ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 15
บทที่ 15 กลับไปเยี่ยมแม่
เมื่อไม่มีเสือน้ำหนักตัวหลายร้อยจินแล้ว การเดินทางของจินเฟิงและคนอื่น ๆ จึงรวดเร็วกว่าขามามาก พวกเขาเดินทางออกจากตัวเมืองจินชวนหลังจากกินมื้อกลางวันเสร็จและไปถึงซีเหอวานก่อนที่ฟ้าจะมืด
“อ่ะ ถังหูลู่!”
หลังจากจินเฟิงส่งชาวบ้านที่มาต้อนรับกลับไปแล้ว เขาก็หยิบห่อกระดาษน้ำมันออกมาจากถุงผ้า
“เหตุใดเจ้าจึงซื้อมามากมายเช่นนี้?”
กวานเสี่ยวโหรวเปิดห่อกระดาษน้ำมันออกและพบว่าด้านในมีถังหูลู่สิบกว่าไม้
“ไม่บ่อยนักที่จะได้เข้าไปในตัวอำเภอ ข้าก็เลยซื้อมามากหน่อย”
จินเฟิงเผยรอยยิ้มและหยิบถังหูลู่ขึ้นมาไม้หนึ่ง “ข้าได้ยินมาจากคนในโรงเตี๊ยมว่านี่คือถังหูลู่ที่ดีที่สุดในอำเภอ เจ้าลองดูสิ”
“หากเสี่ยวเอ๋อเห็นถังหูลู่เหล่านี้ นางต้องมีความสุขมากแน่ ๆ”
กวานเสี่ยวโหรวแทบรอไม่ไหว อยากจะตรงกลับบ้านเสียเดี๋ยวนี้
นางเคยถูกขนานนามว่าเป็นดาวหายนะ แต่ในระยะเวลาสั้น ๆ สองสามวันหลังจากมาที่นี่ นางกลับกลายเป็นสตรีที่มีแต่ความผาสุขจนใคร ๆ ต่างก็พากันอิจฉา
นางอยากนำข่าวดีนี้ไปบอกท่านแม่และน้องสาว
แต่การกลับไปเยี่ยมญาติตอนเช้าตรู่คงไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม แม้จะอยากกลับบ้านแค่ไหน นางก็รอจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้นแล้วค่อยออกเดินทาง
“ไอหยา ดาวหายนะของเหล่าซานกลับมาแล้ว!”
“ข้าบอกแล้วว่านางเป็นดาวหายนะที่ไม่มีใครต้องการ ดูสิ แต่งงานได้สามวันเท่านั้นก็ถูกขับไล่กลับมาเสียแล้ว?”
“ข้าว่านี่ไม่เหมือนการโดนไล่กลับมา เมื่อครู่ข้ายังเห็นทั้งสองพูดจาและหัวเราะด้วยกันอยู่เลย”
“หากไม่ใช่การถูกขับไล่ แล้วชายผู้นั้นหอบถุงผ้ามาด้วยทำไม? ด้านในต้องเป็นข้าวของของกวานเสี่ยวโหรว ผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นสินค้าขาดทุนแน่”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร ด้านในอาจเป็นของกำนัลที่ลูกเขยนำมาให้พ่อตาก็ได้”
“เจ้าแก่ขนาดนี้แล้ว เคยเห็นลูกเขยคนใดนำของขวัญมาให้พ่อตาด้วยหรือ ยิ่งเป็นคู่ของกวานเสี่ยวโหรวดาวหายนะยิ่งแล้วใหญ่”
“ได้ยินมาว่าเมื่อวานนี้พบเสือลงมาจากเขา บางทีอาจจะเกิดจากดาวหายนะก็ได้ รีบไปเรียกเหล่าซานกลับมาเร็ว เราจะปล่อยให้นางกลับมาหมู่บ้านนี้ไม่ได้!”
…
เพียงแค่เข้าไปในหมู่บ้าน เสียงซุบซิบก็ทำลายความผาสุขของกวานเสี่ยวโหรวจนหมดสิ้น
และมันก็ถูกแทนที่ด้วยความกลัว
“ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ที่นี่ทั้งคน”
จินเฟิงกุมมือนางเอาไว้ “จำสิ่งที่ข้าพูดได้หรือไม่? พวกเราไม่ได้ไปขอข้าวเขากิน ถือเสียว่าคำพูดของพวกเขาเป็นเพียงการผายลมเท่านั้น”
“อื้ม!”
กวานเสี่ยวโหรวรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่กอบกุมมือนางอยู่ นางจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายและสบายใจขึ้น แล้วทั้งสองก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ทรุดโทรมหลังหนึ่ง
ภายในลานบ้าน เด็กหญิงตัวน้อย อายุเจ็ดแปดขวบกำลังนอนอยู่ใต้ผนังพร้อมกับใช้มือเขี่ยอะไรบางอย่าง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นางก็ค่อย ๆ ยกศีรษะขึ้นมอง
เมื่อเห็นว่าคนที่มาคือกวานเสี่ยวโหรว เด็กหญิงตัวน้อยก็อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ “หา ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้วหรือ?”
“เสี่ยวเอ๋อ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่น่ะ?”
กวานเสี่ยวโหรวรีบเดินเข้าไปหาน้องสาวตัวน้อยและดึงนางให้ลุกจากพื้น
“ท่านพี่ ข้าได้ยินเสียงจิ้งหรีดร้องจากตรงนี้ รังของมันต้องอยู่ตรงนี้แน่เลย”
เด็กหญิงตัวน้อยชี้ไปที่ผนังด้านล่างและกล่าว “ท่านพี่ ท่านปล่อยข้าลงก่อน ข้าจะจับจิ้งหรีดมาย่างกิน เรามากินด้วยกันนะ”
“เสี่ยวเอ๋อ เมื่อวานนี้พี่สะใภ้ไม่ได้ให้เจ้ากินข้าวหรือ?”
กวานเสี่ยวโหรวกอดน้องสาวเอาไว้ในอ้อมแขน นางอดไม่ได้ที่จะเสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้
“พี่สะใภ้บอกว่ายังไงข้าก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน กินไปก็เปลืองเปล่า ๆ และนางยังบอกให้พี่ใหญ่นำข้าไปทิ้งที่หลังเขาด้วย…”
เด็กหญิงตัวน้อยเริ่มร้องไห้เช่นเดียวกัน “ท่านพี่ พวกเขาบอกว่าท่านแต่งงานแล้ว ท่านพาข้าไปอยู่ด้วยได้หรือไม่ อย่าให้พี่ใหญ่พาข้าไปทิ้งที่หลังเขาเลยนะ ตรงนั้นมีหมาป่า ข้ากลัว… ข้าจะปั่นด้ายให้ท่าน ไปเก็บผักป่ามาให้ท่าน ท่านพี่พาข้าอยู่ด้วยได้หรือไม่…”
กวานเสี่ยวโหรวกอดน้องสาวเอาไว้ในอ้อมแขนแนบแน่น พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองจินเฟิงด้วยสายตาอ้อนวอน…
บัณฑิตหนุ่มพยักหน้า เมื่อเขาได้ยินแบบนี้ก็อดรู้สึกเจ็บปวดไปด้วยไม่ได้
แอ๊ด..!
หญิงวัยกลางคนผมเผ้ายุ่งเหยิงเปิดประตูบ้านออกมา
“ท่านแม่!”
กวานเสี่ยวโหรวปาดน้ำตาและรีบแนะนำ “นี่คือสามีของข้า…”
หญิงวัยกลางคนมองดูบุตรสาวที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา นางก็หน้าถอดสี ก่อนที่จินเฟิงและกวานเสี่ยวโหรวจะได้พูดอะไร ผู้มีศักดิ์เป็นแม่ยายก็รีบวิ่งไปคุกเข่าต่อหน้าลูกเขย
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์