ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 154

บทที่ 154 หนิวผีถัง

“รับข้าเถิด ข้าแข็งแกร่งมาก!”

“ข้าไม่เพียงแข็งแกร่ง แต่ยังวิ่งได้เร็วอีกด้วย!”

“ข้าเคยล่าหมู่ป่าบนเขาได้!”

“ข้าทนความยากลำบากได้ดีกว่าบุรุษ ปีที่แล้วข้าขุดดินคนเดียวเป็นเวลาสามวันและพลิกหน้าดินในลานบ้านด้วยตัวเองทั้งหมด!”

เมื่อเห็นทหารหญิงเดินมา พวกนางก็รวมตัวกันและแนะนำตัวเองทันที

“ท่านอาจารย์สุดยอด!”

ชิ่งมู่หลานชื่นชมอยู่ในใจ นางกระโดดขึ้นไปบนก้อนหิน และส่งสัญญาณให้อาเหมยตีฆ้อง

เมื่อเสียงฆ้องดังขึ้น บริเวณโดยรอบก็เงียบลงทันที

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าหลายคนมาที่นี่เพราะว่าที่ผ่านมาต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ในกรณีนี้ข้าต้องบอกพวกเจ้าล่วงหน้าว่าโรงงานสิ่งทอของท่านอาจารย์จินอาจจะเปิดรับคนเพิ่มเร็ว ๆ นี้ และเขาน่าจะรับสมัครคนงานในหมู่บ้านของพวกเจ้าในอนาคต”

เมื่อมีคนมามากขึ้น ตัวเลือกก็มากขึ้นเช่นกัน ชิ่งมู่หลานยังพูดอย่างแข็งกร้าวอีกว่า “ถ้าเพียงมาสมัครเพราะอยากหารายได้ก็รออีกหน่อย เมื่อได้เข้าไปทำงานในโรงงานสิ่งทอแล้ว ข้ารับรองว่าพวกเจ้าจะมีชีวิตที่ดีขึ้นอย่างแน่นอน”

“ก่อนอื่นข้าขอพูดอะไรหยาบคายสักหน่อย ในการเข้าร่วมกองทัพหญิงของข้า พวกเจ้าต้องลงนามในข้อตกลงที่ระบุว่าภายในหนึ่งปีพวกเจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้ลาออก หากมีการผิดสัญญาจะต้องจ่ายค่าชดใช้เป็นสองเท่าของเงินเดือน ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะคิดเรื่องนี้อย่างรอบคอบ!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาก็เหมือนกับการเทน้ำเย็นลงในกระทะที่ร้อนจัด

“แม่นางชิ่งมู่หลาน เจ้าพูดจริงหรือ?”

“แล้วท่านอาจารย์จินจะขยายโรงงานสิ่งทอเมื่อใด?”

“ท่านอาจารย์จินต้องการรับสมัครคนกี่คน? เขาจะรับคนจากหมู่บ้านใดบ้าง?”

“แม่นางชิ่งมู่หลาน หากพวกเรามาทำงานที่นี่มีอาหารให้พร้อมหรือไม่?”

“หากจ้างคนจากหมู่บ้านอื่น ค่าจ้างจะเท่าซีเหอวานหรือไม่?”

“ที่โรงเผาอิฐกับพื้นที่ก่อสร้างยังรับคนเพิ่มหรือไม่? สามีของข้าอยากมาด้วย!”

…

เหล่าสตรีไม่สนใจสมัครเป็นทหารหญิงอีกต่อไป และถามถึงการขยายโรงงานสิ่งทอแทน

“ในส่วนของโรงงานสิ่งทอ พวกเจ้าควรถามท่านอาจารย์จิน”

เมื่อชิ่งมู่หลานเห็นจินเฟิงมา นางก็ยิ้มและโบกมือให้บัณฑิตหนุ่ม

“เจ้านี่จริง ๆ เลย…”

จินเฟิงยิ้มเจื่อนพร้อมส่ายหัว

เขามาที่นี่เพียงเพื่อดูว่ามีสตรีกี่คนที่จะสมัคร แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะถูกชิ่งมู่หลานดึงตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขากำลังเตรียมประกาศรับสมัครคนงานที่โรงงานสิ่งทอจริง จินเฟิงจึงไม่ได้ตำหนิชิ่งมู่หลาน เพราะหากประกาศไว้แต่เนิ่น ๆ ถึงเวลาเปิดรับสมัครก็จะหาคนได้ง่ายขึ้น

