ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 151

บทที่ 151 ข้าอยากเป็นทหารหญิง!

“ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย!”

เมื่อเสี่ยวอวี้เห็นหลิวเถี่ย นางก็รีบคว้าแขนของเขาเอาไว้ทันที

“ใครรังแกเจ้า ข้าจะฆ่าคนผู้นั้นให้ตายด้วยมือข้า!”

หลิวเถี่ยหยุดเสี่ยวอวี้เอาไว้และเอ่ยถามด้วยโทสะ

น้องสาวของเขาถูกเลี้ยงดูมาดั่งไข่ในหิน เมื่อเห็นเสี่ยวอวี้วิ่งออกมาผมเผ้ายุ่งเหยิง ในใจของหลิวเถี่ยก็นึกถึงเรื่องไม่ดีที่อาจเกิดขึ้นกับนาง

“ข้าเป็นผู้รังแกนางเอง!”

ทันทีที่หลิวเถี่ยพูดจบ สตรีนางหนึ่งก็วิ่งออกมาจากตรอกพร้อมกับไม้กวาดในมือ

“ท่านแม่ ท่านกำลังทำสิ่งใดหรือ…”

ความฉุนเฉียวของหลิวเถี่ยเมื่อครู่หายไปทันที

สมาชิกของขบวนคุ้มกันซึ่งแต่เดิมได้หยิบอาวุธต่าง ๆ ออกมาและเตรียมที่จะช่วยหลิวเถี่ยสอนบทเรียนให้กับคนร้ายต่างกลั้นเสียงหัวเราะและนำอาวุธเก็บกลับคืน พร้อมยืนดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างมีความสุข

การได้เห็นหัวโจกของหมู่บ้านถูกทุบตี ฉากแบบนี้ไม่ได้มีให้เห็นบ่อย ๆ

บุรุษบางคนถึงกับหยิบวอวอโถวจากเกวียนขึ้นมาแล้วยืนกินขณะมองดู

คนงานก็หยุดทำงานพร้อมเข้ามาดูอย่างชอบใจ

จินเฟิงเองก็รู้สึกตลกเช่นกัน

เป็นเรื่องปกติสำหรับมารดาที่จะตีลูก ๆ และเขาก็ถือว่ามันเป็นเรื่องในครอบครัว บัณฑิตหนุ่มจึงไม่อยากเข้าไปยุ่ง

เสี่ยวอวี้เป็นคนดื้อรั้นไม่เชื่อฟัง นางมักจะล้อเลียนกวานเสี่ยวโหรวอยู่บ่อยครั้ง จินเฟิงก็แอบดีใจที่ได้เห็นนางถูกลงโทษ

“หลิวเถี่ย เจ้าหลบไป ไม่อย่างนั้นข้าจะทุบตีเจ้าอีกคน!”

มารดาของเขาเท้ามือซ้ายลงบนสะโพก ก่อนจะหันไม้กวาดไปที่หลิวเถี่ยเพื่อดุด่า

หลิวเถี่ยถูกมารดาดุจนต้องเงียบเสียงลง

หากคนอื่นรังแกเสี่ยวอวี้ เขากล้าที่จะต่อสู้จนตัวตาย แต่ถ้าเป็นมารดาของเขาทำเสียเอง หลิวเถี่ยจะทำอย่างไรได้?

เขาทำได้เพียงช่วยน้องสาวพูดเบา ๆ ว่า

“ท่านแม่ มีเรื่องอะไรค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันดีหรือไม่ เสี่ยวอวี้ก็โตขนาดนี้แล้ว ท่านไม่ควรลงโทษนางเช่นนี้”

เสี่ยวอวี้พยักหน้าหงึกหงัก “ท่านแม่ ตอนนี้ข้าโตเป็นสาวแล้ว ไว้หน้าข้าด้วย…”

“เจ้าก็รู้ตัวว่าตนเองโตแล้ว เหตุใดยังสร้างเรื่องให้ข้าปวดหัวไม่เว้นวันอีก!”

มารดาของเสี่ยวอวี้เริ่มโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่นางพูด นางก็ยกไม้กวาดขึ้นและตีลงบนก้นของหลิวเถี่ยหลายครั้ง

เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ในฤดูร้อนบางมากจนหลิวเถี่ยสะดุ้งจากการถูกมารดาเฆี่ยนตีอยู่บ่อย ๆ

ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ส่งเสียงหัวเราะ

“พวกเจ้าเล่นอะไรกันอยู่?”

หัวหน้าหมู่บ้านโผล่ออกมาจากป่าพร้อมกับถกขากางเกงขึ้น

เขาแค่ไปทำธุระส่วนตัวเพียงครู่เดียวเท่านั้น เมื่อเขากลับมาก็เห็นภรรยาทุบตีลูกของเขาแล้ว

“เหตุใดพวกเจ้าไม่กลับไปคุยกันที่บ้าน จะมาประจานตัวเองอยู่ที่นี่ไปเพื่ออะไร?”

หัวหน้าหมู่บ้านคว้าไม้กวาดเอาไว้พร้อมเอ่ยด้วยใบหน้าเข้ม “ลูกก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เถี่ยจือเองก็เป็นถึงหัวหน้าขบวนคุ้มกัน เจ้าไม่ไว้หน้าลูกหน่อยหรือ?”

หลังจากถูกตำหนิ ในที่สุดภรรยาของเขาก็สงบและก้มหน้าลง

นับตั้งแต่หลิวเถี่ยและเสี่ยวอวี้โตขึ้น นางก็เลิกตีลูก ๆ ไปนานแล้ว แต่ก็มีการลงไม้ลงมือบ้างเฉพาะตอนที่นางโกรธจริง ๆ เท่านั้น

“เสี่ยวอวี้ เจ้าไปทำสิ่งใดให้ท่านแม่ขุ่นเคืองจนท่านต้องลงไม้ลงมือ?”

หลิวเถี่ยลูบก้นของเขาและจ้องมองไปที่น้องสาวอย่างไม่พอใจ

เพราะเขาต้องรับเคราะห์ไปด้วยทั้ง ๆ ที่เขาไม่เกี่ยวอะไรสักนิด

“ข้าอยากเข้าร่วมกองทัพสตรีแต่ท่านแม่ไม่เห็นด้วย นางยืนกรานให้ข้ากลับไปทำงานที่โรงงานสิ่งทอ!”

เสี่ยวอวี้พูดเบา ๆ

“ไร้สาระ!” หัวหน้าหมู่บ้านตำหนิ “เหตุใดเจ้าจึงอยากเป็นทหารหญิง? กลับไปทำงานในโรงงานสิ่งทอซะ!”

“ข้าไม่ไป ข้าเลิกทำงานในโรงงานสิ่งทอและมีคนอื่นเข้ามารับช่วงต่อแล้ว หากข้ากลับไปก็ไม่มีที่สำหรับข้าหรอก”

เสี่ยวอวี้ก็เริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียวเช่นกัน นางเถียงจนคอเป็นเอ็น “ข้าจะเข้าร่วมกองทัพสตรี!”

“นี่เจ้าออกจากโรงงานสิ่งทอแล้วหรือ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน