ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 115

บทที่ 115 โรงงานสิ่งทอซีเหอวาน

แม้ในศตวรรษที่ 21 เทคโนโลยีจะก้าวหน้าไปพอสมควร ทว่าสิ่งทอก็ยังคงเป็นอุตสาหกรรมที่ต้องใช้แรงงานจำนวนมาก

ยิ่งมีคนมากเท่าไร จินเฟิงก็จะทำเงินได้เร็วเท่านั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องปฏิเสธข้อเสนอของชายชราตรงหน้า

“ข้า จินเฟิง รักษาคำพูดของตัวเอง พี่น้องทั้งหลายได้ทำสิ่งที่พวกเขาสัญญาแล้ว ข้าก็จะทำตามสัญญาที่เคยเอ่ยเอาไว้เช่นเดียวกัน”

จินเฟิงหันกลับไปและชี้ไปยังโรงงานสิ่งทอที่อยู่ข้างหลัง “รอให้โรงงานที่นี่พร้อม ท่านก็สามารถส่งสตรีหลายสิบชีวิตมาลองทำงานก่อนได้”

โรงงานสิ่งทอที่สร้างขึ้นใหม่สามารถรองรับไนปั่นด้ายได้หลายร้อยตัว หากทำงานสองกะทั้งกลางวันและกลางคืนก็จะสามารถรองรับสตรีจากหมู่บ้านซีเหอวานและกวานเจียวานได้

เพียงแต่ความเร็วของช่างไม้อาจจะยังไม่มากนัก คงต้องใช้เวลาสักระยะกว่าจะสร้างไนปั่นด้ายให้เพียงพอกับความต้องการได้

“ข้าขอบคุณลูกเขยมาก” ชายชรารู้สึกโล่งใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ยินจินเฟิงพูดแบบนี้ “ลูกเขย เจ้าไม่ต้องกังวล ไว้กลับไปข้าจะจัดการกับจู้จือที่กล้ามาก่อความวุ่นวายที่นี่ ข้าผู้นี้จะตีขาเขาให้หัก”

“ไม่ต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือหรอก แค่บอกเขาว่าอย่ามาสร้างปัญหาที่โรงงานนี้อีกก็พอ”

จินเฟิงไม่สนใจว่ากวานจู้จือจะเป็นหรือตาย เพราะเขาไม่เคยไว้วางใจชายผู้นี้อยู่แล้ว แต่จินเฟิงรู้ดีว่ากวานเสี่ยวโหรวยังคงห่วงใยครอบครัวมารดา

หากหัวหน้าตระกูลจัดการกับกวานจู้จือจริง ๆ กวานเสี่ยวโหรวจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน

กวานเสี่ยวโหรวเป็นภรรยาของเขาและหากอารมณ์ความรู้สึกของนางแปรปรวนก็จะส่งผลกระทบต่อตัวเขาเองเช่นกัน

ตอนนี้ชายหนุ่มยุ่งจนไม่มีเวลานอนด้วยซ้ำ เขาไม่อยากสร้างปัญหาเพิ่มเพียงเพราะชายที่ไม่มีความสำคัญอย่างกวานจู้จือ

หลังจากหัวหน้าตระกูลได้รับการยืนยันจากจินเฟิงแล้ว เขาก็กลับออกไปด้วยความสบายใจ

“สามี ข้าขอโทษนะที่พี่ชายข้าทำให้เจ้าลำบาก”

ทันทีที่หัวหน้าตระกูลจากไป กวานเสี่ยวโหรวก็เข้ามาเอ่ยกับจินเฟิง ดวงตาของนางแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่านางเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

“ข้าไม่ได้ลำบากอะไรหรอก เอาล่ะ เจ้าไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ”

ว่าจบจินเฟิงก็ปิดประตูและกอดเสี่ยวโหรวไว้ในอ้อมแขนพร้อมซับน้ำตาให้นางเบา ๆ

กวานเสี่ยวโหรวก็ไม่พอใจกับการกระทำของกวานจู้จือ นางพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “ในอนาคตข้าจะไม่ส่งของไปให้พวกเขาอีก มาดูกันว่าเขาจะลำพองอยู่อีกหรือไม่!”

“พวกเราเพิกเฉยต่อพี่ชายของเจ้าได้ แต่ไม่สามารถเพิกเฉยต่อท่านแม่ของเจ้าได้ใช่หรือไม่?”

จินเฟิงลูบผมของกวานเสี่ยวโหรวเบา ๆ “มันไม่ง่ายเลยที่ท่านแม่จะเลี้ยงเจ้ามาจนเติบใหญ่ การที่เราตอบแทนท่านเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว แค่อย่าปล่อยให้พี่ชายของเจ้ามายุ่มย่ามที่โรงงานสิ่งทอนี้อีกก็เป็นพอ เจ้าก็รู้ว่าไนปั่นด้ายมีความสำคัญต่อเรามาก เขาไม่ควรเข้ามายุ่งกับไนปั่นด้าย ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ควรเข้ามาคุกคามถังตงตง”

ทว่าพี่น้องร่วมสายเลือด อย่างไรเสียก็ตัดกันไม่ขาด

จินเฟิงไม่ได้ติดขัดอะไรที่เสี่ยวโหรวจะให้ความช่วยเหลือครอบครัวของนาง อย่างไรเสียมันก็ไม่ใช่ค่าใช้จ่ายที่มากนัก เขาหวังแค่ว่าอีกฝ่ายจะไม่สร้างปัญหาให้ก็เท่านั้น

“สามี เจ้าใจดีกับข้ามากจริง ๆ”

กวานเสี่ยวโหรวฝังศีรษะของนางไว้ในอ้อมแขนของจินเฟิงอย่างเชื่อฟัง

หญิงผู้นี้นับวันเริ่มติดคนรักและแสดงออกถึงความต้องการของตนมากขึ้นเรื่อย ๆ

จินเฟิงลูบหลังนาง “ทำกับข้าวเสร็จแล้วหรือ? ข้ายุ่งอยู่ในโรงงานตลอดทั้งเช้า ตอนนี้หิวมาก”

“ทำเสร็จแล้ว เดี๋ยวข้าไปยกมาให้เจ้านะ!”

กวานเสี่ยวโหรวผละออกจากสามีอย่างไม่เต็มใจนัก จากนั้นนางก็ไปยกกับข้าวมาให้จินเฟิง

ในสำรับมีข้าวสวย ไก่ฟ้าตุ๋น และเครื่องเคียงอีกเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าข้าจะต้องหาเวลาทำกระทะอีกสักใบ”

จินเฟิงลอบถอนหายใจเบา ๆ จากนั้นก็เทน้ำซุปไก่ลงบนข้าว

แม้ว่าเขาจะดูแลงานในสถานที่ก่อสร้าง แต่เขาก็ยังให้ความสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงงานสิ่งทอ

หลังจากย้ายโรงงานมาที่นี่ เขาก็เฝ้ารอให้จินเฟิงมาหาทุกวัน

“ซานเหยียเหยี่ย ตอนนี้ข้าได้ย้ายโรงงานสิ่งทอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงเวลาที่ข้าจะต้องทำตามสัญญา”

จินเฟิงรินน้ำที่ผ่านการต้มสุกให้กับหัวหน้าตระกูลพร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ซานเหยียเหยี่ย วันนี้ท่านกลับไปเลือกสตรีที่กวานเจียวานมาสักห้าสิบคน แล้วพรุ่งนี้ให้พวกนางมาเริ่มงานได้”

“ห้าสิบคนหรือ?”

หัวหน้าตระกูลมีสีหน้าผิดหวัง

กวานเจียวานมีประชากรมากกว่าซีเหอวาน และมีสตรีหลายร้อยคนที่สามารถทำงานได้ ทว่าตอนนี้จินเฟิงต้องการเพียงห้าสิบคนเท่านั้น คนที่เหลือก็คงต้องทนลำบากต่อไป

“ซานเหยียเหยี่ยไม่ต้องกังวล ห้าสิบคนที่ข้าว่าเป็นเพียงกลุ่มแรกเท่านั้น”

จินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้ายังสร้างไนปั่นด้ายเพิ่มขึ้นอีกเรื่อย ๆ ในอนาคตข้าจะรับสมัครคนงานเพิ่มอย่างแน่นอน ไม่ใช่แค่คนงานหญิงเท่านั้น แต่ยังรวมถึงคนงานชายอีกด้วย”

เมื่อได้ยินสิ่งที่จินเฟิงพูดหัวหน้าตระกูลก็โล่งใจ “ข้าเข้าใจแล้ว! เช่นนั้นวันพรุ่งนี้ข้าจะพาคนมาเริ่มงาน”

ในคืนวันนั้นหัวหน้าตระกูลได้กลับมาที่กวานเจียวานและจัดการประชุมหมู่บ้านเพื่อคัดเลือกสตรีห้าสิบคน

เพื่อแสดงความยุติธรรม เขาทำการคัดเลือกสตรีที่มีอายุระหว่างสิบหกถึงยี่สิบห้าปีก่อน เพราะอยู่ในวัยที่เหมาะสม ไม่ใช่หญิงชรา คนป่วยหรือทุพพลภาพ

ถังตงตงพอใจกับสิ่งนี้มากและจัดให้พวกนางเข้าทำงานในกะเช้า

โรงงานสิ่งทอยังไม่มีหอพัก และคนงานหญิงเหล่านี้ต้องกลับไปนอนที่กวานเจียวานทุกวัน

โชคดีที่มีบุรุษหลายสิบคนในกวานเจียวานทำงานที่ซีเหอวานเช่นกัน ดังนั้นตอนขากลับพวกเขาก็จะเดินทางกลับพร้อมกัน ทำให้จินเฟิงไม่จำเป็นต้องส่งคนไปคุ้มกัน