“ทักทายทุกคน ข้าคือจินเฟิง”

จินเฟิงกระโดดขึ้นไปบนก้อนหินแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เรากำลังเตรียมที่จะรับสมัครคนงานให้กับโรงงานสิ่งทออยู่แล้ว คาดว่าจะเปิดรับสมัครภายในไม่เกินหนึ่งเดือนนี้ ถึงเวลานั้นข้าคาดว่าจะรับคนเพิ่มประมาณสามร้อยคน ทุกคนสามารถเข้ามาสมัครเพื่อทำงานร่วมกันได้”

ต่อไปจินเฟิงจึงตอบคำถามของบรรดาสตรีที่มารวมตัวกันทันที เมื่อคำพูดของจินเฟิงจบลง พวกนางส่วนใหญ่ก็แยกย้ายกันกลับไป

อย่างไรก็ตาม ยังมีสตรีอีกเจ็ดสิบแปดสิบคนที่ตัดสินใจอยู่ต่อและเข้าร่วมกองทัพสตรี

ในครอบครัวของพวกนางไม่มีบุรุษ การทำงานในโรงงานสิ่งทอเพียงอย่างเดียวไม่สามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้

ในหมู่พวกนางอาจมีบางคนที่มีใจรักอยากเป็นทหารจริง ๆ

“ข้าดีใจมากที่พวกเจ้าอยู่ แต่ข้าอยากจะบอกทุกคนให้ชัดเจนว่า ข้าไม่ได้รับสมัครทหารหญิงมาเย็บปักถักร้อย เมื่อทุกคนได้รับค่าจ้างเท่าทหารชาย แน่นอนว่าความรับผิดชอบในอนาคตก็เหมือนกับทหารชายเช่นเดียวกัน ความรับผิดชอบที่ว่ารวมทั้งการคุ้มกันสินค้าและการถือดาบออกสู้กับโจร”

ชิ่งมู่หลานกล่าวต่อ “หากมีใครในที่นี้กลัวก็ให้ถอนตัวไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ หากพวกเจ้าไปหดหัวในขณะที่มีการต่อสู้และละทิ้งสหายระหว่างการสู้รบ คนผู้นั้นจะต้องถูกฆ่าตายทันที ยิ่งไปกว่านั้นผู้ละทิ้งจะไม่ได้รับค่าชดเชยใด ๆ และการตายของคนเหล่านั้นก็จะไร้ค่า สิ่งเหล่านี้จะถูกระบุไว้ในข้อตกลงด้วย ดังนั้นพวกเจ้าควรคิดให้รอบคอบ”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ประกาศออกมาก็มีสตรีอีกสามคนเลือกที่จะถอนตัว

แต่คนที่เหลือส่วนใหญ่กลับมีความมุ่งมั่นมากขึ้น

“หากเจ้าคิดได้อย่างถี่ถ้วนแล้วก็มาลงนามในข้อตกลงตอนนี้ หากยังไม่ได้ตัดสินใจ ก็กลับไปคิดทบทวนแล้วค่อยกลับมาใหม่พรุ่งนี้ได้”

ชิ่งมู่หลานกล่าวว่า “ข้าจะให้เวลาถึงวันพรุ่งนี้อีกแค่วันเดียวเท่านั้น ใครมาวันมะรืนนี้ข้าขอปิดรับ”

“ข้าลงนาม!”

“ข้าก็จะลงนามเช่นกัน!”

สตรีอีกหลายสิบคนที่เหลือต่างประทับลายนิ้วมือลงบนข้อตกลง จากนั้นจึงเริ่มการฝึกและการทดสอบในเช้าวันนั้น

สุดท้ายก็มีผู้ที่ถูกคัดออกอีกสิบกว่าคน ส่วนที่เหลือสามสิบกว่าคนผ่านการประเมิน เดิมทีชิ่งมู่หลานตั้งใจจะรับไว้แค่ห้าสิบคน แต่ในครั้งนี้ได้คนเกินมาเจ็ดถึงแปดคน อย่างไรก็ตาม นางเลือกที่จะเก็บคนที่เกินมาเอาไว้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน