ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 882

"ประเทศหนานเยว่อยู่ไม่ไกลจากหมู่เกาะของเรา เมื่อไม่กี่วันก่อนตอนที่ฉันออกไปหาปลา บังเอิญเจอกับชาวประมงของประเทศหนานเยว่ พวกเขาเล่าว่าช่วงนี้ในประเทศหนานเยว่เกิดเรื่องที่ใหญ่โต" เฉินเทียนจ้าวยังคงพยายามล่อถามเฉินเกอ แม้จะไม่ใช่หลานชายของหัวหน้าเผ่าก็ต้องฆ่าทิ้งอยู่แล้ว แต่ยังไงก็ควรที่เข้าใจเรื่องราวก่อนถึงจะดี

ถ้าหากไม่ใช่ เขาก็จะระงับเรื่องนี้เอาไว้ อย่างน้อยอยู่ในบ้านย่อยนี้ จะไม่อนุญาตให้พูดถึงเรื่องนี้อีก

แต่ถ้าเป็นหลานชายของหัวหน้าเผ่า ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะได้สร้างความชอบให้กับตระกูลเฉิน ตามที่ผู้อาวุโสคุมกฎพูด ครั้งนี้ที่หลานชายของหัวหน้าเผ่ามาที่เกาะโยวหลงก็เพื่อจะมาหาเรื่อง หัวหน้าเผ่าเลยตัดสินใจที่จะฆ่านายคนนี้

ช่วยหัวหน้าเผ่ากำจัดปัญหาที่กวนใจ นั่นก็หมายความว่ามีโอกาสที่จะได้เลื่อนขั้นในตระกูลเฉิน ไม่แน่จากลูกศิษย์ผู้ฝึกตนธรรมดาคนหนึ่ง ได้เลื่อนขั้นไปเป็นลูกศิษย์ชั้นใน เมื่อถึงเวลานั้น สุดยอดวรยุทธ์ทั้งหมดของตระกูลล้วนสามารถเรียนรู้ได้ตามต้องการ

"เรื่องอะไรหรอ?" เฉินเกอเลิกคิ้ว แล้วถาม

"สามตระกูลใหญ่ของประเทศหนานเยว่ ถูกไอ้หนุ่มที่ไร้ชื่อเสียงคนหนึ่งฆ่าล้างตระกูล ได้ยินมาว่าลู่เฉิงคุนของประเทศหนานเยว่ที่ได้เป็นผู้นำรักษาการ สาเหตุบางส่วนก็มาจากนายคนนี้" เฉินเทียนจ้าวมองเฉินเกอ และค่อยๆเล่าเรื่องนี้

อันที่จริงเขารู้เรื่องเหล่านี้นานแล้ว อย่ามองว่าพวกเขาใช้ชีวิตอยู่บนเกาะมาโดยตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะแยกตัวออกมาจากโลกภายนอก เรื่องที่สำคัญยังคงสามารถรู้ได้อย่างรวดเร็ว

และเหตุผลที่เขาพูดเรื่องนี้ ก็เพราะอยากจะเห็นปฏิกิริยาของเฉินเกอ ตามที่เขารู้มาคนที่สร้างความปั่นป่วนโกลาหลให้กับประเทศหนานเยว่ พอดีก็เป็นชายหนุ่มที่มาจากประเทศหัวเซี่ย

ไม่ว่าจะมองจากประวัติความเป็นมาหรือความสามารถแล้ว มันใกล้เคียงกับเฉินเกอมาก

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนที่อยู่ในนี้ต่างก็ประหลาดใจกันเล็กน้อย อย่างแรกพวกเขาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในประเทศหนานเยว่ แต่ทุกคนก็รู้ว่า คำพูดเหล่านี้ล้วนพูดให้เฉินเกอฟัง

พวกเขาทั้งหมดต่างมองมาทางเฉินเกอ ความหมายในสายตาของพวกเขาก็ชัดเจนมาก เรื่องที่เกิดขึ้นในประเทศหนานเยว่ คงไม่ใช่ฝีมือของนายหรอกนะ?

"ผมเคยได้ยินเรื่องนี้จริง เพียงแต่ว่าก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ พวกเราได้ออกมาจากประเทศหนานเยว่แล้ว อีกอย่างพี่เฉินคงไม่คิดว่าเรื่องนี้ จะเป็นฝีมือของผมหรอกนะ?" สีหน้าของเฉินเกอไม่ได้เปลี่ยนแปลงใดๆเลย ยังคงถามขึ้นด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มบางๆ

"ไม่ใช่อย่างแน่นอน ก็แค่จู่ๆก็คิดถึงเรื่องนี้ ก็เลยมาแบ่งปันกับน้องชายน่ะ" เฉินเทียนจ้าวขมวดคิ้ว เขาไม่สามารถตัดสินอะไรได้จากสีหน้าของเฉินเกอเลย

"คนที่สามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้ ต้องมีความแข็งแกร่งอย่างมาก ก็ไม่รู้ว่าพลังวิชาของพี่เฉินกับนายคนนั้น แตกต่างกันแค่ไหน?" เฉินเกอถามขณะที่ดื่มชาพร้อมกับรอยยิ้ม

"นายพูดอะไร ฉันก็แค่ชาวประมงธรรมดาทั่วไป จะมีพลังวิชาได้ไง?" เฉินเทียนจ้าวเกือบจะพ่นเหล้าที่เพิ่งจะดื่มเข้าไปแล้วออกมา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ขณะที่การกินดื่มและการร้องรำทำเพลงของชาวบ้านสิ้นสุดลง จึงได้ประกาศสิ้นสุดการฉลองเทศกาล เฉินเกอจำไม่ได้ว่าตระกูลเฉินนั้นมีเทศกาลอะไร และไม่รู้ว่าเหตุใดเฉินเทียนจ้าวถึงได้คิดแผนการนี้ขึ้นมา

ถ้าหากเพื่อจะลองทดสอบหยั่งเชิงตัวเอง มันก็เท่ากับทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่

เมื่อกลับมาที่ห้อง เฉินเกอคิดถึงเรือสินค้าที่บรรทุกสินค้าและวัตถุดิบที่ส่งไปข้างนอก ถ้าหากครั้งหน้าที่พวกเขามาแล้วแอบซ่อนตัวขึ้นไป ไม่แน่อาจจะสามารถตามพวกเขาไปถึงเกาะโยวหลงแล้วก็จะรู้เรื่องทุกอย่าง

"แกระ!"

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก

"เฉินเกอไม่ดีแล้ว คุณเหลียงลู่หายตัวไปแล้ว" ไป๋เสี่ยวเฟยที่จับขอบประตูไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่หอบ

"เหลียงลู่? เธอบอกว่าจะอยู่ในห้องตลอดไม่ใช่หรอ?" เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย