก้าภพในรุ่นก่อนหน้านี้ มีความเป็นมาอย่างไร?” เมื่อได้ยินของคำพูดของเขา เฉินเกอจึงโล่งอกไปบ้าง

“ใช่ แต่ช่วงเวลาห่างกันนานเกินไป แม้ว่าฉันจะไม่รู้ ฉันก็แค่ปฏิบัติตามคำสั่งของตระกูลให้ปกป้องที่นี่ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากหลายสิบปีผ่านไป ฉันจะได้เจอกับมันจริงๆ”

“ไอ้หนุ่ม ในเมื่อนายได้เข้ามาที่ซากโบราณสถานนี้แล้ว ของที่อยู่ในนี้ทั้งหมดมีไว้เพื่อให้นายใช้มัน ต้องการอะไร ก็เอ่ยปากมาได้เลย” เพิ่งจะสิ้นเสียงพูดของเฉินเกอ ชายชราก็พูดต่อในทันที

“ตอนนี้ผมต้องการแค่ภาพไห่ซิน” เฉินเกอยังไม่ได้คลายความระมัดระวังทั้งหมด

“ภาพไห่ซิน?” คำพูดของเฉิน เหมือนจะเกินความคาดหมายของชายชรา

“หรือว่าภาพไห่ซินไม่ได้ในนี้?” เมื่อเห็นปฏิกิริยาของชายชรา เฉินเกอก็ขมวดคิ้วในทันที หากภาพไห่ซินไม่ได้อยู่ที่นี่ อยากจะหามันเจอก็จะยากมากแล้ว

“แน่นอนมันอยู่ที่นี่แหละ แต่ขอพูดกับนายอย่างตรงไปตรงมา ภาพไห่ซินเป็นของที่ธรรมดาที่สุดในซากโบราณสถานนี้ มันเป็นเพียงแค่แผนที่แผ่นหนึ่งเท่านั้น นายทุ่มแรงที่มากขนาดนี้ เสี่ยงอันตรายเข้ามา ก็เพื่อแผ่นที่แผ่นเดียว?” ชายชราเงยหน้ามองเฉินเกอ เหมือนไม่ค่อยจะเข้าใจ

“พูดตามตรงเลยนะ ภาพไห่ซินสำคัญกับผมมาก” เฉินเกอโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง ในเมื่อภาพไห่ซินอยู่ที่นี่ ทุกอย่างมันก็ง่ายแล้ว

“เอาล่ะ นายรออยู่ตรงนี้สักครู่ เดี๋ยวฉันมา” ชายชราไม่ได้พูดต่อ แต่ได้เดินเข้าไปในที่ที่เข้าเดินออกมาก่อนหน้านี้

หลายนาทีต่อมา ชายชราก็ออกมาอีกครั้ง ในมือของเขาถือของที่เหมือนหนังวัวอยู่หนึ่งแผ่น

“นี่ก็คือภาพไห่ซิน”

ชายชราเอาภาพไห่ซินยื่นให้กับมือของเฉินเกอ

“ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่ช่วยเหลือ” เฉินเกอที่ได้ภาพไห่ซินมาก็มองมันไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเครื่องหมายตำแหน่งเกาะโยวหลงแล้ว ใบหน้าก็ปรากฏขึ้นด้วยรอยยิ้มที่สบายใจทันที

มีแผนที่แผ่นนี้แล้ว คิดว่าน่าจะสามารถตามตำแหน่งที่อยู่ของคนในตระกูลเฉินได้ในไม่ช้า อีกทั้งยังสามารถช่วยคนในครอบครัวกลับมาทั้งหมด

“น้องชาย เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปนายก็คือเจ้าของซากโบราณสถานแห่งนี้แล้ว นายไม่อยากที่จะเดินชมสถานที่นี้หน่อยเหรอ ภาพไห่ซินนั้นเป็นของที่ธรรมดาที่สุดในนี้นะ” ชายชราไม่ค่อยจะเข้าใจ เขาไม่รู้ว่าทำไมเฉินเกอถึงชอบแผนที่แผ่นนี้มากขนาดนี้