ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 130

บทที่ 130 หากกล้าแตะต้องแม้แต่ปลายเส้นผม!

“ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่าพวกข้ามาที่นี่ไม่ได้มาเพื่อเจรจากับเจ้า แต่มาเพราะต้องการแจ้งความต้องการให้เจ้ารู้เท่านั้น”

รองผู้นำกลุ่มโจรยืนขึ้นพร้อมกับตวาดเสียงดัง “เจ้าอย่ามา…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ จินเฟิงก็เหวี่ยงถ้วยในมือไปที่ใบหน้าของโจร

!!!

ถ้วยเครื่องปั้นดินเผาแตกออกเป็นสองส่วน บาดแผลปรากฏขึ้นที่ใบหน้าด้านขวาของรองผู้นำกลุ่มโจรทันที ไม่นานเลือดก็ไหลออกมาเรื่อย ๆ

สุดท้ายเลือดก็ไหลอาบเต็มใบหน้าของรองผู้นำกลุ่มโจร

เสียงดังก้องลั่นโรงหลอมเหล็ก

ทุกคนที่ได้ยินเสียงต่างก็กุมศีรษะตัวเองเอาไว้อย่างหวาดหวั่น

“จบแล้ว!”

หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกราวกับว่าเขาตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็ง

แม้ว่าเขาจะถูกทุบตีจนตาย เขาก็ไม่คาดคิดว่าจินเฟิงจะกล้าโจมตีพวกโจรก่อน

“เจ้าอยากตายสินะ!”

ดวงตาของรองผู้นำกลุ่มโจรแดงก่ำด้วยความโกรธ

สำหรับรองผู้นำกลุ่มโจร บาดแผลบนใบหน้าเขาไม่ได้สร้างความเจ็บปวดแม้แต่น้อย แต่พฤติกรรมของจินเฟิงนั้นเกินกว่าที่เขาจะยอมรับได้

เขาเอื้อมมือกลับไปคว้าดาบยาวที่อยู่ข้างโต๊ะ แต่ก่อนที่เขาจะคว้าดาบเอาไว้ได้ ก็มีลูกธนูพุ่งเข้ามากระแทกที่ด้ามดาบจนกระเด็นออกไป

“พี่ซวนจื่อ!”

เมื่อโจรคนอื่น ๆ เห็นดังนั้น พวกเขาก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมคว้าดาบยาวออกมา

ปัก! ปัก! ปัก!

ลูกธนูจำนวนมากพุ่งออกมาปักที่เท้าของพวกโจร

แม้แต่รองผู้นำกลุ่มโจรยังถูกลูกธนูตอกเข้าที่เท้าของเขา!

โจรทั้งหมดมองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดกลัว และพยายามสอดส่ายสายตาเพื่อหาว่าลูกธนูมาจากไหน

แต่แล้วพวกเขาก็ต้องเผชิญกับความผิดหวังเนื่องจากหาต้นตอไม่พบ

อันตรายที่มองไม่เห็นทำให้พวกเขาหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น

จินเฟิงหยิบถ้วยอีกใบขึ้นมาแล้วพูดอย่างใจเย็น

“นี่เป็นเพียงคำเตือน หากเจ้ายังคงคุกคามพวกข้าต่อไป ข้ารับรองว่าลูกธนูลูกต่อไปจะโดนหัวของเจ้าแน่!”

รองผู้นำกลุ่มโจรคำรามด้วยสีหน้าดุร้าย

“หากเจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้แต่ปลายเส้นผม ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้สิ้นซาก!”

ทันทีที่เขาพูดจบก็ถูกจินเฟิงกระชากศีรษะแล้วกระแทกลงบนโต๊ะ

รองผู้นำกลุ่มโจรถูกจินเฟิงจับหัวกระแทกอย่างเลือดเย็นทันที

จินเฟิงกระชากเส้นผมออกจากศีรษะเขาอย่างง่ายดาย

“ติดมือข้ามาหลายเส้นเชียวล่ะ เหตุใดเจ้าไม่ลงมือฆ่าตามที่เจ้าว่าให้ข้าดูสักหน่อยเล่า?”

รองผู้นำกลุ่มโจรมีอาการวิงเวียนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะยืนขึ้น เขาจ้องมองไปที่จินเฟิงด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น ริมฝีปากของเขาสั่นเทา “เจ้า…เจ้า…”

“เรียกข้าทำไมหรือ? ว่าอย่างไร อยากจะฆ่าพวกข้าให้สิ้นซากอย่างนั้นรึ?”

จินเฟิงหัวเราะเยาะและพูดอย่างเย็นชา “หากเจ้าชี้นิ้วมาที่ข้าอีกล่ะก็ ข้าจะตัดนิ้วของเจ้าให้รู้แล้วรู้รอด!”

รองผู้นำกลุ่มโจรหุบนิ้วของเขาโดยไม่รู้ตัว

เพราะดวงตาอันโหดเหี้ยมของจินเฟิง เขาจึงไม่กล้าที่จะท้าทายความอาจหาญของชายผู้นี้

“กลับไปบอกหัวหน้าของพวกเจ้าซะ ไปบอกผู้อยู่เบื้องหลังของเขาว่าหากต้องการไนปั่นด้ายของข้า ก็ให้มาพูดกับข้าด้วยความตั้งใจจริง แต่ถ้าต้องการปล้นมันไปจากข้าล่ะก็ ข้าจะเผาไนปั่นด้ายทิ้งให้หมด และจะไม่ยกให้พวกเจ้าแม้แต่ตัวเดียว!”

จินเฟิงโบกมืออย่างหมดความอดทน “เอาล่ะ ไสหัวไป!”

รองผู้นำกลุ่มโจรกัดฟัน พร้อมคว้าดาบขึ้นมาจากพื้นแล้วจากไปพร้อมกับโจรที่เหลือ

เขาไม่มีท่าทางที่เย่อหยิ่งและแสดงอำนาจเหมือนตอนมาถึงอีกต่อไป แต่กลับไปในสภาพที่ดูเหมือนสุนัขจมน้ำที่กำลังตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด

“พี่ซวนจื่อ พวกเราจะจากไปง่าย ๆ เช่นนี้หรือ?”

หลังจากออกจากหมู่บ้าน โจรคนหนึ่งก็ถามอย่างไม่เต็มใจ “ถ้าเรากลับไปเช่นนี้ บรรดาสหายของเราต้องหัวเราะเยาะแน่นอน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน