ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 895

หลังอาหารเย็น เฉินเกอก็กลับไปที่ห้องของเขาเพื่อพักผ่อน ในขณะที่ซินแสกุ่ยนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

ตลอดทั้งคืน เฉินเกอคิดอยู่วนเวียนเกี่ยวกับสถานการณ์ของเผ่าไห่ต้อง แม้แต่ชื่อของเฉินอู่ก็แวบเข้ามาในหัวของเขา เฉินเกอไม่ได้สนใจเด็กที่ปู่ของเธอรับเลี้ยงอะไรนัก อีกทั้งเขาก็ไม่คิดจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าผู้สืบทอดตระกูลเฉินอะไรนั่นเลยสักนิด

แต่ตอนนี้เป็นที่ชัดเจนว่า เฉินอู่ถือว่าตัวเองเป็นคู่แข่ง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินเกอก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและหัวเราะ

"พี่เฉิน นายอยู่ที่โวกั๋วหรือเปล่า" โทรศัพท์ดังขึ้น เป็นไป๋เสี่ยวเฟยก็โทรมา

"เพิ่งมาถึงวันนี้ นายส่งคุณหนูเหลียงลู่กลับไปแล้ว?" เฉินเกอสูดหายใจเข้าลึกๆ เนื่องจากไป๋เสี่ยวเฟยกลับไปที่หัวเซี่ยแล้ว เขาเองก็ไม่อยากระบายอารมณ์ด้านลบเหล่านี้ออกไป

"เฮ้ พี่เฉิน นายลองเปิดม่านแล้วมองดู" ไป๋เสี่ยวเฟยหัวเราะทางโทรศัพท์

"ผ้าม่าน?" เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาลุกจากเตียงและเปิดม่านของห้องพักในโรงแรม ทันทีที่เขามองลงมา เขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ด้านล่าง ซึ่งก็คือไป๋เสี่ยวเฟย

"คิดไม่ถึงล่ะสิพี่เฉิน พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ นายรอฉันที่ชั้นบน ฉันจะขึ้นไปทันที!" หลังจากเอ่ยประโยคนี้ ไป๋เสี่ยวเฟยก็วางสายและลากกระเป๋าเข้าไปในโรงแรม

ไม่กี่นาทีต่อมาก็มีเสียงเคาะประตู

"พี่เฉิน สูบบุหรี่!" ไป๋เสี่ยวเฟยเดินเข้าไปในห้องอย่างมีสติ เขาโยนกระเป๋าเดินทางทิ้งไปด้านหนึ่ง จากนั้นจึงหยิบบุหรี่ซองหนึ่งออกจากกระเป๋าของเขา และยื่นให้เฉินเกอ

"ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่?" หลังจากจุดบุหรี่และสูบเข้าไปอึดหนึ่ง เฉินเกอก็ถามอย่างสงสัย

"หลังจากที่ฉันส่งคุณหนูเหลียงลู่กลับไปยังตระกูลเหลียงก็ได้รับคำสั่งจากเบื้องบนให้มาโวกั๋วเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันพันธกิจสงคราม พอฉันคิดได้ว่าพี่เฉินก็อยู่ที่โวกั๋ว คราวนี้ไม่แน่ว่าฉันอาจจะช่วยนายได้ ก็เลยเก็บข้าวของออกมาและไม่ได้กลับไปที่หอพัก จากนั้นก็ตรงมาโดยเครื่องบิน"

ไป๋เสี่ยวเฟยเกาหัวของเขา เห็นได้ชัดว่าเจ้าหนุ่มคนนี้มีความสุขมากที่จะอยู่กับเฉินเกอต่อไป

"นายรู้ได้ยังไงว่าฉันพักอยู่ที่นี่" เฉินเกอยิ้มและตบไหล่เขา

"แน่นอนว่าเป็นซินแสกุ่ยบอกฉัน ก่อนมาที่นี่ฉันโทรหาเขาเป็นพิเศษเพื่อถามว่าคุณอยู่ที่ไหน นี่ก็เพื่อให้นายประหลาดใจ!" ไป๋เสี่ยวเฟยพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

"เอาเถอะ ในเมื่อมาแล้ว ก็พักอยู่ที่นี่เถอะ ถ้าต้องการความช่วยเหลือจากนายฉันจะบอกอย่างแน่นอน แต่ก็อย่าได้ทำให้ภารกิจที่ได้รับคำสั่งการจากกองบัญชาการกองกำลังพิเศษของนายล่าช้าไปก็พอ" เฉินเกอตอบรับอย่างง่ายดาย

โวกั๋วเทียบไม่ได้กับหนานเยว่ ที่นี่แทบไม่มีผู้ฝึกฝน อีกทั้งยังไม่มีเหลียงลู่ให้ปกป้อง ไม่แน่ว่าทหารพิเศษอย่างไป๋เสี่ยวเฟยจะ สามารถช่วยเหลือตนได้จริงๆ

"ไม่ต้องห่วง การแข่งขันพันธกิจสงครามยังมีเวลาอีกเกือบครึ่งเดือนกว่าจะจัดขึ้น นี่ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ!" ไป๋เสี่ยวเฟยเอื้อมมือไปที่ที่เขี่ยบุหรี่และวางไว้ตรงหน้าเฉินเกอ

"อย่างนั้นก็ไปเปิดห่องพักผ่อนก่อนเถอะ เรื่องอื่นๆพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที" เฉินเกอตบไหล่เขา

"ตกลง!" ไป๋เสี่ยวเฟยพยักหน้าและลากกระเป๋าเดินทางออกไป

——

ในเวลานี้ แม้ว่าเฉินเกอได้ออกจากเกาะกงไปแล้ว แต่เฉินอู่ก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้