ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 16

บทที่ 16 ไสหัวออกไป

“ไม่เพียงข้าวสวยเท่านั้น แต่ยังมีเนื้ออีกด้วย”

กวานเสี่ยวโหรวลูบศีรษะน้องสาวตัวน้อย

“ท่านพี่ ข้าเองก็อยากกินข้าวสวย”

เด็กหญิงตัวน้อยเช็ดน้ำลายที่มุมปาก “ไม่ต้องกินอิ่มก็ได้ ท่านพี่ให้ข้ากินหนึ่งคำก็พอ”

“ข้าเอาข้าวสารมาด้วย ไว้ตอนกลางวันข้าจะใช้น้ำต้มเนื้อหุงข้าวให้เจ้ากิน กินเยอะ ๆ เลยนะ”

กวานเสี่ยวโหรวรับถุงมาจากจินเฟิง “ไป เข้าไปในบ้านกัน ข้าจะหาของอร่อย ๆ ให้กิน”

ก่อนหน้านี้นางเกรงว่าจะลืมจึงนำถังหูลู่ใส่ไว้ในถุงตั้งแต่เมื่อคืนและกดไว้ล่าง ๆ

“อะไรอร่อยหรือ?”

เด็กหญิงตัวน้อยน้ำลายสอมากกว่าเดิม

“ตามข้ามาแล้วเจ้าจะรู้เอง”

จากนั้นสองพี่น้องก็พากันเดินเข้าไปในบ้านและพูดคุยกันตามประสา

จินเฟิงเคยเห็นไนปั่นด้ายแบบนี้จากหนังสือเรียนของเขาในชีวิตที่แล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มได้เห็นของจริง ในขณะที่กำลังจะเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อดูอย่างละเอียด ก็ได้ยินเสียงคนมากว่าหนึ่งคนก่นด่าขึ้นมาจากด้านหลัง

ทั้งสองคือกวานจู้จือพี่ชายของกวานเสี่ยวโหรว และเถียนซานยาพี่สะใภ้

กวานเสี่ยวโหรวอยู่ด้านหลัง นางเพิ่งจะเปิดถุงผ้าออก พอได้ยินเสียงพี่ชายและพี่สะใภ้ นางก็รีบวิ่งออกไปทันที

“นางสินค้าขาดทุน เจ้ากลับมาที่นี่ทำไม?”

เมื่อเถียนซานยาเห็นน้องสาวสามี นางก็ไม่พอใจทันที

“พี่สะใภ้ ข้ากลับมาดูท่านแม่…”

“ก็แค่คนแก่ตายยาก มีอะไรให้น่าดู?”

เถียนซานยากล่าว “ข้านึกว่าเจ้ามาขอข้าวกินเสียอีก?”

ตอนนี้ครอบครัวเจียกินอาหารเพียงวันละมื้อ ซึ่งโดยปกติแล้วจะกินตอนยามอู่ หลังจากนั้นก็จะไม่กินอะไรอีกจนกว่าจะถึงยามอู่ของวันถัดไป

เมื่อครู่นางทำงานอยู่ที่แปลง พอได้ยินว่ากวานเสี่ยวโหรวกลับมาแล้ว ความคิดแรกของนางคือ สตรีที่เป็นสินค้าขาดทุนผู้นี้กลับมาขอข้าวกิน

มันใช่เรื่องหรือ?

นางไม่มัวรีรอรีบดึงสามีวิ่งกลับบ้านโดยเร็วที่สุด

“ซานยา เสี่ยวโหรวและลูกเขยของข้ามาเยี่ยมพวกเราจริง ๆ นางไม่ได้มาขอข้าวกินอย่างที่เจ้าคิด”

กวานหลิวซื่อที่เข้าไปเอาน้ำในครัวเดินออกมาที่ห้องใหญ่ด้านหน้า “อีกทั้งพวกเขายังนำของขวัญติดมือมาด้วย”

“ในหมู่บ้านเราไม่มีใครไม่รู้ว่าสินค้าขาดทุนอย่างเสี่ยวโหรวได้แต่งงานกับบัณฑิตไม่ได้ความที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในซีเหอวาน พวกเขาจะนำของขวัญอะไรมาได้? อย่างมากที่สุดก็คงจะนำผักป่ามาหนึ่งกำมือ!”

ยิ่งเถียนซานยาพูดมากเท่าไร ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่านางใจร้ายมากเท่านั้น “บัณฑิตนั้นเจ้าเล่ห์แพรวพราว พวกเขาต้องนำผักป่ามาแลกกับธัญพืชเป็นแน่!”

“พี่สะใภ้ ท่านทุบตีหรือดุด่าข้าได้ แต่ห้ามมาว่าสามีข้าเช่นนี้!”

กวานเสี่ยวโหรวถูกพี่สะใภ้รังแกมาถึงสองปี นางมีปมในใจอยู่แล้ว เมื่อได้ยินพี่สะใภ้พูดจาไม่ดีเกี่ยวกับจินเฟิง นางจึงรวบรวมความกล้าที่จะต่อสู้

“ข้าว่าเขาแล้วมันยังไงหรือ? ถ้าเจ้าทนฟังไม่ได้ก็ไสหัวออกไป!”

เถียนซานยาเห็นจินเฟิง “เจ้าสินะที่ถือตนเป็นบัณฑิต? ในเมื่อเจ้าเลือกสินค้าขาดทุนอย่างนางแล้ว ก็อย่ามาคิดเสียใจทีหลังดีกว่า อย่าคิดที่จะมาหาผลประโยชน์จากครอบครัวของเราเชียว รีบพาตัวนางกลับไปที่ซีเหอวานซะ อย่ารอให้พี่น้องของข้ามาไล่ เพราะแบบนั้นคงจบไม่ดีแน่!”

“หุบปากของเจ้าซะ ซานยา!”

เมื่อกวานหลิวซื่อเห็นจินเฟิงเริ่มขมวดคิ้ว นางก็รีบขยิบตาให้กับบุตรชาย “จู้จือ ดูแลภรรยาของเจ้าด้วย!”

น่าเสียดายที่บุตรชายของนางก็มีความคิดแบบเดียวกันกับภรรยาของเขาและไม่สนใจคำเตือนจากมารดาเลย

“ท่านแก่จนสมองเลอะเลือนไปแล้วหรือ สินค้าขาดทุนนางนี้ไม่ได้เป็นของครอบครัวกวานอีกต่อไป ท่านยังจะปกป้องนางอยู่อีก!”

เถียนซานยายกมือเท้าเอวแล้วพูดอย่างไม่พอใจ “ข้าต้องโชคร้ายไปชั่วชีวิต เพราะมาแต่งงานเข้าครอบครัวนี้ ไม่มีใครได้เรื่องสักคน ไม่ใช่ดาวหายนะก็อายุสั้น… อายุสั้น เจ้ามองอะไร ข้าว่าเจ้านั่นแหละ!”

นางด่ากราดไปทั่วอย่างไม่มีเหตุผล กวานเสี่ยวเอ๋อย่อตัวลงที่มุมกำแพงด้วยความกลัว นางกลัวจนไม่สามารถเงยหน้าได้เมื่อโดนเถียนซานยาดุด่า

ตอนแรกนางแค่ตัวสั่นเพียงเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นมันก็เริ่มรุงแรงขึ้น มือเท้าของเด็กผู้หญิงตัวเล็กเริ่มเกร็ง!

“เสี่ยวเอ๋อ!”

กวานเสี่ยวโหรวรีบโผเข้ากอดน้องสาวเอาไว้ด้วยความลนลาน เพราะนางไม่รู้จะทำอย่างไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน