ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 992

"ฉันจะพูดกับเธอเองนะ" เฉินเกอพยักหน้า สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับทาตายุเป็นเวลานานเช่นนี้ พูดว่าไม่มีความรู้สึกต่อกันก็หลอกแล้ว แต่ในใจของเฉินเกอในตอนนี้มีเพียงแค่ซูมู่หานคนเดียว ไม่สามารถยอมรับผู้หญิงคนอื่นๆได้อีก แม้ว่าทาตายุเป็นผู้หญิงที่โดดเด่นอย่างมากก็ตาม

"งั้นก็ดี งั้นก็ดี" ได้ยินคำพูดนี้ของเฉินเกอ ทากูยะก็ถือว่าวางใจแล้ว เขาถอนหายใจอีกครั้ง เดินก้าวเข้าไปตบๆที่ไหล่ของเฉินเกอสองครั้งพร้อมพูดว่า "แต่ว่าถ้าหากเป็นไปได้ล่ะก็ ฉันก็ยังหวังว่าคุณจะดูแลทาตายุหน่อย"

"อะไรที่สามารถช่วยได้ ฉันจะช่วยแน่นอน" เฉินเกอไม่ปฏิเสธ

ออกไปจากห้องลับ ทากูยะปิดกำแพงก่อน เขาเห็นเฉินเกอและท่านซินแสกุ่ยเดินออก มือทั้งสองข้างประสานกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ กลับไม่ใช่เพราะว่าเฉินเกอเอาสิ่งของที่บรรพบุรุษของพวกเขาตกทอดไว้ให้ไป แต่รู้ว่าเฉินเกอใกล้จะไปจากที่นี่แล้ว

แม้ว่าเขารู้ว่าเฉินเกอไม่ใช่คนในตระกูลของพวกเขา และไม่มีทางที่จะไปจากที่นี่ตลอด แต่ว่าตอนนี้ความรู้สึกเช่นนี้ก็เด่นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็ไม่อยากให้เฉินเกอไปจากที่นี่ ช่วงเวลาที่ยาวนานเช่นนี้ ถึงขั้นกับมองเฉินเกอเป็นคนในครอบครัวของตัวเองแล้วยังไงอย่างนั้น

"สิ่งนี้คุณเก็บไว้แล้วกันนะ" เฉินเกอหยิบเอาแผ่นกระดาษออกมาจากกระเป๋าแล้ว ส่งให้ท่านซินแสกุ่ย "สองสามวันนี้ฉันอาจจะต้องไปจัดการเรื่องวุ่นวายสักหน่อย ไว้ที่ฉันอาจจะเป็นอันตรายหน่อย"

"เรารีบไปกันดีกว่านะ ยิ่งหาความลับของเผ่าไห่ต้องเจอเร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งช่วยพ่อแม่ของคุณออกมาได้เร็วมากเท่านั้น" ท่านซินแสกุ่ยรับมาอย่างระมัดระวัง ใส่ไว้ในกระเป๋าที่ติดกับตัวมากที่สุด

"ฉันรู้"

เฉินเกอพยักหน้า เรื่องพวกนี้ เขารู้อย่างชัดเจนอยู่แล้ว

เพียงแค่จัดการตระกูลคิมคาวะและตระกูลโคชิสองตระกูลนี้กลับว่าไม่ใช่เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็สามารถจัดการได้ ถึงขั้นอาจจะทำให้เกิดความผันผวนในโวกั๋วไม่น้อย ถึงอย่างไรโวกั๋วก็ไม่ได้ดีไปกว่าหนานเยว่ การล่มสลายของสองตระกูลใหญ่ จะทำให้เกิดผลกระทบที่ร้ายแรงอย่างมาก

"คุณพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันขอคิดอีกหน่อย" เดินไปยังหน้าประตูห้องรับแขก เฉินเกอโบกไม้โบกมือให้กับท่านซินแสกุ่ย หลังจากนั้นก็ผลักประตูเข้ามา

——

ณ ตระกูลคิมคาวะในตอนนี้

ตั้งแต่คืนวันนั้นที่ได้เจอกับเฉินเกอ อารมณ์ของเคซา คิมคาวะก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่มาตลอด เขาถึงขั้นกับไม่รู้ว่านี่เป็นเพราะสาเหตุอะไร แค่ลูกค้าของตระกูลฟุตาบะคนหนึ่ง ทำไมถึงทำให้หัวหน้านักฆ่าของตระกูลโคชิพ่ายแพ้ได้ แม้แต่นักฆ่าชั้นยอดที่อยู่ในลำดับสิบคนแรก ล้วนแต่ตายในเงื้อมมือของเฉินเกอได้ทั้งนั้น

คนเหล่านี้แม้ว่าต้องจะไปลอบสังหารประธานของสหพันธรัฐต้าซี ล้วนแต่มีโอกาสที่จะสำเร็จอยู่บ้าง สำหรับเขาแล้ว ลอบสังหารเฉินเกอแทบจะเป็นเรื่องที่กระทำได้อย่างง่ายดาย

"คุณชาย คุณกินอะไรสักหน่อยดีกว่านะ" หน้าประตู คนรับใช้ถืออาหารยืนอยู่ด้านนอก ยืนมือไปเคาะประตู พูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ

นับดูคร่าวๆแล้ว เคซา คิมคาวะไม่ได้กินอะไรมาสองวันเต็มๆแล้ว

"ออกไป ออกไปซะ!" ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นจากด้านนอก เคซา คิมคาวะพูดอย่างโมโหทันที ตอนนี้เขาคนทั้งคนอยู่ในสภาวะที่หวาดกลัวและไร้เรี่ยวแรง อย่าว่ากินข้าวเลย แม้แต่ดื่มน้ำยังรู้สึกขยะแขยง

คนรับใช้ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงนั่งยองๆถืออาหารอยู่ข้างนอกต่อไป

นั่งสูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้อย่างไม่หยุดหย่อน ที่เขี่ยบุหรี่ตรงหน้าของเขาเต็มไปด้วยก้นบุหรี่แล้ว บนพื้นก็มีก้นบุหรี่กว่าหลายมวน ทั้งห้องล้วนแต่สำลักไปด้วยควันของบุหรี่ ถ้าหากมีคนที่ไม่รู้ผลักประตูเข้ามา คงคิดว่าเป็นควันไฟที่เกิดจากไฟไหม้

"เฉินเกอที่ต่ำต้อยเช่นนี้ ทำไมถึงจะกำจัดทิ้งไม่ได้ล่ะ!" สูบบุหรี่เฮือกสุดท้ายเสร็จ เคซา คิมคาวะก็ต่อยไปบนโต๊ะแล้ว พูดอย่างโมโห

ตระกูลโคชิจบเห่ แร้งนักฆ่าลำดับที่7ถูกจัดการแล้ว เขาไม่รู้ว่าควรใช้วิธีการไหนมาจัดการกับเฉินเกอแล้ว

"คุณชาย ไม่งั้นผมไปหาเด็กมหาลัยจากมหาวิทยาลัยนาโตะมาให้คุณสักสองคน ไม่แน่เที่ยวเล่นหน่อยในใจก็อาจจะผ่อนคลายลงหน่อย" ไม่นาน เสียงของลูกน้องคนสนิทก็ดังขึ้นจากด้านนอกแล้ว