ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 102

บทที่ 102 โจรปิดถนน

ในต้าคังไม่มีกระจก และสิ่งโปร่งใสที่คล้ายกันมีเพียงผลึกแก้วเท่านั้น

ผลึกแก้วเป็นของที่จัดว่าหรูหรามีมูลค่าในต้าคัง แม้แต่เหล่าขุนนางหรือผู้มีบรรดาศักดิ์ชั้นสูงก็ยังไม่ค่อยกล้านำสิ่งนี้มาใช้ทำหน้าต่างมากนัก

ที่จริงแล้วกระบวนการผลิตกระจกไม่ได้ซับซ้อน หากไม่มีข้อจำกัดอย่างการอยู่ในยุคโบราณ จินเฟิงสามารถผลิตมันขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

ทว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นกระจกหรือพลาสติก วิธีการผลิตพวกมันยังยุ่งยากอยู่มาก

แต่หากเรื่องนี้ประสบความสำเร็จ นี่จะเป็นโชคลาภมหาศาลที่แม้แต่จินเฟิงก็ไม่สามารถคาดเดาได้

อย่างไรก็ตาม หากประชาชนคนธรรมดาครอบครองของล้ำค่าเช่นนี้ก็อาจนำมาซึ่งอันตราย กว่าจินเฟิงจะมีกำลังมากพอที่จะผลิตกระจกขึ้นมา มันก็อาจจะไม่ใช่โชคลาภสำหรับเขาแต่เป็นหายนะแทน

ดังนั้นบัณฑิตหนุ่มจึงไม่ได้วางแผนที่จะสร้างกระจกเร็ว ๆ นี้

“สามี เราจะอยู่ในบ้านแบบที่เจ้าพูดถึงได้จริง ๆ หรือ?”

กวานเสี่ยวโหรวถามด้วยความโหยหา

“เจ้าเชื่อข้าเถิด มันจะต้องมีวันนั้นอย่างแน่นอน”

จินเฟิงเองก็กล่าวอย่างหนักแน่น

ตอนนี้เขาอายุเพียงสิบแปดปี ยังมีเวลาเหลืออีกมากที่จะให้เขาได้ใช้ศักยภาพทำสิ่งต่าง ๆ

“ข้าเชื่อเจ้า!”

“กวานเสี่ยวโหรวได้ยินเสียงคนข้างนอกกำลังจะกลับไปทำงาน นางจึงเริ่มกอดคอของจินเฟิงไว้แน่น”

ถังตงตงที่เดินอยู่ด้านนอกอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงแล้วเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

จินเฟิงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าในคืนนั้นเขาเผลอหลับไปเมื่อไร กว่าเขาจะตื่นได้ตะวันก็โด่งแล้ว

เมื่อมองดูกวานเสี่ยวโหรวที่ยังคงหลับสบายอยู่ในอ้อมแขน จินเฟิงก็ค่อย ๆ ยกผ้านวมบาง ๆ ขึ้นเตรียมจะลุกจากเตียง

แต่แล้วกวานเสี่ยวโหรวก็ตื่นเสียก่อน

นางยิ้มหวานให้จินเฟิงทั้ง ๆ ที่ยังงัวเงีย จากนั้นจึงซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและออดอ้อนราวกับลูกแมว นางค่อย ๆ ถูใบหน้าเข้ากับแผ่นอกของสามีอันเป็นที่รัก

นับตั้งแต่นางก้าวข้ามช่วงเขินอายในตอนแรกไปได้ กวานเสี่ยวโหรวก็รู้สึกผูกพันกับจินเฟิงมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง นางต้องการอยู่ในอ้อมแขนของเขาตลอด ไม่อยากผละไปไหน

“เอาล่ะ ลุกขึ้นเถิด นี่ก็สายมากแล้ว”

จินเฟิงยิ้มและเกลี่ยจมูกของภรรยาตัวน้อยเบา ๆ

จากนั้นกวานเสี่ยวโหรวก็หันศีรษะและมองไปที่รอยแยกของประตูห้อง

แสงอาทิตย์ที่ลอดเข้ามาแทบจะอยู่ตรงกลางช่อง เป็นสัญญาณที่แสดงให้เห็นว่าสายแล้ว…

กวานเสี่ยวโหรวกระโดดขึ้นมาราวกับกำลังหวาดกลัว

“ตายแล้ว ๆ นี่มันเลยเวลาตื่นของข้าไปโข ตอนนี้มีคนมากมายอยู่ที่ลานบ้าน ข้าต้องโดนหัวเราะเยาะเป็นแน่”

“ใครกล้าหัวเราะเยาะเจ้า ข้าจะไล่ออก”

จินเฟิงพูดติดตลก

“ไม่เอาน่า”

กวานเสี่ยวโหรวกลอกตามองไปที่จินเฟิง หลังจากที่นางสวมเสื้อผ้าของตนเองเสร็จ นางก็ช่วยจินเฟิงสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่ตอนนี้คนงานหญิงทั้งหมดอยู่ที่โรงงานและไม่มีใครอยู่ในลานบ้าน

กวานเสี่ยวโหรวถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว

ส่วนจินเฟิงเดินเข้าไปในโรงตีเหล็ก เนื่องจากได้ยินเสียงดังมาจากด้านใน

ไม่เพียงแต่พี่น้องอย่างจางเหลียงและหม่านชางเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น แต่จงอู่และกลุ่มของเขาก็อยู่ที่นั่นด้วย

โรงตีเหล็กเล็ก ๆ แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย

บางคนยุ่งกับการดึงเครื่องสูบลม และบางคนก็ยุ่งอยู่กับการเติมฟืน พวกเขาต่างก็มีหน้าที่เป็นของตนเอง

“พวกเจ้ากำลังทำอะไรอยู่หรือ?”

