ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 10

บทที่ 10 กล่าวเตือน

“ข้าไม่ได้มีเคล็ดลับอะไร เพียงแค่สองวันมานี้กระต่ายป่าบนเขาเพิ่มขึ้นมาก ข้าเพิ่งเดินขึ้นเขาไปได้ไม่เท่าไรก็พบแล้วหลายตัว…”

“จริงหรือ?” เสี่ยวอวี้ถามแทรกขึ้นอย่างตื่นเต้น “คืนนี้ข้าจะกลับไปบอกท่านพ่อให้ขึ้นเขาไปล่าสัตว์พรุ่งนี้ ขอบใจเจ้ามากนะจินเฟิง เจ้าเป็นคนดีจริง ๆ!”

หญิงสาวคนอื่น ๆ ก็ตื่นเต้นเช่นเดียวกัน บางคนแทบรอไม่ไหวที่จะรีบกลับบ้านไปเรียกบุรุษของตนมาล่าสัตว์

“เจ้าเป็นคนดีจริง ๆ ให้ตายสิ!”

จู่ ๆ ชายหนุ่มก็ได้รับบัตรคนดีมีคุณธรรมมาหนึ่งใบ… เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความรันทดในชีวิตที่แล้ว

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มก็ต้องตะโกนเสียงดังข้ามศีรษะของเสี่ยวอวี้ “ข้าหมายความว่า ช่วงนี้ในป่าน่าจะมีอันตราย สองสามวันนี้พวกเจ้าอย่ามาเก็บผักป่าแถวนี้จะดีกว่า”

“อันตรายอะไรหรือ?” เสี่ยวอวี้ถามด้วยความไม่เข้าใจ

“เจ้าก็รู้ว่าโดยปกติแล้วบริเวณนี้จะไม่มีกระต่ายป่า ทว่าตอนนี้กลับพบพวกมันมากมาย ข้าเลยสงสัยว่าในป่าลึกอาจจะมีสัตว์ดุร้ายไล่ต้อนพวกมันให้หนีมาละแวกนี้”

จินเฟิงกล่าวต่อ “หากว่าสิ่งที่ข้าคาดเดานั้นถูกต้อง การขุดผักป่าที่บริเวณเชิงเขาอาจจะเป็นอันตรายได้”

“จริงหรือ?”

“ข้าจะโกหกเจ้าทำไม?”

“ข้าไม่เชื่อ เจ้าคงกลัวว่าพวกข้าจะขึ้นไปล่ากระต่ายป่าหมดจนไม่หลงเหลือเอาไว้ให้เจ้าล่ะสิ เจ้าถึงพูดเช่นนี้”

ใบหน้าของเสี่ยวอวี้เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

หญิงสาวคนอื่น ๆ ก็มีสีหน้าคล้ายกัน

ไม่เชื่อก็ไม่เชื่อ ถือว่าเขาได้กล่าวเตือนแล้ว หากพวกนางไม่เชื่อเขาก็ทำอะไรไม่ได้

หากพูดย้ำบ่อย ๆ พวกนางอาจคิดว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากให้คนอื่นขึ้นเขาไปเสี่ยงโชคด้วยกัน

“แล้วแต่พวกเจ้าแล้วกัน”

จินเฟิงมองไปที่สตรีในหมู่บ้านอีกครั้ง จากนั้นก็สะพายเหยื่อขึ้นบ่าแล้วเดินจากไป

เมื่อเห็นบัณฑิตหนุ่มได้เหยื่อมามากมาย กวานเสี่ยวโหรวก็ตื่นเต้นราวกับเป็นเด็ก นางเอื้อมมือไปลูบขนหางที่สวยงามของไก่ป่า

ท่าทางแบบนี้นี่แหละ เป็นสิ่งที่หญิงสาวอายุสิบแปดควรมี

จินเฟิงพึงพอใจกับความเปลี่ยนแปลงของกวานเสี่ยวโหรว เขาเอ่ยถามนางด้วยรอยยิ้มว่า “ดูดีหรือไม่?”

“ดูดีมากเลย!”

คนถูกถามพยักหน้าซ้ำ ๆ

“เอาล่ะ เช่นนั้นก็นำมันมาตุ๋นเป็นอาหารเย็นกัน!”

จินเฟิงยิ้มแล้วเอ่ย “เจ้าเก็บขนเหล่านั้นไว้สิ”

“จะเอาไปตุ๋นหรือ?” กวานเสี่ยวโหรวผงะ “ไม่นำมันไปขายหรือ?”

“ไกป่าน่ะนอกจากขนที่สวยงามก็มีแต่กระดูก ไม่ค่อยมีใครอยากซื้อหรอก ขายไม่ได้ราคา เจ้านำมันไปตุ๋นเถิด”

จินเฟิงกล่าวต่อ “เราทั้งคู่ซูบผอมมาก ต้องบำรุงกันหน่อย ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่มีแรงไปออกล่า”

ยุคหลัง ๆ ผู้คนต่างให้ความสำคัญกับของอร่อย แต่ในยุคนี้ ผู้คนให้ความสำคัญกับราคาที่จับต้องได้ เวลาซื้อเนื้อใคร ๆ ก็เลือกเนื้อที่ติดมัน ส่วนเนื้อที่มันน้อยไม่ค่อยมีใครอยากได้ ยิ่งเป็นพวกกระดูกซี่โครงยิ่งไม่มีใครต้องการ

หากนำไก่ป่าไปขายคงได้เงินมาไม่เท่าไร เก็บไว้กินเองน่าจะดีกว่า

เจ้าของร่างไม่ได้กินอิ่มมามากกว่าหนึ่งปีแล้ว สุขภาพของเขาเลยย่ำแย่ ดังนั้นเขาจำเป็นต้องได้รับสารอาหารเข้าไปเสริมความแข็งแรงจริง ๆ

“ถ้าเช่นนั้นก็ได้”

กวานเสี่ยวโหรวสามารถอดทนไม่กินอาหารดี ๆ ได้ ทว่าสามีไม่สมควรต้องอด ดังนั้นนางจึงอุ้มไก่ป่าตัวนี้ออกไปทำอาหารอย่างเชื่อฟัง

และในเย็นวันเดียวกันนั้น กวานเสี่ยวโหรวก็ได้กินมื้อค่ำที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่นางเคยกินมา

น้ำที่ได้จากการตุ๋นไก่เข้มข้นหอมหวาน การกินมันกับข้าวสวยนุ่ม ๆ เป็นสิ่งที่ในชีวิตนี้นางไม่กล้าคิดกล้าฝันมาก่อน

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นจินเฟิงที่นำมาให้

สายตาที่นางมองไปที่เขาเต็มไปด้วยความปรารถนา

“เจ้ามัวมองอะไรอยู่? กินข้าว!”

ชายหนุ่มคีบชิ้นเนื้อให้ภรรยา “กินเยอะ ๆ ถ้ากินอิ่มแล้วข้าถึงจะอนุญาตให้เจ้ามองได้ตามใจ”

พูดจบ กวานเสี่ยวโหรวก็กะพริบตาถี่ ๆ

“สามีเจ้าพูดอะไรน่ะ…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน