ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 116

บทที่ 116 แจกจ่ายสบู่

ปัจจุบันมีคนงานหญิงในโรงงานสิ่งทอมากกว่าสองร้อยคน จะให้รุ่นเหนียงเป็นคนทำอาหารคนเดียวก็คงไม่ทันการและเหนื่อยเกินไป

จินเฟิงรับสมัครคนงานหญิงจากกวานเจียวานหลายคนเพื่อรับหน้าที่ทำอาหารให้กับโรงอาหารของโรงงาน ส่วนรุ่นเหนียง จินเฟิงจะให้นางอยู่ที่เรือนเล็กเพื่อเป็นแม่ครัวพิเศษให้กับครอบครัว

เขาตัดสินใจครั้งนี้เพียงเพราะรู้สึกว่าฝีมือการทำอาหารของรุ่นเหนียงค่อนข้างถูกปาก และนางก็ใส่ใจในการทำอาหาร ที่สำคัญนางสะอาดมาก นางล้างถ้วยชามอย่างพิถีพิถัน

เมื่อจินเฟิงประกาศการตัดสินใจนี้ กวานเสี่ยวโหรวและถังตงตงต่างก็มองเขาด้วยสีหน้าตั้งคำถาม รุ่นเหนียงเองก็หน้าแดงเช่นกัน มีเพียงเสี่ยวเอ๋อที่ตั้งหน้าตั้งตากินและไม่ได้มีความคิดเห็นใด ๆ

จินเฟิงรู้ดีว่าความคิดของทั้งสามคนคงเตลิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่เขาไม่ได้อยากจะอธิบายอะไรจึงได้แต่ปล่อยให้พวกนางคิดอะไรตามต้องการ

หลังกินมื้อกลางวันเสร็จ จินเฟิงก็ใช้เวลาว่างไปดูสบู่ที่เขาทำไว้

หลังจากทิ้งให้มันแข็งตัวนานกว่าสิบวัน สบู่ก็เกิดปฏิกิริยาซาพอนนิฟิเคชันเป็นที่เรียบร้อย

จินเฟิงตัดสบู่ก้อนใหญ่ออกเป็นก้อนเล็ก ๆ ขนาดเท่ากล่องไม้ขีด และบรรจุลงในตะกร้า

หลังจากที่เขาออกมาจากโรงตีเหล็กก็พบเข้ากับถังตงตงที่กำลังจะออกไปทำงาน

“วันนี้หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ เจ้าแจ้งทุกคนด้วยว่าอย่าเพิ่งรีบกลับและให้มารวมตัวกันที่โรงอาหาร”

“มีเรื่องอะไรหรือ?”

ถังตงตงถาม

“ข้าทำสบู่เสร็จแล้ว คืนนี้ข้าจะแจกจ่ายให้กับทุกคน”

จินเฟิงเขี่ยตะกร้าด้วยเท้าของเขา

ไม่ใช่แค่บุรุษเท่านั้นที่ไม่ใส่ใจเรื่องสุขอนามัยและมีเหาบนหัว แต่เด็ก สตรี และผู้สูงอายุจำนวนมากเองก็ละเลยเรื่องนี้ไปเช่นกัน

เมื่อจินเฟิงไปที่โรงงานสิ่งทอ เขามักจะเห็นคนงานหญิงบางคนเกาศีรษะขณะทำงาน

โชคดีที่ในโรงงานนี้แดดส่องไม่ถึงและการระบายอากาศก็ค่อนข้างดี สตรีที่ทำงานจึงไม่มีเหงื่อออกและกลิ่นตัวก็ไม่ได้แรงเกินไป

“เก็บเงินหรือไม่?”

ถังตงตงถาม

“ครั้งนี้ไม่ได้เก็บเงิน”

จินเฟิงส่ายหัว

ความยากจนเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเผชิญ หากเขาเรียกเก็บเงินก็กังวลว่าจะไม่มีคนงานหญิงคนใดซื้อมัน

สบู่เหล่านี้มีส่วนผสมของน้ำมันไม่เกินสองกระปุกและโซดาไฟอีกเล็กน้อยซึ่งไม่ได้ใช้ต้นทุนมากนัก ครั้งนี้ชายหนุ่มก็เลยแจกให้เปล่า ๆ

แน่นอนว่าไม่มีใครอยากจะปล่อยให้เนื้อตัวเลอะเปรอะเปื้อน แต่ในยุคนี้ไม่มีใครใส่ใจเรื่องความสะอาดของร่างกายมากนัก จินเฟิงเองเชื่อว่าหลังจากนี้ เมื่อพวกนางคุ้นเคยกับผลลัพธ์ของการทำความสะอาดร่างกายด้วยสบู่แล้ว คนงานหญิงจะเริ่มซื้อสบู่ด้วยตัวเอง

“ได้ ข้าเข้าใจแล้ว!”

ถังตงตงพยักหน้าและออกไปทำงาน

โรงงานสิ่งทอถูกสร้างขึ้นอย่างเร่งรีบและยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดีนัก จึงไม่มีโต๊ะและมีเพียงม้านั่งยาววางอยู่โล่ง ๆ เท่านั้น

แต่สำหรับคนที่อาศัยบนภูเขาซึ่งต้องทนลำบากมาไม่น้อย การมีข้าวกินก็ถือว่าดีมากแล้ว ใครจะสนใจว่าจะมีโต๊ะหรือไม่?

หลายครั้งที่คนงานไม่แม้แต่จะนั่งบนเก้าอี้ และนั่งยอง ๆ ลงกับพื้นพร้อมถ้วยชามในมือ แต่พวกเขาก็ยังคงรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

โรงอาหารแห่งนี้ไม่ใหญ่นัก โดยปกติแล้วคนงานหญิงในโรงงานและบุรุษที่เขตก่อสร้างจะแยกกันกินข้าว ไม่เช่นนั้นคนก็จะอัดแน่นเต็มพื้นที่

แต่วันนี้ทั้งคนงานหญิงและคนงานชายต่างก็มารวมตัวกัน รวมไปถึงผู้ที่จะเข้างานในกะกลางคืนด้วย

โรงอาหารแห่งนี้จึงเต็มไปด้วยผู้คน พวกเขาต่างก็พูดคุยกันว่าเหตุใดจินเฟิงถึงเรียกให้มารวมตัวกันที่นี่

บัณฑิตหนุ่มไม่ได้ปล่อยให้ทุกคนรอนาน เขาเดินเข้ามาจากด้านนอกพร้อมกับหม่านชางที่เดินตามมาข้างหลัง ในมือถือตระกร้าใบใหญ่เอาไว้

“จินเฟิงและหม่านชางถือสิ่งใดเข้ามาหรือ?”

“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“มันคือสบู่! ข้าเคยเห็นเสี่ยวโหรวใช้มาก่อน นางใช้มันล้างหน้าสระผม สะอาดมากเลยล่ะ”

“น่าจะใช่ แต่เหตุใดจินเฟิงจึงยกมันมาที่นี่เล่า? เขาคงไม่ได้นำมันมาแจกจ่ายให้พวกเราทุกคนหรอกนะ?”

“ยังไม่ทันได้กลับไปนอนเจ้าก็เริ่มต้นฝันหวานแล้วหรือ?”

คนงานหญิงคุยกันและพากันคาดเดาว่าจินเฟิงจะนำสบู่มาทำอะไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน