ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 152

บทที่ 152 รับสมัครทหารหญิง

“ข้า…”

หัวหน้าหมู่บ้านชะงักและตบต้นขาอย่างแรง

ชาวบ้านธรรมดา ๆ อาจไม่รู้จักตัวตนของชิ่งมู่หลาน แต่ครอบครัวของหัวหน้าหมู่บ้านรู้ว่านางเป็นน้องสาวของชิ่งไหว และพวกเขาไม่สามารถทำให้นางขุ่นเคืองได้

แต่บุตรสาวของเขากำลังจะถูกชิ่งมู่หลานพาตัวไป และหัวหน้าหมู่บ้านก็อยู่ในจุดที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ขณะที่เขากำลังดิ้นรน จู่ ๆ หัวหน้าหมู่บ้านก็เห็นจินเฟิงซึ่งยืนอยู่ข้างเกวียนเพื่อดูเหตุการณ์ตรงหน้า

“จินเฟิง เจ้าช่วยตัดสินที!”

หัวหน้าหมู่บ้านวิ่งไปคว้าตัวบัณฑิตหนุ่ม “เจ้าว่าสิ่งที่แม่นางมู่หลานทำมันเกินกว่าเหตุหรือไม่?”

จินเฟิงสับสนงุนงง “…”

เขากำลังดูการแสดงอย่างสนุก แต่ทำไมจู่ ๆ เขาถึงถูกลากเข้าไปเกี่ยวด้วยเล่า?

“หัวหน้าหมู่บ้าน ข้ามีอย่างอื่นต้องทำ ข้าขอตัวก่อน”

จินเฟิงปรารถนาอย่างยิ่งว่าชิ่งมู่หลานจะสามารถระดมหญิงสาวที่เหมาะสมในหมู่บ้านไปฝึกฝนเพื่อต่อสู้กับพวกโจรได้ แล้วเขาจะทำลายความตั้งใจของชิ่งมู่หลานได้อย่างไร?

จากนั้นชายหนุ่มจึงพาเถี่ยฉุยวิ่งหนี

ทันทีที่เขาไปถึงทางเข้าหมู่บ้าน เถี่ยฉุยก็ตบบ่าจินเฟิงทันที

“ท่านอาจารย์ ดูทางนั้นสิ”

จินเฟิงหันกลับมาและเห็นชิ่งมู่หลานนำกลุ่มทหารหญิงเดินกลับมาจากถนนด้านนอกด้วยใบหน้าที่ดุดัน

“ข้าว่าเราเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะ”

จินเฟิงดูขมขื่นและหันหลังกลับพร้อมกับเถี่ยฉุยและคนอื่น ๆ

ชิ่งมู่หลานเป็นหญิงสาวที่มีอารมณ์รุนแรงเป็นอย่างมาก หากนางมีปัญหากับหัวหน้าหมู่บ้าน อาจจะทำให้เกิดความยุ่งยากครั้งใหญ่

“ชายชราหลิว ข้าได้ยินมาว่าเจ้าไม่ยอมให้เสี่ยวอวี้เข้าร่วมกองทหารหญิง เป็นเพราะเหตุใด?”

ชิ่งมู่หลานยังเดินมาไม่ถึง แต่เสียงของนางกลับดังไปถึงก่อนตัว

น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“เพราะนางเป็นลูกสาวของข้า นางจึงต้องเชื่อฟังข้า”

แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะกลัวชิ่งมู่หลาน แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้เมื่อมีผู้คนมากมายเฝ้าดูการปะทะคารมครั้งนี้อยู่

เขาไม่สามารถอารมณ์เสียใส่ชิ่งมู่หลานได้ เขาจึงผลักเสี่ยวอวี้แทน “ไปโรงงานสิ่งทอกับข้า!”

“ข้ารู้ว่าท่านไม่อยากให้ข้าเป็นทหารหญิง เพราะท่านแค่อยากให้ข้าหาเงินให้ท่านเท่านั้น!”

เสี่ยวอวี้ผละตัวออกจากการฉุดดึงของหัวหน้าหมู่บ้าน จากนั้นดวงตาของนางก็เริ่มแดงขึ้น “ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นท่านก็ทุบตีข้าให้ตายไปเลยเถิด!”

“เจ้า…”

หัวหน้าหมู่บ้านโกรธจนเคราสั่น ทันทีที่เขายกมือขึ้นจับไม้กวาด ชิ่งมู่หลานก็เข้ามาคว้าไม้กวาดไป

“ทำไม ถ้าข้าจะให้บทเรียนแก่บุตรสาวของข้า แม่นางก็ต้องเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยหรือ?”

หัวหน้าหมู่บ้านถามพร้อมจ้องมอง

“ที่เจ้าไม่ยินยอมให้เสี่ยวอี้มากับข้า เป็นเพราะเรื่องเงินใช่หรือไม่？”

ชิ่งมู่หลานหรี่ตาถาม

“หากเป็นเรื่องเงินแล้วมันทำไม?”

หัวหน้าหมู่บ้านเองก็สับสนเช่นกัน เขาพูดออกมาอย่างไม่อาย “กว่าข้าจะเลี้ยงนางมาจนเติบใหญ่เช่นนี้ไม่ใช่ง่าย ๆ นางต้องมาช่วยข้าหาเงินก็ถูกแล้วมิใช่หรือ?”

“ที่เจ้าว่าก็ไม่ผิด”

ชิ่งมู่หลานพยักหน้าและหันไปมองเสี่ยวอวี้ “ตอนที่ทำงานในโรงงานสิ่งทอเจ้าสามารถทำเงินได้เท่าใด?”

“เดือนที่แล้วข้าได้สี่สิบเอ็ดเหรียญทองแดง ท่านพี่จินเฟิงกล่าวว่าเดือนนี้ค่าจ้างของข้าจะเพิ่มเป็นสองเท่าเนื่องจากข้าสามารถปั่นด้ายได้เร็วกว่าเมื่อก่อน ข้าคิดว่ารายได้ของข้าจะอยู่ราว ๆ เก้าสิบห้าเหรียญทองแดง”

เสี่ยวอวี้พูดตามความจริง

เริ่มแรกที่ทำงานที่นี่ คนงานหญิงจะได้รับค่าจ้างวันละหนึ่งเหรียญทองแดง ต่อมาหลังจากที่ถังตงตงเปลี่ยนการจ่ายค่าแรงเป็นรายชิ้น คนงานหญิงก็มีแรงใจในการทำงานมากขึ้นและมีทักษะมากขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นคนงานหญิงจำนวนมากจึงมีรายได้มากกว่าสี่สิบเหรียญทองแดงต่อเดือน

“เก้าสิบห้าเหรียญทองแดงใช่หรือไม่?”

ชิ่งมู่หลานพยักหน้า “เสี่ยวอวี้ ข้าจะให้ค่าจ้างเจ้าเดือนละสามร้อยเหรียญทองแดง และผลประโยชน์อื่น ๆ ทั้งหมดจะเหมือนกับของทหารผ่านศึกที่อยู่ภายใต้การดูแลของพี่เหลียง เจ้าคิดอย่างไร”

“สามร้อยเหรียญทองแดง?”

เสี่ยวอวี้ปิดปากของนางทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน