ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 119

บทที่ 119 จ่ายค่าอาหาร

หญิงสาวที่มากับชิ่งมู่หลานมีมากกว่าสิบคน บ้านหนึ่งหลังคงไม่สามารถรองรับพวกนางได้อย่างแน่นอน โรงงานสิ่งทอก็ยังไม่ได้สร้างหอพัก จินเฟิงและกวานเสี่ยวโหรวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาชิ่งมู่หลานและคนอื่น ๆ ไปพักที่บ้านของเซี่ยกวาง

“นี่คือบ้านที่พี่ชายของเจ้าเช่าเอาไว้ พวกเจ้าพักอยู่ที่นี่ได้ชั่วคราว”

จินเฟิงยื่นกุญแจให้ชิ่งมู่หลาน

“ที่นี่เล็กเกินไป พวกเรามีกันตั้งสิบกว่าคน”

ชิ่งมู่หลานเบะปากด้วยความรังเกียจ

ด้วยความที่ชิ่งมู่หลานคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด นางเติบโตมาด้วยเสื้อผ้าชั้นดีและอาหารรสเลิศ อีกทั้งยังอาศัยอยู่ในรั้วบ้านที่มีบริเวณและมีกำแพงสูง เป็นเรื่องธรรมดาที่นางจะมองไปที่บ้านอิฐดินอันทรุดโทรมด้วยความรังเกียจ

ถึงแม้ว่าที่แห่งนี้จะได้รับการดูแลโดยจงอู่ และแน่นอนว่ามันก็ดีกว่าที่อยู่อาศัยของชาวบ้านส่วนใหญ่ในซีเหอวานมากก็ตาม

“คุณหนูใหญ่ เช่นนี้แล้วเจ้ายังบอกว่ากำลังเตรียมตัวไปสนามรบอยู่อีกหรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าสนามรบเป็นอย่างไร?”

จินเฟิงเหลือบไปมองนาง “ในสนามรบมีคนหลายสิบคนอัดกันอยู่ในกระโจมและนอนรวมกันอยู่บนพื้น เจ้าควรยินดีมากกว่าที่ที่นี่ยังมีเตียงให้ อีกทั้งเมื่อเกิดการต่อสู้ก็จะมีซากศพเต็มไปหมด กลิ่นคาวเลือดเองก็ชวนคลื่นไส้ เมื่อทหารที่ผ่านการสู้รบมาอย่างต่อเนื่องกลับมา พวกเขาก็จะหามุมหนึ่งเพื่อพักผ่อนทันที ทหารหลายนายไม่ทันได้เช็ดเลือดออกจากใบหน้าด้วยซ้ำแต่ก็นอนหลับไปทั้งอย่างนั้น หากเจ้ารับสิ่งนี้ไม่ได้ เจ้าก็ควรละทิ้งความคิดที่จะไปสนามรบโดยเร็วที่สุด และอยู่บ้านเล่นพ่อแม่ลูกไปก็พอ”

“นี่เจ้า…”

ชิ่งมู่หลานโกรธจนหน้าแดง แต่นางก็ไม่มีคำพูดที่จะปฏิเสธ

“เอาล่ะ พวกเจ้าเก็บข้าวเก็บของก่อนแล้วกัน อยากจะไปเดินเล่นหรือพักผ่อนก็ได้ แต่ต่อจากนี้ไปห้ามสวมชุดเกราะในหมู่บ้านอีก มันทำให้เป็นจุดสนใจเกินไป”

จินเฟิงอธิบายว่า “อีกอย่าง พวกเจ้าไม่ต้องทำอาหาร มันเสียเวลา พวกเจ้าสามารถไปหาทหารผ่านศึกหรือโรงอาหารของโรงงานสิ่งทอเพื่อกินอาหารได้จะได้ปรับตัวให้เข้ากับมื้ออาหาร ตอนไปที่สนามรบจะได้ชิน”

ส่วนใหญ่อาหารของกองทัพต้าคังจะเป็นอาหารประเภทตุ๋น ไม่ต้องพูดถึงว่ามีน้ำมันหรือไม่ เพราะแม้แต่เกลือก็ยังใส่น้อยมาก

สิ่งนี้น่ะไม่เท่าไร ที่สำคัญคือการจัดจานและรสชาติอาหารต่างหาก พวกเขาต่างกินข้าวกันในชามใบใหญ่โดยที่อาหารนั้นเหนียวข้นไม่น่ากินเเลยสักนิด

การกินอาหารประเภทนี้นานกว่าหนึ่งเดือนเป็นแผลใจของชายหนุ่ม เขารู้สึกไม่สบายใจแม้จะเพียงคิดถึงมัน

“ได้!”

ชิ่งมู่หลานพยักหน้าเห็นด้วย

“เช่นนั้นเจ้าก็จ่ายค่าอาหารข้ามา”

จินเฟิงไม่สนใจว่าชิ่งมู่หลานจะเข้าใจหรือไม่ เขาทำท่าถูปลายนิ้วมือเป็นเชิงรอรับเงิน

ชิ่งมู่หลานไม่คิดว่าจินเฟิงจะเก็บเงินจากนางจึงเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“มองอะไร กินข้าวไม่ต้องจ่ายค่าอาหารหรือ?”

จินเฟิงเร่งเร้าอย่างไม่อดทน “เร็วเข้าสิ!”

“เอาไป!”

ชิ่งมู่หลานหยิบแท่งเงินห้าสิบตำลึงเงินสองแท่งออกมาจากกระเป๋าม้า “พอหรือยัง?”

“พอแล้ว” จินเฟิงไม่สุภาพและเอื้อมมือไปรับมันอย่างรวดเร็ว “อย่างไรก็ตาม พวกเจ้าแต่ละคนเตรียมห่อของหนักสามสิบจินมาด้วย แล้ววันพรุ่งนี้ตอนเช้าค่อยนำมันไปที่บ้านข้า”

“เตรียมไปทำไมกัน?”

ชิ่งมู่หลานถาม

“วิ่งข้ามทุ่งเป็นระยะทางสิบลี้พร้อมแบกน้ำหนักไว้บนหลัง เป็นหนึ่งในวิธีฝึกที่ทหารผ่านศึกต้องทำทุกวัน”

จินเฟิงกล่าวว่า “นี่เป็นการทดสอบครั้งแรกของเจ้า หากทนไม่ไหว เจ้าก็กลับไปได้เลย”

“ได้ พวกข้าไม่มีปัญหา!”

ไม่เพียงแต่ชิ่งมู่หลานเท่านั้น แต่หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังนางก็มีสีหน้าไม่พอใจ

“ขอให้พวกเจ้าโชคดี”

จินเฟิงยิ้มและโบกมือให้กวานเสี่ยวโหรว “เสี่ยวโหรว ไป พวกเรากลับบ้านกันเถิด!”

“สามี เจ้ากลับไปก่อน แม่นางมู่หลานเพิ่งมาถึงที่นี่ ข้าจะช่วยนางเก็บของเสียหน่อย”

กวานเสี่ยวโหรวยิ้มและส่ายหัว

“ตามใจเจ้าแล้วกัน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน