ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 898

เกือบหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปนับตั้งแต่การค้นพบเกาะโยวหลงครั้งล่าสุด ในช่วงเวลานี้ขอแค่มรีเวลาเฉินเกอก็จะจ้องมองมัน แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเกาะโยวหลงอีกเลย

"กล้ามาหาเรื่องจริงๆงั้นหรือ?" ทันใดนั้น เฉินเกอก็ได้ยินเสียงดังขึ้นเล็กน้อยจากภายนอก เขาเก็บภาพไห่ซินเอาไว้อย่างดี รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินเกอ

เมื่อผลักประตูห้องออกไป เฉินเกอก็เห็นซินแสกุ่ยและไป๋เสี่ยวเฟยนั่งอยู่ข้างนอก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาก็ได้ยินเสียงข้างนอก ไป๋เสี่ยวเฟยลุกขึ้นและเตรียมออกไปข้างนอก

แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นได้ เขาก็ถูกมือของเฉินเกอกดลงไว้ที่เก้าอี้

"อยู่ข้างในเถอะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาย" หลังจากเอ่ยขึ้นอย่างสั้นๆเรียบๆ เฉินเกอก็ผลักประตูและเดินออกไป และปิดประตู

ข้างนอก เฉินอาผิงยืนอยู่ที่ประตู

"นายกล้ามาหาเรื่องจริงๆ" เฉินเกอเหล่มองเขา

"นายก็คือเฉินเกอสินะ ฉันได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นพวกนั้นในหนานเยว่ก่อนที่ฉันจะมาโวกั๋ว นายทำให้ผู้นำของพวกเราหายไป อีกทั้งยังฆ่าคนในหน่วยรบเราไปจำนวนมาก สามารถทำให้นายออกมาอย่างมีชีวิตได้ ช่างไม่เห็นหน่วยรบของพวกเราอยู่ในสายตาจริงๆ!" เฉินอาผิงสองมือเท้าสะเอวและมองไปที่เฉินเกอ ราวกับมารู้สึกเกรงกลัวเลยสักนิด

"ดูเหมือนว่านายจะรู้จักฉันดีอย่างยิ่ง" เฉินเกอพูดต่อด้วยรอยยิ้มจางๆ "เรื่องระหว่างฉันกับหนานเยว่ของพวกนายได้จบลงไปแล้ว ตอนนี้ฉันไม่อยากสร้างปัญหา หากนายหันหลังกลับไป ฉันก็จะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

พูดไป เฉินเกอก็ใช้มือชี้ไปด้านข้าง

"อย่าคิดว่าจะหนีไปได้ กลับไปหนานเยว่กับฉันเดี๋ยวนี้!" เฉินอาผิงไม่ได้เห็นเฉินเกออยู่ในสายตาเลยสักนิด ขณะที่พูด เขาก็เอื้อมมือออกไปและคว้าปลอกคอของ เฉินเกอ

"เพี๊ยะ!"

ในขณะที่เขาเอื้อมมือออกไป เฉินเกอก็ใช้มือสะบัดลงที่ตรงหลังมือของเขา

ฝ่ามือนี้รวดเร็วอย่างยิ่ง เฉินอาผิงรู้สึกแค่เพียงแสงแฟลชเกิดขึ้นต่อหน้าเขา ไม่ต้องพูดถึงการป้องกัน เขาไม่เห็นแม้กระทั่งสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ และรู้สึกเพียงความเจ็บปวด

"มือฉัน!"

หลังจากความเจ็บปวด เฉินอาผิงถึงค่อยมองเห็นสถานการณ์

หลังมือของเขาเป็นสีแดงและกำลังบวมขึ้นมา อีกทั้งยังมาพร้อมกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ราวกับถูกค้อนทุบใส่อย่างแรง นิ้วทั้งห้าได้สูญเสียความรู้สึกไปแล้ว แต่ความเจ็บปวดกลับเจาะเข้าไปในใจของเขา

"ฉันให้โอกาสนายอีกครั้ง ไสหัวไปจากที่นี่ซะ" เฉินเกอขมวดคิ้ว ถ้าไม่ติดว่าที่นี่ยังมีกองกำลังพิเศษจากประเทศอื่น ๆ อยู่ด้วย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหากับไป๋เสี่ยวเฟย เขาก็อยากจะกำจัดคนผู้นี้ไปซะตั้งแต่มาหาเรื่องในตอนแรก

"บอกข่าวของผู้นำออกมาเดี๋ยวนี้!" เขาขยับฝ่ามือ หลังจากรู้ว่าอาการบาดเจ็บไม่มากยัก เขาก็ดึงดาบปลายปืนออกมาจากด้านหลัง

"ก็คงอาจจะอยู่ในป่าที่ไหนสักที่มะเง" เฉินเกอคิดอย่างจริงจัง

"ตายซะเถอะ!" เฉินอาผิงดึงดาบปลายปืนออกมา จากนั้นก็แทงเข้าไปที่หน้าอกของเฉินเกออย่างแรง

ดาบปลายปืนพุ่งตรงไปที่หน้าอกของเฉินเกอ แต่เฉินเกอกลับแค่ยืนอยู่ที่เดิมและไม่ขยับ เมื่อเฉินอาผิงรู้สึกว่าเขากำลังจะประสบความสำเร็จ ใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา แต่ดาบปลายปืนกลับหยุดที่บนหน้าอกของเฉินเกอ

รอยยิ้มของเฉินอาผิงหยุดนิ่ง ในไม่ช้าเขาก็คิดว่ามีบางอย่างอาจขวางกั้นหน้าอกของเฉินเกอเอาไว้ ดังนั้นเขาจึงพุ่งเข้าไปข้างหน้าด้วยความแข็งแกร่งของเขา แม้แต่มือถือเครื่องหนึ่งก็ยังถูกเขาแทงทะลุไปได้

แต่หลังจากออกแรงพยายาม ดาบปลายปืนกลับยังไม่เคลื่อนที่ไปข้างหน้าเลยสักนิด

"แสดงจบลงแล้วยัง?" เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เขากลัวที่จะส่งผลเสียต่อไป๋เสี่ยวเฟย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าชายตรงหน้าคนนี้จะคิดอยากตายจริงๆ