ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 883

"พี่เฉิน เป็นอะไรหรอ?" เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเฉินเทียนยิ่ง เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ จากนั้นก็แสร้งถามอย่างไม่รู้เรื่อง

"อะไรคือตระกูลเดียวกัน ฉันไม่เข้าใจว่านายกำลังพูดอะไร เขาก็เป็นพี่สามของฉัน ก็พักอาศัยอยู่บนเกาะแห่งนี้ตลอด" เฉินเทียนยิ่งกลืนน้ำลายลงคอ ในใจเขาเริ่มลนลานแล้ว กลัวว่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนหลังจากที่เมาแล้ว หลุดปากพูดออกไป

"ผมสามารถเจอพี่สามของพี่มั้ย?" เฉินเกอถูมือไปมา วันที่ออกทะเล เขาเกือบที่จะลอบฆ่าผมสำเร็จแล้ว แต่น่าเสียดายเรื่องทั้งหมดมันอยู่ในความควบคุมของผม

"น้องชายนายหมายความว่ายังไงกันแน่ ฉันทำไมฟังไม่เข้าใจที่นายพูดเลย?" เฉินเทียนยิ่งวางตะเกียบลงบนโต๊ะด้วยมือที่สั่น จากนั้นลุกขึ้นมองไปทางเฉินเกอแล้วถาม

"ให้โอกาสพี่อีกครั้ง ปล่อยคนของผมออกมา ไม่อย่างนั้นพวกคุณก็จะมีจุดจบเหมือนกับสามตระกูลใหญ่ของประเทศหนานเยว่" เมื่อเห็นเฉินเทียนยิ่งยังไม่คิดที่จะพูดความจริง เฉินเกอก็กระชากไปที่คอเสื้อของเขา กัดฟันพูด

สามารถลงมือกับตัวเขาได้ แต่ถ้าลงมือกับเพื่อนรอบตัวของเขา ก็เท่ากับล่วงละเมิดข้อห้ามของเขา ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ล้วนต้องมีจุดจบที่ไม่ดีทั้งนั้น

"ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้" ขณะที่เฉินเกอยิ่งอยู่ยิ่งออกแรง ขณะที่ใบหน้าของเฉินเทียนยิ่งแดงเหมือนตับหมูนั้น ประตูห้องก็ถูกคนผลักออกอีกครั้ง

"เป็นฝีมือของพวกแกใช่มั้ย?" เฉินเกอปล่อยเฉินเทียนยิ่ง ถามอย่างเรียบเฉย

"ใช่ ตัวตนของนายมันไม่ค่อยจะปกติ เพื่อความปลอดภัยของพวกเรา มีความจำเป็นที่จะต้องสอบสวนนาย หากนายไม่ฟังคำสั่งของฉัน ผู้หญิงที่มาพร้อมกับนายคนนั้นก็จะถูกทรมานจนตาย จะเอายังไง นายก็ตัดสินใจเองเถอะ" เฉินเทียนจ้าวนั้นไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับยอมรับตามจริง

"แกว่าควรทำไงดี?" เฉินเกอยักไหล่ถาม

"ง่ายมาก แค่นายบอกตัวตนที่แท้จริงของนายกับฉันก่อน" สายตาของเฉินเทียนจ้าวแปลกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะยอมเร็วขนาดนี้

"เฉินเกอ คนหัวเซี่ย" เฉินเกอกล่าวอย่างเรียบเฉย

"เรื่องที่เกิดขึ้นในประเทศหนานเยว่ ก็เป็นฝีมือของนายใช่มั้ย?" เฉินเทียนจ้าวไม่รู้ว่าหลานชายของหัวหน้าเผ่ามีชื่อว่าอะไร

"พี่พูดไม่ผิด" เฉินเกอไม่ได้ปฏิเสธ

"จุดประสงค์ที่มาที่นี่คืออะไร?" เฉินเทียนจ้าวถามต่อ เพราะยังไงตอนนี้ก็มีตัวประกันอยู่ในมือเขา เขาไม่เชื่อว่าเฉินเกอจะกล้าลงมือโดยตรง

"ช่วยพ่อแม่ของฉัน" เฉินเกอยักไหล่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเอือมระอา

"นายจะช่วยพ่อแม่ของนาย?!" เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเฉินเทียนจ้าวก็ขุ่นมัวทันที เรื่องอื่นนั้นเขาไม่รู้ แต่ว่าหัวหน้าเผ่านั้นได้ขังลูกชายกับลูกสะใภ้ของตัวเองไว้ในบ้านของหัวหน้าเผ่าจริง เรื่องนี้ รู้กันเกือบทั้งตระกูล

เมื่อได้ยินเรื่องนี้จากปากของเฉินเกอ ก็เกือบจะแน่ใจได้ ชายหนุ่มตรงหน้า น่าจะเป็นหลานชายของหัวหน้าเผ่า

"หรือว่ามันมีปัญหาอะไรเหรอ?" เฉินเกอประหลาดใจกับปฏิกิริยาของเฉินเทียนจ้าว

"น้องชาย ช่างไม่บังเอิญเลยจริงๆ เกรงว่านายคงไม่มีโอกาสช่วยพ่อแม่ออกมาแล้ว ไปพบหัวหน้าเผ่ากับฉันที่ตระกูลของเราเถอะ!" เฉินเทียนจ้าวมองไปทางเฉินเกอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ขอเพียงสามารถจับตัวเขากลับไปได้ นั่นก็หมายความว่าตัวเองนั้นได้สร้างผลงานต่อหน้าหัวหน้าเผ่า

"แล้วเพื่อนของฉันล่ะ?" เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย

"วางใจเถอะ ขอเพียงนายไม่ตุกติกเชื่อฟังคำพูดของฉัน เธอก็จะปลอดภัย หากนายกล้าต่อต้านฉันก็ไม่รับประกันแล้ว" เฉินเทียนจ้าวเดินขึ้นไปข้างหน้าเพื่อจะกระชากคอเสื้อของเฉินเกอ

"แกกำลังข่มขู่ฉันเหรอ?" เฉินเกอรำคาญเล็กน้อย หากไม่ใช่ว่าเห็นแก่เหลียงลู่ ขณะที่เฉินเทียนจ้าวพูดคำพูดเหล่านี้ ก็คงได้กลายเป็นศพแล้ว

"น่าจะใช่มั้ง ไปกับพวกเรามั้ย?" เฉินเทียนจ้าวถาม