ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 112

บทที่ 112 ก่อตั้งกองกำลังคุ้มกัน

มีถนนบนภูเขาแคบ ๆ เชื่อมระหว่างภูเขา

ทหารผ่านศึกต้องเดินแถวเรียงหนึ่งบนถนนโดยมีดาบยาวห้อยอยู่ที่เอว

หลังจากเดินไปรอบ ๆ ไหล่เขา ก็เห็นหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งตั้งอยู่บนพื้นที่ราบเพียงแห่งเดียวตรงตีนเขา

ที่ตีนเขา มีเด็กหน้าตาซีดเซียวร่างกายซูบผอมหลายคนกำลังเก็บเห็ดอยู่ในป่า

เด็กคนหนึ่งอายุราว ๆ เจ็ดหรือแปดขวบได้ยินเสียงฝีเท้าคนก็เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นดังนั้นเขาก็ตกใจจนปล่อยตะกร้าหลุดมือ

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านกลับมาเร็วนักล่ะ?”

“ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าไม่ต้องมาที่เขาด้านหลังนี้อีก? เหตุใดเจ้ายังมาที่นี่อยู่?”

ฝ่ามืออันหยาบกร้านของเถี่ยฉุยลูบศีรษะของเด็กชายเบา ๆ

ที่ภูเขาด้านหลังนี้มีถนนเล็ก ๆ ซึ่งค่อนข้างปลอดภัย เนื่องจากไม่มีเสือหรือสัตว์ร้ายอื่น ๆ

แต่ก็มีแมลง หนู แมงป่อง และอื่น ๆ อีกมากมาย ทุกปีเด็ก ๆ ที่ขึ้นเขาไปเพื่อตัดฟืนและเก็บเห็ดบริเวณนั้นมักจะถูกสัตว์เหล่านี้กัด

ครอบครัวของเถี่ยฉุยเคยมีชีวิตที่ยากลำบากเลยจำเป็นต้องปล่อยให้ลูกชายขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บเห็ดเสริมรายได้ของครอบครัว อย่างไรก็ตาม หลังจากเข้าร่วมกองกำลังคุ้มกัน เถี่ยฉุยก็ได้รับค่าจ้างล่วงหน้าหนึ่งเดือน

เงินสามร้อยเหรียญทองแดงเพียงพอที่จะเลี้ยงครอบครัวได้ เขาจึงบอกลูกชายว่าอย่าไปที่ภูเขาด้านหลังอีก

“พี่เสี่ยวเหมยไม่กล้ามาที่เขาด้านหลังคนเดียว ข้าก็เลยมาเป็นเพื่อนนาง”

บุตรชายของเขาเงยหน้าขึ้นถาม “ท่านพ่อ คราวที่แล้วท่านบอกว่าจะพาข้ากับท่านแม่ไปอยู่บ้านอิฐ เป็นเรื่องจริงหรือ?”

“เป็นเรื่องจริงสิ” เถี่ยฉุยตอบ “บ้านอิฐสร้างขึ้นเสร็จแล้ว ข้ากลับมารับพวกเจ้าแล้วนี่ไง”

“โก่วต้าน ข้าไม่ได้โกหกเจ้า พวกเราจะย้ายไปอยู่บ้านอิฐกัน!”

เด็กน้อยหันหน้าไปมองเพื่อน ๆ จากนั้นเขาก็ตามบิดาลงไปจากภูเขาท่ามกลางสายตาอิจฉาของเด็กกลุ่มหนึ่ง

บ้านของเถี่ยฉุยเป็นแค่กำแพงสี่ด้านธรรมดา มีเตียงเก่า ๆ ที่พร้อมจะพังได้ทุกเมื่อ และโต๊ะเล็ก ๆ ที่ทำจากอิฐดินเท่านั้น

พวกเขาไม่จำเป็นต้องเก็บข้าวของอะไร เขาเพียงแค่แบกหม้อ กระทะ ไว้บนหลังและพาภรรยากับลูกไปก็ถือว่าย้ายบ้านได้แล้ว

เมื่อเดินไปที่ไหล่เขา ซิ่วเหนียงภรรยาของเถี่ยฉุยอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปยังหมู่บ้านที่ตีนเขา

นางเป็นสตรีจากหมู่บ้านนี้ นางเกิดและใช้ชีวิตที่นี่มาครึ่งชีวิต ตอนนี้นางรู้สึกว่าไม่อยากจะจากที่นี่ไป

“สามี ในอนาคตเราจะกลับมาที่นี่อีกหรือไม่?”

ซิ่วเหนียงเอ่ยถามเบา ๆ

“พวกเราไปที่ซีเหอวาน ไม่ได้เข้าคุก เราสามารถกลับมาที่นี่ได้อยู่แล้ว”

เถี่ยฉุยพูดด้วยรอยยิ้ม “แต่ข้าเกรงว่าในอนาคตเจ้าคงไม่อยากจะกลับมาที่นี่อีกน่ะสิ”

“สามี มาถึงขนาดนี้แล้ว เจ้าไม่ต้องปิดบังข้าหรอก”

ใครจะคิดว่าทันใดนั้น ซิ่วเหนียงก็คุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดว่า “สามี เจ้าจะนำข้าไปขายก็ย่อมได้ แต่นี่คือลูกของเจ้า เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้า เจ้าห้ามนำตัวเขาไปขายเด็ดขาด”

“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร?”

เถี่ยฉุยสับสนกับคำพูดของซิ่วเหนียง “เหตุใดข้าต้องนำตัวเจ้ากับลูกไปขายด้วย?”

“เงินที่เจ้าส่งกลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อน หากไม่ใช่เงินที่นำตัวข้ากับลูกไปขาย แล้วมันจะมาจากที่ใดกัน”

ในขณะที่เอ่ยถามซิ่วเหนียงก็ร้องไห้ออกมา

“ข้าก็บอกเจ้าไปแล้วมิใช่หรือ? ว่านั่นคือเงินเดือนที่นายจ้างจ่ายให้ข้าล่วงหน้าหลังจากรับข้าเข้าทำงาน”

“สามี เหตุใดเจ้ายังเลือกที่จะโกหกข้าอยู่”

ซิ่วเหนียงปาดน้ำตา “เจ้าทำงานอะไรหรือ? เจ้านายของเจ้าถึงให้ค่าตอบแทนเดือนละสามร้อยเหรียญทองแดง?”

“ข้า…”

เงินเดือนสามร้อยเหรียญทองแดงในยุคสมัยนี้ถือว่าเป็นเงินเดือนที่สูงมาก เถี่ยฉุยไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ดังนั้นเขาจึงง้างมือขึ้นอย่างฉุนเฉียว

“ไม่ว่าข้าจะไร้ความสามารถเพียงใด ข้าก็ไม่มีวันทรยศภรรยาและลูก เจ้าลุกขึ้นแล้วตามข้ามา!”

แม้ว่าซิ่วเหนียงจะทำให้สามีเกิดโทสะ แต่นางก็รู้สึกโล่งใจไปเปราะหนึ่ง

นางรู้สึกได้ว่าชายผู้นี้ไม่ได้โกหกนาง

นางรีบเดินตามเถี่ยฉุยไปและเอ่ยถาม “เจ้านายของเจ้าทำงานอะไรหรือ?”

“เขาเปิดโรงงานปั่นด้าย”

“ก็ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยทำงานปั่นด้ายมาก่อน แต่มันก็ไม่ได้ทำเงินได้มากขนาดนั้นมิใช่หรือ?”

จนถึงตอนนี้ซิ่วเหนียงยังคงรู้สึกเหมือนนางอยู่ในความฝัน

เถี่ยฉุยไม่ได้โกหก นางสามารถอาศัยอยู่ในบ้านอิฐได้จริง ๆ ตามที่เขาว่า

“ห้องนี้ไม่ใช่ของเราแต่เป็นของเจ้านายข้า เขาให้เรามาพักอาศัยแต่ไม่ได้ขายให้ เราต้องจ่ายค่าเช่าเดือนละสิบเหรียญทองแดง”

เถี่ยฉุยอธิบาย

“เจ้านายของข้าให้เงินเดือนเดือนละสามร้อยเหรียญทองแดง และให้เราอาศัยอยู่ในห้องที่ใช้อิฐสร้างและมุงหลังคากระเบื้องโดยจ่ายค่าเช่าเดือนละสิบเหรียญทองแดง”

ซิ่วเหนียงกล่าวว่า “เถี่ยฉุย เจ้านายของเจ้าดีกับพวกเรามาก เจ้าต้องตั้งใจทำงานอย่างหนักนะ”

“ไม่ต้องห่วง จากนี้ไปข้าจะถวายชีวิตให้เขา และตั้งใจทำงานด้วยความทุ่มเท”

เถี่ยฉุยพยักหน้าอย่างหนัก

การสนทนาลักษณะนี้เกิดขึ้นหลายครั้งในซีเหอวานตลอดทั้งวัน

วันนี้ทหารผ่านศึกทั้งสามสิบสองคนเชิดชูจินเฟิงอย่างสมบูรณ์จากก้นบึ้งของหัวใจ

ในเย็นวันเดียวกันได้มีการจัดตั้งกองกำลังคุ้มกันซีเหอวานขึ้นอย่างเป็นทางการ

ช่วงนี้จางเหลียงเข้าไปส่งสินค้าในตัวอำเภอเพียงสองครั้งเท่านั้นเพื่อลดความเป็นไปได้ที่จะเกิดความขัดแย้งกับโจรเขาเถี่ยกว้าน

ครั้งแรกเขาถูกขู่กรรโชกอย่างรุนแรง ครั้งที่สองจางเหลียงออกเดินทางตอนกลางดึกและแอบเข้าไปในถงซานขณะที่พวกโจรยังคงหลับอยู่

ตอนขากลับ เขาก็ต้องรอจนกลางดึกถึงจะกล้าเคลื่อนไหว

การเดินทางบนภูเขานั้นแสนยากลำบาก ด้วยหนทางเช่นนี้ คงไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนักหากต้องการหลบหนี

และเนื่องจากพวกเขากำลังตกเป็นเป้าหมายของพวกโจร ไม่ช้าก็เร็วพวกโจรต้องจับได้อย่างแน่นอน

แล้วการต่อสู้ก็อาจเริ่มต้นขึ้น

ไม่กี่วันที่ผ่านมาจินเฟิงรู้สึกเป็นกังวลมาก จนกระทั่งได้ก่อตั้งกองกำลังคุ้มกันขึ้น ด้วยสายใยที่แน่นแฟ้นเช่นนี้ทำให้ชายหนุ่มคลายความกังวลไปได้ไม่น้อย

บุรุษมากกว่าสามสิบคนเหล่านี้เป็นทหารผ่านศึกที่เคยอยู่ในสนามรบและสังหารผู้คนมาแล้ว แม้ว่าโจรเขาเถี่ยกว้านจะทำการโจมตีคืนนี้ พวกเขาก็จะมีทักษะการป้องกันตนเองไม่มากก็น้อย

แต่มันคงจะดีกว่าหากพวกโจรไม่มาในเร็ว ๆ นี้

เมื่อจินเฟิงพร้อม ก็ถึงเวลาที่พวกโจรจะต้องเป็นฝ่ายหวาดกลัวบ้างแล้ว!