ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 13

บทที่ 13 ศาลาว่าการจินชวน

“ข้าเคยบอกไปแล้ว ว่าที่เสี่ยวโหรวไม่สามารถโดนแสงแดดเป็นเวลานานได้ เป็นเพราะนางนั้นเกิดมาร่ำรวยมีวาสนาต่างหาก เป็นอย่างไร ตอนนี้เชื่อกันหรือยัง?”

จินเฟิงชี้ไปที่บรรดาสตรีที่ยืนอยู่รอบ ๆ และพูดว่า “ต่อแต่นี้ไป หากมีผู้ใดพูดจาเหลวไหลว่านางเป็นดาวหายนะอีก ข้าจะไม่ยอมความแน่!”

“พวกข้าเชื่อแล้ว เชื่อแล้ว หากเจ้าเดินทางไปรับเงินรับรางวัล อย่าลืมนำหมั่นโถวแป้งขาวกลับมาด้วยนะ แล้วหลังจากนี้เมื่อข้าเจอภรรยาของเจ้า ข้าจะเรียกนางว่าเทพธิดาแห่งความมั่งคั่ง”

หญิงสาวในหมู่บ้านพูดติดตลก

“ต่อให้ข้าจะไม่ได้นำหมั่นโถวแป้งขาวกลับมา หลังจากนี้พวกเจ้าก็ควรเรียกนางว่าเทพธิดาแห่งความมั่งคั่ง!”

“เพราะเหตุใด?”

“ก็เพราะหลังจากนี้พวกเจ้าจะได้รับเงินจากนาง และมีชีวิตที่ดีขึ้นน่ะสิ”

“เช่นนั้นข้าจะรอดู”

“เจ้าวางใจเถิด ข้าไม่ให้เจ้ารอนานหรอก” จินเฟิงเอ่ยอย่างมั่นใจ

ในฐานะนักเดินทางข้ามเวลา จินเฟิงจะไม่ปักหลักอยู่ในหุบเขาเล็ก ๆ แห่งนี้อย่างแน่นอน นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

ไม่ว่าในอนาคตเขาจะทำอะไร แน่นอนว่า ทำคนเดียวคงไม่ไหว ถึงตอนนั้นคนในซีเหอวานต้องมาทำงานกับเขา แล้วรับค่าตอบแทนจากกวานเสี่ยวโหรว

เช่นนี้แล้ว ภรรยาของเขาจะเป็นอะไรไปได้ถ้าไม่ใช่เทพีแห่งความมั่งคั่ง?

ทว่าตอนนี้สตรีในหมู่บ้านล้วนคิดว่าจินเฟิงกำลังคุยโวโอ้อวดจึงไม่มีใครเก็บคำพูดของเขามาใส่ใจ พวกนางหันศีรษะไปมองจางเหลียงที่ก้าวขึ้นมาและคำนับให้กับมารดาของเขา

ชีวิตของครอบครัวจางนั้นยากลำบาก ในฐานะเสาหลักของครอบครัว เขาต้องทำงานอย่างหนักในไร่นา กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำทุกวัน

พอกลับมาถึงหน้าประตูบ้าน จางเหลียงก็ได้ยินเสียงคำรามของเสือบริเวณเขาด้านหลัง

มารดา ภรรยา น้องชายและน้องสาวของเขาไปเก็บผักแถวนั้นเช่นกัน ความจริงข้อนี้ทำให้จางเหลียงตื่นตระหนก

เมื่อมาถึงเขาด้านหลังถึงได้รู้ว่าจินเฟิงช่วยชีวิตครอบครัวตนเองเอาไว้

หลังจากเขาปลอบโยนมารดาและจางหม่านชางที่ยังคงสวมกางเกงเปียกชื้นเสร็จ เขาก็เบียดฝูงชนออกไปหาจินเฟิง ก่อนจะใช้กำปั้นขวาทุบหน้าอกตัวเองอย่างแรง

“น้องชายแซ่จิน ขอบคุณสำหรับความเมตตา จากนี้ไปชีวิตของจางเหลียงผู้นี้เป็นของเจ้า หากเจ้ามีสิ่งใดให้ข้าทำสั่งมาได้เลย!”

