ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 145

บทที่ 145 ระมัดระวังตัว

“แม่นางมู่หลาน ไม่มีใครรังแกพวกนางหรอก!”

ฟางเหลยพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ท่านอาจารย์กำชับแล้วว่าห้ามผู้ใดรังแกพวกนาง พวกข้าจะกล้าทำเช่นนั้นได้อย่างไร?”

“หากไม่มีใครรังแก แล้วพวกนางร้องไห้ทำไม”

“ข้าก็มิอาจรู้ได้”

ฟางเหลยเอ่ยออกมาราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรม “เมื่อครู่ยังดี ๆ อยู่เลย แต่จู่ ๆ พวกนางก็ร้องไห้ออก มาเสียอย่างนั้น”

“ท่านอาจารย์ พี่เหลียง พวกข้าไม่ได้รังแกพวกนางจริง ๆ”

เจิ้งฟางเดินออกมาและพูดว่า “ข้าเองก็คอยดูอยู่ สหายของเราไม่มีใครพูดอะไรรุนแรงด้วยซ้ำ”

“หว่านเหนียง บอกข้าทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

ชิ่งมู่หลานเรียกหญิงสาวในวัยยี่สิบต้น ๆ ออกมาจากฝูงชน “ท่านอาจารย์จินไม่ใช่โจร เขาเป็นบัณฑิต และเป็นผู้ที่มีเหตุผลที่สุด หากถูกคนเหล่านี้รังแกเจ้าก็แค่บอกเขาไป แล้วท่านอาจารย์จินจะช่วยเจ้าจัดการคนผู้นั้นอย่างแน่นอน”

หญิงสาวคนหนึ่งนามว่าหว่านเหนียงอายุมากกว่าคนอื่นหน่อย ในตอนแรกนางเคยชินกับการอยู่บ้านเพื่อดูแลน้องชายน้องสาวของนาง แต่หลังจากนางถูกขายให้กับเขาเถี่ยกว้าน นางก็พยายามดูแลเด็กหญิงคนอื่นอย่างเต็มที่ ดังนั้นนางจึงได้รับความนิยมอย่างมากในกลุ่ม กล่าวได้ว่านางคือผู้นำของสตรีเหล่านี้

“พวกพี่ชายไม่ได้รังแกพวกข้า และพวกเขาก็คอยถามไถ่ตลอดว่าพวกข้ากินอิ่มหรือไม่”

หว่านเหนียงปาดน้ำตา “พวกข้า… ตั้งแต่พวกข้ามาถึงที่นี่ พวกข้าไม่เคยอิ่มท้องแม้แต่ครั้งเดียว… เมื่อพี่สาวน้องสาวเหล่านี้เริ่มเห็นแสงสว่างก็เลยอดนึกถึงเรื่องเศร้าที่ผ่านมาไม่ได้”

“พี่สาว ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร เพราะก่อนที่ข้าจะได้พบกับสามีของข้า ข้าก็รู้สึกว่าข้าอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ข้าคิดที่จะแสวงหาความตายมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่เมื่อได้พบกับสามี…”

กวานเสี่ยวโหรวจับมือหว่านเหนียงและพูดคุยเกี่ยวกับอดีตของนางเบา ๆ

ต้องบอกว่ากวานเสี่ยวโหรวปลอบใจผู้คนได้ดีกว่าชิ่งมู่หลานที่มีนิสัยแข็งกร้าว ทำให้หญิงสาวที่อยู่โดยรอบเริ่มหยุดสะอื้นและเข้ามาล้อมรอบราวกับว่าพวกนางกำลังตั้งใจฟังเรื่องเล่าที่กวานเสี่ยวโหรวกำลังเอ่ย

ถึงแม้ว่าจินเฟิงจะเป็นคนไร้ยางอาย แต่เมื่อเขาได้รับคำชมเชยเช่นนี้ก็ทำให้เขารู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย

เขาเอามือลูบจมูกอย่างเงอะงะจากนั้นก็หันหลังกลับไปกินข้าวต่อ

ถังตงตงและชิ่งมู่หลานมองหน้ากัน จากนั้นก็ปิดปากและหัวเราะเบา ๆ

ด้วยการปลอบใจของกวานเสี่ยวโหรว ในที่สุดบรรดาหญิงสาวก็สงบลง ชิ่งมู่หลานได้จัดทหารหญิงมาเฝ้าที่หน้าประตูห้องน้ำ เพื่อให้พวกนางทุกคนเข้าไปอาบน้ำ จากนั้นก็เปลี่ยนมาสวมใส่เสื้อผ้าที่สะอาด และย้ายเข้าไปอยู่ในกระท่อมมุงจากที่พวกโจรเคยอาศัยอยู่มาก่อน

แม้ว่าสภาพของกระท่อมมุงจากจะไม่ได้ดีนัก แต่ก็ดีกว่ากระท่อมที่พวกนางเคยอยู่เมื่อก่อนมาก

จินเฟิงพักอยู่ที่บ้านหลังเล็ก ๆ ของหลิวเจียง ในตอนกลางคืนหลังจากที่เขาอาบน้ำแล้ว เขาก็นอนบนเก้าอี้หวายในลานเล็ก ๆ เพื่อรอกวานเสี่ยวโหรว

แต่กว่าที่กวานเสี่ยวโหรวจะกลับมา เขาก็รอนานจนเกือบจะหลับไป

“จัดการธุระเสร็จแล้วหรือ?”

จินเฟิงลุกขึ้นนั่งและรินน้ำให้ภรรยาหนึ่งถ้วย

“สามี ข้าขอโทษนะ ข้ายุ่งจนเวลาล่วงเลย กว่าจะกลับมาก็ค่ำมืดเสียแล้ว…”

กวานเสี่ยวโหรวแสดงท่าทางราวกับเป็นเด็กที่ทำผิด นางก้มศีรษะลงพร้อมเอ่ยขอโทษ

“ไม่เป็นไร โชคดีที่วันนี้เจ้ามาที่นี่ ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่รู้ว่าจะจัดการกับพวกนางอย่างไร”

จินเฟิงดึงกวานเสี่ยวโหรวเข้ามาในอ้อมแขนของเขา “เหนื่อยหน่อยนะ”

“ไม่เหนื่อยหรอก” กวานเสี่ยวโหรวเกาะบ่าของจินเฟิงเอาไว้และบอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆ “หญิงสาวเหล่านี้น่าสงสารมาก น่าสงสารเสียยิ่งกว่าข้าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ… สามี เจ้าใจดีมากเลย”

“ไปกินอะไรมาหรือ? วันนี้เจ้าถึงได้พูดจาหวานหูนัก?”

จินเฟิงอุ้มกวานเสี่ยวโหรวขึ้นและพูดติดตลกด้วยรอยยิ้ม

กวานเสี่ยวโหรวไม่ตอบแต่เป็นฝ่ายเริ่มที่จะประทับรอยจูบให้แก่เขาก่อน

โดยปกติแล้วกวานเสี่ยวโหรวจะขี้อายมากและเป็นเรื่องยากสำหรับนางที่จะเป็นฝ่ายเริ่มทำแบบนี้ จินเฟิงจึงไม่ปล่อยโอกาสที่ดีเช่นนี้ให้หลุดลอยไป เขาอุ้มนางไปที่ห้องนอนทันที

…

เช้าวันรุ่งขึ้น จินเฟิงถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงปลุกใจของทหารผ่านศึก

กวานเสี่ยวโหรวที่เคยนอนอยู่เคียงข้างเขาเมื่อคืนก็ได้หายตัวไปแล้วเช่นกัน

หลังกินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย จินเฟิงไปหาจางเหลียงและเจิ้งฟาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน