ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 870

คุ้มกันเหลียงลู่เป็นหน้าที่ของเขา แต่เขายินดีที่จะตามเฉินเกอไปมากกว่า แม้ว่าต้องเจอกับอันตรายก็ตาม

ภายใต้คำสั่งของเฉินเกอ ทุกคนมุ่งหน้าไปทางท่าเรือ

และในเวลานี้ เรื่องที่เกิดขึ้นในป่าข่าวได้ถูกส่งไปยังหน่วยรบแล้ว

หลี่กั๋วจุนที่เข้าไปสู้กับเฉินเกอคนเดียวหายตัวไป ทหารทั้งหมดถูกฆ่า ทั้งหน่วยรบนั่งกันไม่ติดแล้ว ไม่รู้จะทำอย่างไรกันดี

การสูญเสียหลี่กั๋วจุนหมายถึงการสูญเสียเสาหลัก เพื่อหลีกเลี่ยงความตื่นตระหนกในหน่วยรบ ทำได้เพียงให้ท่านรองอย่างลู่เฉิงคุนรับตำแหน่งท่านผู้นำชั่วคราว

นั่งอยู่ในห้องทำงานของหลี่กั๋วจุน มองดูหัวหน้าระดับสูงของประเทศหนานเยว่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ลู่เฉิงคุนรู้ว่าโอกาสของตัวเองมาถึงแล้ว ก่อนหน้าเพราะตัวเองทำให้เฉินเกอช่วยคนออกไป เขายังมีความกังวลว่าหลี่กั๋วจุนจะลดโทษให้เขาหรือเปล่า

ตอนนี้ไม่รู้ว่าหลี่กั๋วจุนเป็นหรือตาย และเขาก็ได้รับตำแหน่งผู้รักษาการ นั่นก็หมายความว่าของเพียงตัวเองมีผลงาน ก็จะสามารถเป็นตัวแทนของหลี่กั๋วจุนได้ ต่อให้หลี่กั๋วจุนโชคดีกลับมาได้ เมื่อถึงตอนนั้น ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปแล้ว

“ผู้รักษาการ คุณรีบคิดหาวิธีโดยเร็ว เราควรจะกำจัดเฉินเกอยังไง คงไม่สามารถที่จะส่งทหารของหน่วยรบออกไปอีกมั้ง ถ้าหากเราส่งทหารไป เกรงว่าทางประเทศหัวเซี่ยคงไม่นิ่งดูดายอย่างแน่นอน”

ลู่เฉิงคุนนั่งเหม่อลอยอยู่บนเก้าอี้ หัวหน้าระดับสูงที่ยืนอยู่ทนไม่ไหวจึงได้เอ่ยปากเตือน

“ใช่ แล้วรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้เฉินเกออยู่ที่ไหน?” ลู่เฉิงคุนที่รู้สึกตัวแล้ว ก็ได้ถามขึ้น

“ตอนนี้ยังไม่ทราบครับ ตอนที่พวกเราทราบข่าวเขาได้พาคนออกไปจากป่าแล้ว ตอนนี้กำลังตรวจสอบอยู่ คาดว่าไม่นานนักก็จะสามารถตามหาที่ซ่อนตัวของพวกมันได้!” หัวหน้าระดับสูงรายงานสถานการณ์

“ให้เวลาพวกคุณสองชั่วโมง ต้องหาที่อยู่ของเฉินเกอให้เจอ!” ลู่เฉิงคุนวางท่าออกคำสั่ง

“ครับผม!”

เหล่าหัวหน้าระดับสูงก็พยักหน้า พวกเขารู้ว่ามันเป็นไปได้ยาก แต่เมื่อคำสั่งออกมาแล้ว นอกจากปฏิบัติตามแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่น

ไม่นานนัก หน่วยข่าวกรองของหน่วยรบก็ขับรถแยกย้ายออกไป

บนท่าเรือ

เฉินเกอได้พาคนมาถึงที่นี่แล้ว และเขาสามารถมองเห็นเรือของเขาที่จอดอยู่ในท่าเรือจากระยะไกล

คนสิบกว่าคนเดินไปที่ท่าเรืออย่างดุดัน คนที่ทำงานอยู่ที่นี่หยุดงานในมือลง แล้วยืนดู แต่ก็ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าเพื่อสกัดกั้น

ถึงอย่างไรชื่อเสียงของเฉินเกอ ได้แพร่กระจายไปทั่วประเทศหนานเยว่เมื่อไม่กี่วันก่อน

การที่สามารถฆ่าสามตระกูลใหญ่ด้วยมือเปล่า มันต้องเป็นภูตผีปีศาจอย่างแน่นอน ถ้าหากกล้าไปขวางล่ะก็ เกรงว่าวันนี้ที่ท่าเรือ คงได้กองเต็มไปด้วยศพ

เฉินเกอขึ้นเรือไปอย่างเกินความคาดหมาย

“คุณเฉิน ไม่มีคำสั่งของหน่วยรบ พวกคุณไปจากที่นี่ไม่ได้!” เห็นว่าถ้าไม่ขวางเฉินเกออีกพวกเขาก็จะขับเรือออกไปโดยตรง คนที่รับผิดชอบท่าเรือก็ได้รวบรวมความกล้าวิ่งไปที่ขอบเรือ ตะโกนไปทางเฉินเกอที่ยืนอยู่ตรงดาดฟ้าของเรือ

“หน่วยรบ?” เฉินเกอยิ้มเยาะไปสองที

“คุณเฉิน เราก็ทำหน้าที่ตามคำสั่ง พวกคุณก็อย่าทำให้เราลำบากเลย หากพวกคุณจะไปให้ได้ พวกเราทำได้เพียงขัดขวาง” คนที่รับผิดชอบกลืนน้ำลายลงคอ คำพูดที่เรียบเฉยเพียงคำเดียวของเฉินเกอ ทำให้เขารู้สึกหนาวเย็นราวกับอยู่ในห้องใต้ดินน้ำแข็ง

“ขัดขวาง? นายจะขัดขวางยังไง?” เฉินเกอที่ยืนอยู่ข้างบนมองลงไปหาเขาที่อยู่ข้างล่าง