นี่คือมารยาทขั้นสูงสุดของบุรุษในกองทัพ

“ท่านพี่เหลียง พี่สะใภ้คือลูกพี่ลูกน้องของเสี่ยวโหรว เราต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่หรือ ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้?”

คำพูดเหล่านี้ ในยุคหลังถือว่าเป็นคำพูดที่สุดแสนจะเรียบง่ายและธรรมดา ทว่าสำหรับจางเหลียง เขาสัมผัสได้ถึงความหมายอันลึกซึ้งของมันจริง ๆ

การที่สองพี่น้องครอบครัวจางเป็นผู้พิการ ทำให้พวกเขามีช่วงเวลาที่ยากลำบากไม่น้อยในหมู่บ้านแห่งนี้ สตรีที่ไปเก็บผักป่าต่างก็ไม่ยินดีที่จะไปกับสะใภ้จาง เนื่องจากนางเก็บผักเร็วเกินไป

หลายปีที่ผ่านมา จางเหลียงพบคนเห็นแก่ตัวขี้ประจบประแจงมาไม่น้อย ไม่บ่อยนักที่จะพบกับคนที่มีเจตนาดีต่อผู้อื่นเช่นนี้

จินเฟิงได้เสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยครอบครัวของเขา พอมาได้ยินคำพูดเหล่านี้เข้า จางเหลียงยิ่งรู้สึกซาบซึ้งสุดหัวใจ

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านเห็นดังนั้น เขาก็ยิ้มจนตาหยีด้วยความยินดี

หลายปีมานี้ เสือโคร่งที่ลงมาจากเขาพรากชีวิตผู้คนไปไม่น้อย

ครั้งนี้ทางหมู่บ้านไม่ได้จัดตั้งกลุ่มล่าเสือด้วยซ้ำ แต่ชายผู้นี้กลับไม่รอให้เสือทำร้ายผู้คน เขาฆ่าเสือได้ด้วยตัวคนเดียว

ตอนนี้ชาวบ้านไปนำเชือกป่านมามัดเสือเอาไว้และแบกไปที่บ้านของจินเฟิงโดยไม่ต้องรอให้เจ้าตัวเอ่ยปาก

จินเฟิงนำเมล็ดถั่วลิสงที่ซื้อกลับมาในตอนสายออกมาแจกจ่ายให้กับผู้คนด้วยความอบอุ่นคึกคัก

แม้ตัวเขาจะหน้าแดงด้วยความเขินอาย แต่ก็ต้องทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีต้อนรับผู้มาเยือน ขณะเดียวกันสตรีในหมู่บ้านก็พูดจาหยอกล้อเขาไปด้วย

“จินเฟิง เจ้าจะให้ผู้ใดไปศาลาว่าการกับเจ้าหรือ?”

หัวหน้าหมู่บ้านดึงตัวบัณฑิตหนุ่มออกไปด้านข้าง แล้วกระซิบถามเขาเบา ๆ

เงินจากการขายเสือและค่าหัวนั้นถือเป็นเงินจำนวนมาก ตามกฎของทางการแล้ว จินเฟิงต้องดูแลเรื่องอาหารการกินให้ผู้ที่ติดตามไปศาลาว่าการ และหากรู้ทำนองคลองธรรมก็ควรจะให้ซองแดงตามสมควรด้วย

ยุคนี้ โอกาสที่จะมีข้าวกินจนอิ่มท้องนั้นไม่มากนัก ดังนั้นการได้ไปยังศาลาว่าการกับเขาไม่ต่างอะไรจากโอกาสในการรับทรัพย์ และหัวหน้าหมู่บ้านเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์ในการตัดสินใจเรื่องนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน