ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 133

บทที่ 133 พวกโจรกำลังมา

ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงกลองดังขึ้นทำลายความเงียบยามเช้าของภูเขาเถี่ยกว้าน

เนื่องจากระบบที่เสื่อมโทรมของแม่ทัพเสเพลในกองทัพต้าคัง กองกำลังจำนวนมากจึงไม่ได้รับการฝึกในตอนเช้าอีกต่อไป

หากกองกำลังทหารยังเป็นเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงพวกโจรเลยว่าจะปวกเปียกแค่ไหน

แม้แต่โจรกลุ่มใหญ่อย่างเถี่ยกว้านก็ยังไม่รู้ว่าการฝึกฝนในตอนเช้าเป็นอย่างไร ปกติพวกเขาจะนอนถึงเที่ยงวันและไม่อยากลุกขึ้นด้วยซ้ำ

“มีเรื่องอะไร? เสียงดังแต่เช้า!”

ในบ้านอิฐ ซวนจื่อ รองผู้นำกลุ่มโจรเหลือบมองแสงสลัว ๆ ที่รอยแยกของประตู และสบถอย่างฉุนเฉียว

แม้ว่าเขาจะถูกจินเฟิงทุบตีเมื่อวานนี้แต่เขาก็ได้รับรางวัลเป็นเงินและหญิงสาวถึงสองคนจากพี่ใหญ่ เขาเฝ้าบรรเลงเพลงรักถึงกลางดึกเมื่อคืนนี้ ในตอนเช้าหญิงสาวที่นอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนทั้งสองฝั่งกลับถูกปลุกด้วยเสียงกลอง นั่นทำให้เจ้าตัวรู้สึกไม่พอใจนัก

“พี่ซวนจื่อ ดูเหมือนว่าจะมีคนตีกลอง…”

หญิงสาวทั้งสองเด้งตัวขึ้นทันที หนึ่งในนั้นกระซิบ

“สะ… เสียงตีกลองหรือ?!”

ซวนจื่อที่ยังคงมึนงงรู้สึกราวกับว่ามีน้ำเย็นสาดเข้าที่ใบหน้า เขาสะดุ้งตื่นขึ้นทันที

เขารีบลุกขึ้นและกระโดดลงจากเตียง พร้อมกับสวมใส่กางเกงในไม่กี่อึดใจ รองผู้นำกลุ่มโจรทำได้แค่ถือเสื้อผ้าที่เหลือเอาไว้แล้ววิ่งออกไปทันที

การตีกลองนี้ได้รับอิทธิพลมาจากกองทัพ เมื่อเสียงกลองดังขึ้น ไม่ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ทุกคนจะต้องไปที่สนามฝึกเพื่อรวมตัวกันโดยเร็วที่สุด

เมื่อเสียงกลองดังขึ้นถึงสามครั้ง ใครก็ตามที่ยังมาไม่ถึงจะต้องถูกจัดการ!

รูปแบบเช่นนี้ค่อนข้างคล้ายกับสัญญาณเตือนฉุกเฉินในกองทัพยุคปัจจุบัน

แต่สำหรับพวกโจร การตีกลองไม่ได้ทำเพื่อฝึกความกระตือรือร้น โดยปกติแล้วพวกเขาจะตีกลองเพื่อเรียกผู้คนเวลามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นเท่านั้น

เมื่อซวนจื่อมาถึงสนามฝึกก็มีโจรจำนวนมากยืนอยู่ในสนามแล้ว

คนหลายคนเป็นเหมือนกับซวนจื่อ พวกเขายังคงสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย

ไม่จำเป็นต้องรอให้ตีกลองถึงสามครั้ง เพราะเมื่อเสียงกลองครั้งที่สองได้ดังขึ้น กลุ่มโจรก็มารวมตัวกันที่บริเวณสนามฝึกครบแล้ว

แม้ว่าหลายคนจะอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อม ทว่าแต่ละคนก็ถืออาวุธของตัวเองไว้ในมือเรียบร้อย

หัวหน้าโจรอย่างหลิวเจียงและพี่รองของกลุ่มโจรค่อนข้างพอใจกับความเร็วในการตอบสนองของลูกน้อง พวกเขาพยักหน้าอย่างมาดมั่น

เขาเถี่ยกว้านเป็นรังโจรที่ใหญ่เป็นอันดับสองในจินชวน และมีผู้ลี้ภัยจำนวนมากมาที่นี่ทุกปี

ตราบใดที่เขาพัฒนาต่อไป หลิวเจียงก็มั่นใจว่าอีกสองสามปี เขาจะสามารถสังหารโจรอันดับหนึ่งอย่างเฮยสุ่ยโกวและขึ้นเป็นกลุ่มโจรที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์จินชวนได้

ด้วยความมั่นใจดังกล่าว หลิวเจียงจึงมอบหมายให้โจรหลายสิบชีวิตดูแลบ้าน ส่วนเขาขี่ม้าศึกพร้อมกับรองผู้นำโจรอีกสองสามคน นำโจรที่เหลือหลายร้อยชีวิตลงจากภูเขาเพื่อตรงไปยังซีเหอวาน

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาจากไป ควันก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าระหว่างภูเขาซึ่งอยู่ห่างจากทางขึ้นเขาเถี่ยกว้านไม่กี่ลี้

ครู่ต่อมา ควันอีกกลุ่มหนึ่งก็ลอยขึ้นมาจากหุบเขาที่อยู่ห่างออกไปกว่าสิบลี้

ในซีเหอวาน จินเฟิงที่เพิ่งจะตื่นขึ้นเห็นจางเหลียงรีบวิ่งเข้ามาในลานบ้าน

“เสี่ยวเฟิง มีกลุ่มควันสีดำลอยขึ้นมาเหนือเหย่หูหลิ่ง*[1] หมายความว่าพวกโจรทั้งหมดลงมาจากภูเขาเถี่ยกว้านแล้ว”

จางเหลียงกล่าวอย่างกังวลใจ

ในวันที่โรงงานสิ่งทอหยุดการทำงาน จินเฟิงได้ส่งทหารผ่านศึกหลายคนไปซ่อนตัวบนภูเขาเพื่อเฝ้าดูลาดเลาที่เขาเถี่ยกว้าน

ยุคสมัยนี้ไม่มีโทรศัพท์มือถือ จินเฟิงจึงใช้สัญญาณควันเพื่อส่งข้อความให้ทันท่วงที

“พวกเขาก็แค่เคลื่อนกำลังพล ต้องใช้เวลาหลายชั่วยามกว่าคนหลายร้อยชีวิตจะเดินจากเขาเถี่ยกว้านมาถึงซีเหอวาน เหตุใดพี่เหลียงจึงตื่นตระหนกเช่นนั้น?”

จินเฟิงหยิบก้านต้นหลิวที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษพร้อมกับจุ่มลงในเกลืออย่างไม่ใส่ใจนัก เขาเอ่ยถามในขณะที่แปรงฟันไปด้วย “ทางเข้าหมู่บ้านพร้อมหรือยัง?”

“พร้อม!” จางเหลียงพยักหน้า

“แล้วท่านกังวลสิ่งใด? แค่รอให้พวกเขามาก็พอ”

บัณฑิตหนุ่มบ้วนปากทิ้งแล้วพูดต่อ “พี่เหลียง กินข้าวหรือยัง? มากินด้วยกันสิ”

บางทีอาจเป็นเพราะความสงบของจินเฟิง ใบหน้าของจางเหลียงที่เป็นกังวลจึงค่อย ๆ เลือนหายไป เขาโบกมือด้วยรอยยิ้ม

“ที่บ้านข้าก็เตรียมกับข้าวไว้แล้ว ไว้เดี๋ยวข้ากลับไปกิน”

แต่หลังจากออกไป จางเหลียงก็หันไปทางภูเขาด้านหลัง

เห็นได้ชัดว่าเขายังคงกังวลอยู่และวางแผนที่จะไปที่ภูเขาด้านหลังเพื่อจัดเตรียมกองทหารผ่านศึก

เมื่อจางเหลียงจากไป กวานเสี่ยวโหรว ถังตงตง และรุ่นเหนียงก็ออกมาจากครัว

“สามี พวกโจรกำลังมาหรือ?”

กวานเสี่ยวโหรวถามอย่างร้อนใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน