ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 896

"หัวหน้าตระกูล ท่านอยากพบเขามากหรือครับ?" เฉินอู่ตกตะลึง

"ฉันแค่อยากจะฆ่าเขาเท่านั้น ฉันบอกนายหลายครั้งแล้วว่านายเป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวในใจของฉัน ถ้าหากนายไม่เชื่อฉัน ก็จากไปซะตั้งแต่ตอนนี้เถอะ" เฉินเตี๋ยนชางขมวดคิ้ว การแสดงออกบนใบหน้าของเขากลายเป็นเคร่งขรึมในทันที

"ผมเชื่อ ผมเชื่อ!" เฉินอู่กลัวอยู่บ้างและออกปากรับคำอย่างรวดเร็ว

"ถ้านายเชื่อฉัน อย่างนั้นทำไมนายถึงไม่เชื่อฟังคำสั่งของฉันและแอบส่งลูกน้องสองคนของนายไปที่เกาะกงเพื่อลอบสังหารเฉินเกอ?" เฉินเตี๋ยนชางดับบุหรี่ของเขา จากนั้นก็กระแทกไม้เท้าลงที่พื้นอย่างแรง แล้วถามด้วยเสียงต่ำ

"ฉัน......" เฉินอู่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรขึ้นมาครู่หนึ่ง

เขาคิดมาเสมอว่าแผนของตนจะเป็นไปอย่างราบรื่นไร้ร่องรอย อีกทั้งยังไม่มีทางถูกค้นพบเลยแม้แต่น้อย เขาไม่คิดเลยว่าแม้แต่คนเองจะพยายามปกปิดแล้วก็ยังถูกเฉินเตี๋ยนชางรู้เข้าอยู่ดี

"นายเกือบจะทำลายแผนของฉันแล้ว!" เฉินเตี๋ยนชางแค่นเสียงอย่างเย็นชา

"หัวหน้าตระกูล ผมผิดไปแล้ว" เฉินอู่ก้มหน้าและขอโทษ แม้ว่าเขาจะติดตามเฉินเตี๋ยนชางมาตั้งแต่เด็ก แต่ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็ยังเป็นแค่ลูกบุญธรรมเสมอมา ในยามปกติเขาไม่กล้าขัดคำสั่งของเฉินเตี๋ยนชางเลยสักนิด เพราะกลัวว่าจู่ๆเฉินเตี๋ยนชางจะทอดทิ้งเขา

ต้องรู้ไว้ก่อนว่า เมื่อไหร่ที่เขาสูญเสียการคุ้มครองจากเฉินเตี๋ยนชาง เขาก็จะไร้ซึ่งฐานะที่มีอยู่ใดๆบนเกาะโยวหลงไป และอาจถูกขับไล่ออกไป

"ฉันหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าฉันพบว่านายไม่เชื่อฟังคำสั่งของฉันอีกครั้ง นายก็สามารถเก็บข้าวของและออกจากเกาะ โยวหลงไปซะ!" เฉินเตี๋ยนชางทิ้งประโยคที่เย็นชาเอาไว้และออกจากห้องไปโดยตรง

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของเฉินเตี๋ยนชาง เฉินอู่ก็ยืนนิ่งอยู่กับที่เป็นเวลาเกือบสิบนาที

จนกระทั่งลมหนาวข้างนอกพัดเข้ามาในห้อง ถึงทำให้เขาค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้น

เขาถอนหายใจออกมา เฉินอู่นั่งบนเก้าอี้ด้วยร่างอันไร้เรี่ยวแรง คำพูดของเฉินเตี๋ยนชางเป็นคำขาดอย่างไม่ต้องสงวัย แต่แม้ว่าเขาจะกลัว แต่เขาก็ยังตั้งใจแน่วแน่ที่จะกำจัดเฉินเกอ

แม้ว่าเมื่อครู่นี้เฉินเตี๋ยนชางจะบอกว่าเขาต้องการฆ่าเฉินเกอ แต่เฉินอู่กลับไม่เชื่อ หลังจากที่เขาฆ่าเฉินเกอด้วยตัวเองแล้ว เขาก็จะสามารถกำจัดปัญหาคุกคามทั้งหมดไปได้และนั่งได้อย่างมั่นคงในตำแหน่งของหัวหน้าตระกูล

"เฉินเกอ ไม่ว่านายจะไปที่ใด ฉันจะไปเอาชีวิตนาย!" บนเก้าอี้ เฉินอู่บีบแก้วน้ำ และกัดฟันพูดประโยคนี้ออกมา ฝ่ามือของเขากดลงอย่างแรงจนแก้วแตกออก และแตกกระจายตกลงบนพื้น

——

โวกั๋ว

หลังจากพักผ่อนมาหนึ่งคืน สภาพของเฉินเกอก็ฟื้นคืนสู่จุดสูงสุด

หลังทานอาหารเช้า ทั้งสามคนก็นั่งอยู่ในห้อง

"ฉันไปสืบมาเมื่อคืนนี้และไม่ได้รับข่าวใดๆเกี่ยวกับเผ่าไห่ต้อง เดาได้ว่าตระกูลนี้ได้ซ่อนตัวเอาไว้อย่างสมบูรณ์ในสังคมของโวกั๋วไปแล้ว และจะไม่ถูกบุคคลภายนอกค้นพบ" ซินแสกุ่ยเอ่ยขึ้นก่อน

"ฉันเดาเอาไว้อยู่แล้วว่าการหาเผ่าไห่ต้องคงเป็นไปไม่ได้ที่จะพบในหนึ่งหรือสองวัน มีแต่ต้องมองหาโอกาสอย่างช้าๆ เท่านั้น หากพยายามไล่ตามจนเจอ ต่อให้ค้นพบ ก็จะทำให้พวกเขาตกใจจนหนีไปเช่นกัน" เฉินเกอไม่ได้ผิดหวัง เขาพยักหน้าและพูด

"พวกนายกำลังพูดเรื่องอะไร?" ดวงตาดำขลับของไป๋เสี่ยวเฟยแสดงออกถึงความไม่เข้าใจเลยสักนิด