จินเฟิงเอ่ยถามในขณะที่เขายังไม่หายจากความงัวเงีย

“พี่ใหญ่จงอู่ขอให้ข้าทำมีดดาบดี ๆ ให้พวกเขาสองเล่ม”

หม่านชางตอบด้วยรอยยิ้ม

นับตั้งแต่จินเฟิงสร้างดาบคุณภาพสูงให้กับชิ่งไหวไว้ใช้ในการต่อสู้ จงอู่ก็จ้องตาเป็นมัน

เขาไม่กล้าเอ่ยปากถามจินเฟิงเพราะรู้ว่าจินเฟิงน่าจะยุ่งมาก เขาจึงมาขอให้หม่านชางช่วยแทน

การทำดาบเป็นงานที่ละเอียด ตอนทำงานที่เมืองเว่ยโจว หม่านชางก็ยุ่งอยู่กับการทำลวดเหล็กเลยไม่มีเวลาทำดาบให้จงอู่

และมันก็ล่าช้ามากจนถึงตอนนี้

“เรื่องอะไรหรือ?”

“เรื่องมันเกิดตั้งแต่ครึ่งเดือนที่แล้ว มีโจรปรากฏตัวขึ้นที่ถงซานหลายคน ตอนที่ข้าเข้าไปส่งของในเมือง ข้าถูกดักทุบตีด้วยเสาไม้ไผ่หลายครั้งหลายหน” จางเหลียงกล่าว

“เหล่าจาง เช่นนี้ไม่ได้นะ เหตุใดไม่จ่ายค่าผ่านทางให้พวกโจรล่ะ? แบบนั้นพวกมันก็น่าจะยอมหลีกแล้วมิใช่หรือ?”

จงอู่พูดอย่างไม่พอใจ “ท่านอาจารย์ทิ้งหน้าไม้ไว้ให้ท่านตั้งหลายคันมิใช่หรือ? เหตุใดยังไม่สามารถจัดการกับโจรไม่กี่ชีวิตได้?”

นับตั้งแต่ที่จินเฟิงนำกองทัพเถี่ยหลินไปสังหารกองทัพหนานเจิงแห่งตั่งเซี่ยง จงอู่ก็ผยองขึ้นเล็กน้อย

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แต่ทหารส่วนใหญ่ในกองทัพเถี่ยหลินทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้ พวกเขาไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น

การที่เหล่าทหารมีท่าทีที่หยิ่งผยองเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยสมควรนัก ก่อนที่จินเฟิงจะจากมาก เขาก็ได้เตือนชิ่งไหวเอาไว้แล้ว

สำหรับชิ่งไหวไม่ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับเรื่องนี้หรือไม่ จินเฟิงก็ไม่สามารถควบคุมมันได้

“จงอู่ เจ้ารู้ความเป็นมาของโจรกลุ่มนี้อย่างนั้นหรือ? ถึงต้องการกำจัดพวกเขา?”

จางเหลียงจ้องมองไปที่จงอู่โดยไม่รอให้จินเฟิงถาม จากนั้นเขาก็เริ่มอธิบาย “โจรกลุ่มนี้มาจากเขาเถี่ยกว้าน”

“เจ้าแน่ใจหรือ?” จินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ข้าแน่ใจ เพราะผู้นำของพวกเขามาที่หมู่บ้านของเราทุกปีเพื่อเก็บส่วย” จางเหลียงตอบ

ในที่สุดจงอู่ก็รู้แล้วว่าเหตุใดจางเหลียงไม่ฆ่าพวกโจร

โจรเขาเถี่ยกว้านเป็นหนึ่งในสามกลุ่มโจรที่ใหญ่ที่สุดแห่งอำเภอจินชวน มีจำนวนสมาชิกหลายร้อยคน นอกจากนี้ ภูมิศาสตร์ของเขาเถี่ยกว้านยังคล้ายกับภูเขาชิงสุ่ยที่มีถนนบนภูเขาเพียงสายเดียวที่สามารถขึ้นไปได้ ป้องกันง่ายแต่โจมตียาก

หากจินเฟิงกลับมาพร้อมกับกองทัพเถี่ยหลินก็คงเป็นเรื่องง่ายที่จะยึดภูเขาเถี่ยกว้าน

แต่ตอนนี้ในมือจินเฟิงมีคนจำนวนน้อยมาก การคิดจะโจมตีเขาเถี่ยกว้านแทบจะเป็นความฝัน

ยิ่งไปกว่านั้น จงอู่และคนอื่น ๆ ก็รับหน้าที่คุ้มกันจินเฟิงให้กลับมาบ้านอย่างปลอดภัยเท่านั้น และจะกลับไปรายงานตัวที่กองทัพเถี่ยหลินในอีกไม่กี่วันนี้

หากพวกเขาฆ่าโจรที่ปิดถนน แล้วคนจากเขาเถี่ยกว้านมาแก้แค้น จินเฟิงจะทำอย่างไร?

“พวกเขาต้องการค่าผ่านทางจำนวนมากหรือ?” จินเฟิงถาม

เขาจะได้เตรียมคนไปไกล่เกลี่ย

“ไม่มาก แต่ก็เพิ่มขึ้นทุกครั้ง”

จางเหลียงกล่าวว่า “และข้าก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายตั้งใจด้วย”