ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 141

บทที่ 141 ม้าเนื้อ

“สมบัติของหลิวเจียงอย่างนั้นหรือ?”

จินเฟิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสนใจขึ้นมา

โจรเขาเถี่ยกว้านเข้ามาครอบครองอำเภอจินชวนหลายปี ปริมาณส่วยต่อปีที่พวกเขารวบรวมได้ก็คงไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ

แม้ว่าพวกเขาจะต้องมอบส่วนหนึ่งให้กับโจวซือเหยียเพื่อเป็นบรรณาการ แต่พวกโจรก็ยังเก็บส่วนที่เหลือไว้ด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น พวกโจรไม่เพียงแต่รวบรวมส่วยประจำปีแต่ยังเปิดโรงพนันใต้ดินในบางแห่งด้วย บางครั้งพวกเขาก็ลักพาตัวหรือปล้นพ่อค้าผู้มั่งคั่ง

สิ่งเหล่านี้สามารถสร้างรายได้มากกว่าการเก็บส่วยรายปีเสียอีก

เพราะเงินส่วนนี้ไม่จำเป็นต้องส่งให้โจวซือเหยีย นอกจากมอบเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ แก่โจรคนอื่น ๆ ที่เหลือเกือบทั้งหมดล้วนตกไปอยู่ในมือของหลิวเจียงผู้เป็นหัวหน้าใหญ่

แม้แต่จินเฟิงก็ไม่สามารถเดาได้ว่าหลิวเจียงจะสะสมความมั่งคั่งไว้ได้มากเพียงใดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

“พาข้าไปดู”

จินเฟิงโบกมือให้ทหารผ่านศึกปลดเชือกที่มัดซวนจื่อ

“พี่ใหญ่ตามข้ามา!”

ซวนจื่อลุกแล้ววิ่งขึ้นไปบนภูเขา

“ไม่ต้องวิ่งเร็วเช่นนั้นหรอก!”

ฟางเหลยยกหน้าไม้ขึ้นแล้วเล็งไปที่หลังของซวนจื่อ “อย่าคิดจะเล่นตุกติก ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้าด้วยลูกธนูเพียงดอกเดียวนี้!”

“ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้าหรอก!”

ซวนจื่อชะลอความเร็วลงทันที

ภูเขาเถี่ยกว้านสูงไม่มากนัก จุดที่สูงที่สุดสูงไม่ถึงหกสิบจั้ง และเตี้ยกว่าเขารอบ ๆ หลายแห่ง อย่างไรก็ตาม ภูเขาเถี่ยกว้านไม่เพียงป้องกันง่ายและโจมตียากเท่านั้น ทว่ายังมีความพิเศษมาก ภูเขาแห่งนี้ไม่ได้มีรูปทรงกรวยเหมือนภูเขาทั่ว ๆ ไป แต่บนยอดเขามีรูปร่างเหมือนกับถังใบใหญ่ที่คว่ำลง

บนยอดเขาเป็นพื้นที่ราบขนาดมหึมา ถึงจะไม่เหมาะแก่การทำเกษตรแต่ก็ไม่มีปัญหาต่อการดำรงชีพของผู้คน

ด้วยเหตุนี้เองที่เขาเถี่ยกว้านจึงเป็นถ้ำโจรมานับร้อยปีแล้ว

หลังจากขึ้นไปถึงยอดเขา จินเฟิงก็เห็นพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ ซึ่งถือเป็นสนามฝึกที่พวกโจรใช้ทำการฝึกซ้อมและจัดการประชุม

ทางทิศตะวันออกและทิศใต้ของที่ราบมีกระท่อมเรียงเป็นแนว ซึ่งเป็นที่พักของพวกโจร

หัวหน้ากองโจรอย่างซวนจื่อมีห้องเดี่ยวเป็นของตัวเอง ในขณะที่โจรธรรมดาจะพักอยู่ในห้องรวมซึ่งมีสมา ชิกห้าถึงหกคนต่อหนึ่งห้อง

ทางทิศตะวันตกมีโรงอาหาร คอกม้า โกดัง และสถานที่อื่น ๆ

โถงที่ก่อด้วยอิฐและหินสูงอยู่ตรงกลางทางทิศเหนือ มีป้ายห้อยอยู่ที่ประตูเขียนว่าโถงจวี้อี้ ซึ่งเป็นสถานที่ที่ผู้นำโจรมาพบปะเพื่อหารือกันในเรื่องต่าง ๆ

ทั้งสองด้านของโถงจวี้อี้มีบ้านอิฐขนาดเล็กสองแถวเป็นที่อยู่อาศัยของหัวหน้าใหญ่

ทันใดนั้นจินเฟิงก็เห็นร่างหนึ่งแวบเข้าไปในบ้านเล็ก ๆ แห่งนั้น

“มีคนอยู่! ทุกคนระวังด้วย! คุ้มกันท่านอาจารย์!”

ฟางเฟลยคำรามเสียงต่ำ จากนั้นทหารผ่านศึกหลายสิบคนก็ตั้งท่าโจมตีโดยมีจินเฟิงและชิ่งมู่หลานอยู่ตรงกลางอย่างรวดเร็ว

“นายท่านทั้งหลายไม่ต้องกังวลไป บนภูเขาไม่มีโจรอีกแล้ว ที่เห็นเมื่อครู่เป็นเพียงเด็กเท่านั้น”

ซวนจื่อรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ผู้นำกลุ่มโจรสามารถแต่งงานได้ ซึ่งภรรยาและลูก ๆ ของพวกเขาก็จะอาศัยอยู่ในลานแห่งนี้”

เขาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีตลอดทางและไม่กล้าเคลื่อนไหวอะไรมากนัก เขาค่อย ๆ เดินอย่างระมัดระวังเพราะกลัวจะทำให้ฟางเฟลยไม่พอใจและใช้หน้าไม้ยิงเข้า

“ต้าจ้วง พาคนไปดู!”

แม้ว่าซวนจื่อจะอธิบายเรื่องนี้ แต่ฟางเหลยก็ตัดสินใจสั่งให้คนไปตรวจสอบเพื่อความปลอดภัย

“หมู่หนึ่งตามข้ามา!”

ต้าจ้วงรีบวิ่งเข้าไปในลานบ้านพร้อมกับทหารอีกสองสามนาย

หลังจากนั้นไม่นาน สตรีสามคนก็ออกมาพร้อมกับเด็กอีกสองคน

“เราค้นหาจนทั่วแล้ว ไม่พบบุรุษอยู่ด้านใน” ต้าจ้วงวิ่งไปรายงาน

“ลองไปค้นหาจุดอื่นให้ทั่ว”

จินเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วออกคำสั่ง

อย่างไรเขาเถี่ยกว้านก็ถูกเขายึดครองแล้ว และสมบัติของหลิวเจียงก็คงไม่หนีไปไหน ไม่สำคัญว่าเขาจะได้สมบัติเหล่านั้นช้าหรือเร็ว

เขาต้องเร่งกำจัดอันตรายเสียก่อน เพราะไม่อยากปล่อยให้เกิดข้อผิดพลาดตามมาทีหลัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน