ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 991

ทากูยะเอาไปบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆแกะเปิดออกอย่างระวัง กลัวว่าตัวสั่น ก็จะทำกระดาษหนังสือพิมพ์แผ่นนี้พัง

แม้ว่าจะระวังเช่นนี้ ตอนที่แกะกระดาษออก ก็ทำเสียหายไปส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งแล้ว

"นี่น่าจะเป็นกระดาษหนังสือพิมพ์ที่บันทึกเผ่าไห่ต้องแล้ว เป็นเพียงแค่กระดาษส่วนเล็กๆ ไม่แน่ก็อาจจะมีคำตอบที่คุณอยากรู้ก็ได้" ทากูยะนำกระดาษมาปูบนโต๊ะ พร้อมทั้งถอนหายใจอย่างระมัดระวัง ลมหายใจนี้พ่นลงไป กระดาษแผ่นนี้ก็อาจจะถูกเป่าจนกระจัดกระจาย

"ค่อนข้างเบลอ" เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนมองดูพร้อมสองมือค้ำไว้บนโต๊ะ

บนกระดาษมีการบันทึกไว้จริงๆ แต่เนื่องจากอายุที่ยาวนานบวกกับลายมือที่เขียนไม่ชัดเจน เฉินเกอมองไม่ออกเลยว่าด้านบนนั้นบันทึกไว้ว่าอะไร และตัวอักษรที่อยู่ด้านบน ทั้งไม่เหมือนกับตัวอักษรหัวเซี่ย และก็ไม่เหมือนกับภาษาอังกฤษที่ใช้สื่อสารทางฝั่งตะวันตก

"คุณรู้จักไหม?" เฉินเกอมองดูแวบหนึ่ง กลับว่ามองไม่ออกว่าเป็นอะไร ทำได้เพียงเงยหน้าไปเอ่ยถามทากูยะ

"นี่น่าจะเป็นตัวอักษรพิเศษของเผ่าไห่ต้องนะ บรรพบุรุษไม่ได้มีการสืบทอดต่อกันมา ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" ตอนที่เฉินเกอมอง ทากูยะก็กำลังมองดูเช่นกัน เขาส่ายหน้าแล้ว พูดจาค่อนข้างจนใจ

"นี่ก็วุ่นวายแล้ว" เฉินเกอลูบไล้หนวดที่เพิ่งงอกขึ้นมาใหม่

"เพื่อนของคุณคนนั้นไม่ใช่ว่ารู้เรื่องเยอะเหรอ แม้แต่เผ่าไห่ต้องก็รู้ ไปเรียกเขามาดูหน่อย ไม่แน่เขาก็อาจจะเข้าใจ"

ดูอีกครู่หนึ่งแล้ว จู่ๆดวงตาของทากูยะก็เปล่งประกายทันที

"ท่านซินแสกุ่ย?" เมื่อทากูยะเอ่ยถึงเช่นนี้ เฉินเกอก็นึกขึ้นมาได้แล้ว

เวลาไม่เคยคอยท่า เฉินเกอหันหลังเดินออกไป ไปหาท่านซินแสกุ่ย

ไม่ถึงสิบนาที เฉินเกอดึงแขนของท่านซินแสกุ่ยเข้ามาในห้องลับแล้ว

"ฉันถามคุณว่าทำอะไร คุณก็ไม่พูด ลากฉันมาตั้งแต่เช้าตรู่ ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว" ท่านซินแสกุ่ยยอมปล่อยให้เฉินเกอลากตัวมาเช่นนี้ ทั้งพูดทั้งหาวไปด้วย

"จัดการเรื่องนี้เสร็จเรียบร้อยแล้วคุณอยากจะนอนเท่าไหร่ก็ตามสบายเลย" เฉินเกอกดตัวเขาที่หน้าโต๊ะ

"เรื่องอะไรเหรอ?" ท่านซินแสกุ่ยขยี้ตาแล้ว เขาได้ยินความสำคัญของเรื่องนี้จากคำพูดของเฉินเกอได้

"คุณช่วยดูหน่อย อ่านอักษรในกระดาษแผ่นนี้ออกไหม?" เฉินเกอชี้ไปที่กระดาษที่เรียงต่อกันอยู่บนโต๊ะ พูดถาม

"ให้ฉันดูหน่อย" ท่านซินแสกุ่ยเบิกตามองกว้าง ฟุบลงบนกระดาษ

เมื่อมองดู ก็มองดูเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

เฉินเกอและทากูยะยืนอยู่ตรงที่เดิม ไม่มีใครเอ่ยปากพูดทั้งนั้น และก็ไม่ขยับมั่วซั่ว กลัวว่าจะไปรบกวนความคิดของท่านซินแสกุ่ย

"นี่เป็นอักษรของเผ่าไห่ต้องสินะ?" หลังจากผ่านไปอยู่นาน ท่านซินแสกุ่ยถึงจะเอ่ยปากพูดกล่าว

"ถูกต้อง น่าจะเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษหลงเหลือไว้ให้" ทากูยะพยักหน้า

"ฉันอ่านออก เพียงแต่......" ท่านซินแสกุ่ยเผยสีหน้าท่าทางที่เก้ๆกังๆออกมา

"เพียงแต่อะไร มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆเลย" เฉินเกอ เป่าปากโล่งอกแล้ว รีบพูดเร่ง อย่างที่รู้บนกระดาษแผ่นี้อาจจะมีความเป็นไปได้สูงที่จะบันทึกวิธีการตามหาเกาะโยวหลง

"บนกระดาษแผ่นนี้ พูดเกี่ยวกับการบันทึกทั้งหมดของเผ่าไห่ต้อง ทั้งหมดล้วนแต่วางอยู่ในสถานที่เดียวกัน หลงเหลือไว้ให้ตระกูลฟุตาบะ เป็นเพียงแค่วรรณกรรมพวกตระกูลที่ธรรมดามากๆเท่านั้นเอง" ท่านซินแสกุ่ยมองดูกระดาษอีกแวบหนึ่งแล้ว ถึงได้พูดออกมา

"ด้านบนไม่ได้เขียนไว้ว่าเก็บไว้ที่ไหน?" เฉินเกอขมวดคิ้วแน่นทันที

"เขียนแล้ว" ท่านซินแสกุ่ยพยักหน้าแล้ว

"คุณอยากจะหาเรื่องใส่ตัวใช่ไหม?" เฉินเกอยกหมัดกำปั้นขึ้น เตรียมจะใส่หมัดไปยังท่านซินแสกุ่ย

"การเก็บบันทึกที่เกี่ยวกับเผ่าไห่ต้อง ก็อยู่ที่ซากโบราณสถานในประเทศหนานเยว่ ถ้าหากฉันจำไม่ผิดล่ะก็ น่าจะอยู่ที่เดียวกันกับภาพไห่ซินที่อยู่ในมือของเรา และก็พูดได้ว่าเราอยู่ห่างจากความลับของเผ่าไห่ต้องเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น แต่พลาดไปแล้ว"

ภายใต้ความจนใจ ท่านซินแสกุ่ยก็ทำได้เพียงพูดความจริงออกมาแล้ว

"ซากโบราณสถาน?" เฉินเกอกระพริบตาแล้ว

"อยู่ที่นั่นจริงๆ ด้านบนเขียนไว้อย่างชัดเจน แน่นอนว่าฉันก็ไม่ได้เข้าใจตัวอักษรของเผ่าไห่ต้องมากเท่าไหร่ อาจจะมีการแปลที่ผิดพลาด" ท่านซินแสกุ่ยก็ไม่กล้าที่จะรับประกัน ถ้าหากผิดพลาด งั้นก็จะทำให้เสียเวลาและความรู้สึกเปล่าๆ

"ฮู" เฉินเกอผ่อนลมหายใจที่กดดันลากยาวออกมาแล้ว

จริงๆ ความลับของเผ่าไห่ต้องเคยอยู่ใกล้กับตัวเองมาก แต่พอคิดๆดูแล้วก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรให้น่าเสียดาย ตอนแรกที่ตัวเองเข้าไปในซากโบราณสถาน ไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลยด้วยซ้ำ กระทั่งคิดว่าขอเพียงแค่หาภาพไห่ซินเจอ ก็จะสามารถหาเกาะโยวหลงเจอได้แน่นอน ช่วยพ่อแม่และพี่สาวออกมาได้

"งั้นพวกคุณจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลย?" ทากูยะมองไปที่เฉินเกอ พูดถาม

"ไม่" เฉินเกอส่ายหน้าแล้ว

"พวกคุณอยู่ในตระกูลไม่ได้รับข่าวคราวอะไรทั้งนั้น มีเพียงแค่ไปที่ซากโบราณสถานในประเทศหนานเยว่อะไรนั่นถึงมีโอกาสไขความลับของเกาะโยวหลง" ทากูยะไม่ค่อยเข้าใจ ก็รีบพูดถาม

"อย่างน้อยหลังจากที่ช่วยพวกคุณจัดการปัญหาที่อยู่ตรงหน้าเสร็จแล้ว ค่อยไป" เฉินเกอรู้ เมื่อตัวเองออกไป เมื่อตระกูลคิมคาวะและตระกูลโคชิสองตระกูลนี้รู้ข่าวคราวเข้า จะต้องลงมือจัดการกับตระกูลฟุตาบะต่อแน่นอน

แม้ว่าตอนนี้จะมีการร่วมมือกันกับบริษัทหย่วนตงกรุ๊ป แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นการเจรจาทางธุรกิจ และตระกูลโคชิเป็นตระกูลนักฆ่าที่แท้จริง แล้วยังมีเคซา คิมคาวะของตระกูลคิมคาวะ ที่ไม่เอาด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกลเพื่อบรรลุเป้าหมายคนนั้นอยู่

"นี่......" ทากูยะคิดไม่ถึงว่าสาเหตุที่เฉินเกอไม่มีการกระทำทันที เป็นเพราะครอบครัวของพวกเขา

"เจ้าบ้านทากูยะ นี่เป็นความคิดของเฉินเกอมาโดยตลอด หัวเซี่ยของเรามีคำโบราณอยู่หนึ่งคำ พูดว่าจะช่วยคนต้องช่วยให้สุดทำแบบถวายหัว ก็เหมือนส่งพระถังต้องส่งให้ถึงชมพูทวีป ในเมื่อเลือกที่จะช่วยเหลือพวกคุณ จะให้ออกไประหว่างทางไม่ได้หรอกนะ?" ท่านซินแสกุ่ยเดินตามไปพูดไป

"ขอบคุณ ขอบคุณพวกคุณ" ทากูยะซาบซึ้งจนไม่รู้ว่าควรพูดว่าอะไรดี แม้แต่มือทั้งสองข้างล้วนแต่สั่นคลอนเล็กน้อย

"แต่ว่าเจ้าบ้านทากูยะ กระดาษแผ่นนี้พวกเราคงจะต้องเอาไปด้วย แต่หลังจากที่จัดการปัญหาเสร็จเรียบร้อยแล้ว จะเอากลับมาให้เหมือนเดิมหายห่วงได้แน่นอน"

หลังจากที่เฉินเกอพูดประโยคนี้จบ ก็หลับตาแล้ว

ตามมาด้วยโอนถ่ายพลังแห่งเทพจิตเก้าภพที่อยู่ในร่างกาย ทั่วทั้งห้องลับเปลี่ยนเป็นร้อนจัด หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เฉินเกอยื่นมือไปกดบนกระดาษแล้ว ปล่อยเจินชี่ออกมาจากฝ่ามือ ห่อหุ้มกระดาษเอาไว้แล้ว

ทำเรื่องเหล่านี้เสร็จ เฉินเกอปล่อยลมหายใจที่กดดันออกมาแล้ว นำกระดาษใส่เข้าไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง

มีการป้องกันของพลังแห่งเทพจิตเก้าภพ อย่าว่าแต่ม้วนพับทุกวันเลย แม้ว่าถูกโยนเข้ากองไฟเผาเป็นเวลาสามวันสามคืน ล้วนแต่ไม่มีปัญหาอะไรแม้แต่น้อย

"ไม่มีปัญหา อันนี้ไว้ที่ตระกูลของพวกเราก็ไม่มีประโยชน์อะไร หากคุณต้องการก็เอาไป สามารถช่วยเหลือคุณได้ ฉันก็สบายใจมากแล้ว" ทากูยะกลับไม่รู้ว่าเฉินเกอทำอะไรบ้างแล้ว แต่ยังคงพูดกล่าว

"งั้นก็จัดการปัญหาตระกูลคิมคาวะและตระกูลโคชิสองตระกูลนี้ก่อน หลังจากที่จัดการเรื่องพวกเขาเสร็จแล้ว ก็กลับซากโบราณสถานประเทศหนานเยว่" หลังจากที่เก็บเรียบร้อยแล้ว เฉินเกอพูดอย่างราบเรียบ

"จริงสิ มีบางคำถามที่ฉันไม่รู้ว่าควรจะถามดีหรือเปล่า" ทากูยะเอ่ยปากพูดเสียงทุ้มต่ำ

"ถามมาเลย" เฉินเกอหัวเราะฮ่าๆ ใกล้ที่จะรู้ความลับของเกาะโยวหลง ในใจของเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก

"ทางฝั่งทาตายุ คุณอยากจะบอกสักคำใช่ไหม อย่ามองว่าเป็นสิ่งที่พวกคุณปกติแล้วทำให้คนภายนอกเห็นนะ ฉันเป็นพ่อฉันรู้ ทาตายุยัยเด็กนั่นรู้สึกดีกับคุณแล้ว ถ้าหากคุณไม่บอกเขาล่ะก็ เกรงว่าเธอต้องเสียใจอยู่นานแน่"

ทากูยะพูดอย่างค่อนข้างละอายใจ