ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 12

บทที่ 12 วีรบุรุษปราบเสือ

หลังจากถูกยิงเข้าที่ขาข้างหนึ่ง เจ้าเสือก็เกิดอาการบ้าคลั่งมากขึ้น มันยกอุ้งเท้าขวาด้านหน้า ซึ่งใหญ่พอ ๆ กับพัดหางนกยูงขึ้นตะปบจางหม่านชาง

จางหม่านชางหวาดผวาจนหน้าซีดเผือด และเมื่อโดนเสือตะปบเข้า เขาก็กลิ้งไปตามไหล่เขาเป็นระยะทางกว่าสองจั้ง

เจ้าเสือร้องคำรามด้วยความโกรธ ก่อนจะลุกขึ้นด้วยสามขาที่เหลือ พร้อมวิ่งไล่ต่อไปอย่างไม่ลดละ

ปัก!

ลูกธนูอีกหนึ่งดอกพุ่งเข้าใส่ขาหลังซ้ายของมัน

เมื่อขาซ้ายทั้งสองถูกธนูแทงทะลุ พยัคฆ์ร้ายก็เสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้นอย่างแรงทันที

ถึงกระนั้นมันก็ยังคงเกรี้ยวกราด ทั้ง ๆ ที่ขาขวาทั้งสองของมันกระทุ้งลงบนพื้นจนเกิดหลุมขนาดใหญ่ขึ้น

เสียงคำรามดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว ใบหน้าของหญิงสาวในหมู่บ้านซีดเผือดด้วยความตกใจ

จินเฟิงถือหน้าไม้อยู่ห่างออกไปเจ็ดจั้ง เขายิงธนูอีกดอกเข้าที่หัวเสือ

เมื่อถูกธนูปักเข้าที่หัว มันก็ค่อย ๆ หยุดดิ้นรน

ไม่ว่าจะในชีวิตที่แล้วหรือในชีวิตปัจจุบัน นี่เป็นครั้งแรกที่จินเฟิงต้องเผชิญหน้ากับเสือที่ดุร้าย

ตอนนี้เขาไม่รู้สึกกระวนกระวายมากนักเพราะเสือได้สิ้นใจลงแล้ว ชายหนุ่มเพิ่งตระหนักว่าหัวใจของเขาเต้นรัวเป็นกลองและมือที่ถือหน้าไม้อยู่ก็สั่นตลอดเวลา

หญิงสาวส่วนใหญ่ที่กรีดร้องเมื่อครู่ต่างก็ตกใจกลัวจนขาอ่อนปวกเปียก พวกนางตัวสั่นและนั่งลงกับพื้นไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

พวกนางยังดี แต่จางหม่านชางนี่สิ เขาเกือบจะได้ไปเดินเล่นอยู่หน้าประตูนรกแล้ว ที่แย่ไปกว่านั้นคือใต้สะโพกของเขาเปียกเป็นวงกว้าง เพราะความหวาดกลัวสุดขีดก่อนหน้านี้ ชายขาพิการทรุดลงกับพื้น ตัวสั่นไม่หยุด

“ลูกแม่!”

ขณะเดียวกันแม่ของเขาก็รีบวิ่งเข้ามา นางลากบุตรชายไปข้าง ๆ เพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าเขาไม่เป็นอะไร จากนั้นนางก็คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับคำนับจินเฟิง

เมื่อเห็นนางคุกเข่าลง หลินอวิ๋นฟางและน้องสาวของจางหม่านชางก็ไม่กล้ายืน พวกนางรีบคุกเข่าลงเช่นเดียวกัน

จินเฟิงไม่คุ้นเคยกับพิธีคุกเข่าของคนสมัยก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้อาวุโส เขาจึงรีบยื่นมือออกไปประคองหญิงชราขึ้น “ท่านน้า ลุกขึ้นเถิดอย่าทำเช่นนี้เลย ผู้อาวุโสอย่างท่านแสดงความเคารพให้ข้าที่อายุน้อยกว่า ชีวิตของข้าจะไม่สั้นลงหรือ?”

“เสี่ยวเฟิง นั่นเป็นเพราะเจ้าช่วยชีวิตบุตรชายข้าไว้ เจ้าสมควรได้รับมัน!”

แม่ของจางหม่านชางร้องไห้และกล่าว “เมื่อข้ากลับไป ข้าจะทำป้ายเชิดชูเจ้าและนำไปรวมกับป้ายบูชาบรรพบุรุษ ข้าจะเชิดชูเจ้าไปตลอดชีวิต!”

“ไม่ได้! ไม่ได้!”

จินเฟิงและหัวหน้าหมู่บ้านรีบเข้าไปประคองคนครอบครัวจางขึ้นมาพร้อมกับเอ่ยแย้งคำพูดเมื่อครู่

เมื่อเห็นว่าเสือโคร่งถูกจัดการแล้ว เหล่าสตรีก็รีบมาห้อมล้อมเขาด้วยความกระตือรือร้น

ในยามทุกข์ยาก ทุกคนควรเทิดทูนผู้แข็งแกร่ง

ไม่ว่าก่อนหน้านี้จินเฟิงจะเคยเป็นคนอย่างไร แต่ตอนนี้ในสายตาของทุกคน เขาต่างออกไปแล้ว

จินเฟิงฆ่าเสือต่อหน้าพวกนาง และได้ช่วยชีวิตจางหม่านชางเอาไว้ สตรีเหล่านี้รู้สึกราวกับฝันไป

ทว่าเสือที่นอนหมดลมหายใจอยู่ด้านข้าง เป็นเครื่องย้ำเตือนชั้นดีว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

“จิน… จินเฟิง เจ้าช่างน่าทึ่งเสียจริง เจ้าฆ่าเสือตัวใหญ่ด้วยตัวคนเดียว!”

เสี่ยวอวี้จ้องมองชายหนุ่มด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

จะมีสตรีคนไหนไม่ประทับใจบ้าง? จินเฟิงเป็นบัณฑิต เขาได้เข้าเรียนหนังสือตั้งแต่เด็ก ไม่เคยต้องเผชิญแดดเผชิญฝน รูปร่างหน้าตาเมื่อเทียบกับชายบ้านอื่นแล้ว ถือว่าสู้ได้

ไม่เพียงแต่ดวงตาของเสี่ยวอวี้ที่สดใสเป็นประกาย แต่สตรีที่เข้าสู่วัยออกเรือนรวมถึงสตรีที่แต่งงานแล้วต่างก็มองมาที่จินเฟิงเช่นเดียวกัน

แต่ก่อนไม่มีหญิงสาวคนไหนอยากแต่งงานกับเขาเพราะกลัวอดตาย

แต่ตอนนี้พวกนางได้เห็นอีกด้านหนึ่งของจินเฟิงแล้ว

เสือทั้งตัวเขายังฆ่าได้ เหตุใดจะเลี้ยงสมาชิกในครอบครัวไม่ได้?

แต่งงานกับวีรบุรุษผู้ปราบเสือ ในอนาคตใครจะกล้ามารังแก?

ตอนนี้ซานเสิ่นจือที่เป็นผู้นำในการโจมตีจินเฟิงรู้สึกว่าใบหน้าของนางร้อนจัด

“เสี่ยวเฟิง ข้าผิดไปแล้ว…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน