ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 157

บทที่ 157 หยั่งเชิง

จินเฟิงรู้ด้วยว่า เหยียโก่วพัวอยู่ไม่ไกลจากซีเหอวานมากนัก เขาเคยได้ยินเรื่องของกลุ่มโจรที่ปรากฏตัวขึ้นหลายครั้งมาก่อน

ตอนนี้เขามีทหารผ่านศึกมากกว่าหนึ่งร้อยนายภายใต้การดูแลของเขาและมีทหารหญิงภายใต้การดูแลของชิ่งมู่หลาน พวกเขาไม่ต้องพึ่งพาเครื่องเหวี่ยงหินและธนูจ้งหนู่ก็สามารถเอาชนะพวกโจรได้อย่างง่ายดายด้วยดาบยาวและหน้าไม้ที่สามารถยิงได้อย่างต่อเนื่อง การจะฆ่าพวกโจรนั้นเป็นเรื่องง่าย

เป็นไปไม่ได้ที่พวกโจรเหยียโก่วพัวจะไม่รู้เรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากที่จินเฟิงกำจัดโจรเขาเถี่ยกว้านได้ โจรเหยียโก่วพัวก็กล้าขู่ว่าจะเข้ามาเก็บส่วยประจำปีแทน จินเฟิงจึงรู้สึกได้ทันทีว่าเรื่องนี้มีบางอย่างผิดปกติ

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจหาข้อมูลของโจรเหยียโก่วพัวก่อน

“ข้าส่งโหวจื่อไปสืบข่าวแล้ว อีกไม่นานก็จะได้คำตอบ” จางเหลียงตอบ

“พี่เหลียงถือว่าเป็นผู้มากประสบการณ์อย่างแท้จริง”

จินเฟิงหันศีรษะและมองไปที่ชิ่งมู่หลาน

ชิ่งมู่หลานเกาศีรษะของนางด้วยความเขินอาย

โหวจื่อเคยเป็นหน่วยสอดแนมในกองทัพเถี่ยหลิน และเขาก็คุ้นเคยกับถนนหนทางเป็นอย่างดี ในคืนวันนั้นเมื่อเขาสืบเรื่องเสร็จเขาก็กลับไปยังเขาเถี่ยกว้านอย่างรวดเร็ว

จินเฟิงไม่ได้รื้อถอนโถงจวี้อี้ที่สร้างโดยพวกโจรเขาเถี่ยกว้าน แต่เขาเปลี่ยนมันให้เป็นห้องประชุมแทน

ในเวลานี้จินเฟิง จางเหลียง เจิ้งฟาง ฟางเหลยและชิ่งมู่หลานต่างก็มารวมตัวกันที่นี่

“เป็นอย่างไรบ้าง? ได้ข่าวว่าอย่างไร เหยียโก่วพัวมีกันทั้งหมดกี่ชีวิต?”

จางเหลียงรีบเอ่ยถาม

“มีทั้งหมดสามสิบเจ็ดคน” โหวจื่อตอบ

“มีคนเพียงสามสิบกว่าคนแต่กล้าขู่ว่าจะมาเก็บส่วยอย่างนั้นหรือ?” เจิ้งฟางถาม “โหวจื่อ ไม่ใช่ว่ามีพวกมันหลบซ่อนอยู่อีกหรือ?”

“เหล่าเจิ้ง เจ้ากำลังดูถูกข้าอย่างนั้นหรือ”

โหวจื่อเหลือบมองเจิ้งฟางอย่างไม่พอใจ “ข้าไปสัมผัสที่นั่นมาแล้วทุกตารางนิ้วและดูแม้กระทั่งกล่องซ่อนเงินใต้เตียงของหัวหน้าพวกเขา”

“ดีมาก!”

เจิ้งฟางยกนิ้วให้โหวจื่อแล้วถามอย่างสงสัย “พวกเขามีกันแค่สามสิบคน แต่มีความกล้ามาเก็บส่วยอย่างนั้นหรือ? เหตุใดพวกเขาถึงมั่นใจเช่นนั้น?”

เนื่องจากมีสงครามมาอย่างยาวนาน ผู้คนในต้าคังเลยมีภูมิคุ้มกัน โจรเขาเถี่ยกว้านกล้าที่จะเก็บส่วยข้าวประจำปีเนื่องจากพวกเขามีกันจำนวนมากและสามารถสังหารคนได้ทั้งหมู่บ้านอย่างง่ายดาย

แต่หากพวกโจรเหยียโก่วพัวมีกันแค่สามสิบคน จินเฟิงและพวกก็ไม่จำเป็นต้องดำเนินการใด ๆ เพราะหากแต่ละหมู่บ้านไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่มีการเตรียมการเป็นอย่างดีย่อมสามารถต่อสู้กับพวกโจรได้เช่นกัน

“โจรเขาเถี่ยกว้านเองก็เติบโตมาจากโจรตัวเล็ก ๆ ในตอนนั้น หรือว่าพวกเขาก็มีความคิดนี้เช่นกัน”

ชิ่งมู่หลานกล่าวว่า “ทุกวันนี้มีคนกล้าเผชิญหน้ากับความเสี่ยงมากขึ้น หากพวกเขาก็ต้องการลองเสี่ยงดวง หาพรรคพวกเพิ่มเล่า?”

“นั่นก็เป็นไปได้”

โหวจื่อพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าไปสืบมาแล้ว คราวนี้พวกโจรเหยียโก่วพัวไปที่หมู่บ้านโจวเจียเพื่อเดินวนอยู่หนึ่งรอบ พวกเขาปล้นบ้านชาวบ้านไปสองสามหลังที่ทางเข้าหมู่บ้านแล้วก็ถอยกลับไป พวกเขาไม่กล้าที่จะทำร้ายชีวิตชาวบ้าน มันไม่เหมือนการปล้นแต่อย่างใด แต่ดูเหมือนเป็นการประกาศกร้าวเพื่อต้องการหาพวกเพิ่มอย่างไรอย่างนั้น”

“โหวจื่อ เจ้าสังเกตเห็นอะไรผิดปกติบ้างหรือไม่?”

จินเฟิงพยักหน้า แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะง่ายดายขนาดนั้น

“ข้ากำลังจะพูดพอดี” โหวจื่อกล่าวต่อ “ก่อนหน้านี้ข้าและสหายหน่วยสอดแนมเคยพบเห็นกลุ่มโจรเหยียโก่วพัวมาแล้วครั้งหนึ่ง ในเวลานั้นพวกเขาสวมผ้าขาดรุ่งริ่ง มีอาวุธที่ไม่เหมือนโจรมืออาชีพ และมีสมาชิกเพียงเจ็ดแปดคนเท่านั้น พวกเขาไม่มีแม้แต่ดาบติดตัว แต่วันนี้เมื่อข้ากลับไปที่นั่นอีกครั้ง พวกเขาทั้งหมดกลับมีดาบยาวด้ามใหม่ โดยพี่ใหญ่และพี่รองของพวกเขายังสวมใส่ชุดเกราะอีกด้วย นอกจากนี้ ข้ายังเห็นธนูยาวมากกว่าหนึ่งโหลและลูกธนูหลายสิบมัดในโกดังของพวกเขา”

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่เหยียโก่วพัวมีคนเพียง 30 กว่าคนแต่กล้าที่จะชูธง ที่แท้พวกเขาก็มีคนคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง”

เจิ้งฟางพูดด้วยความโกรธ “ดูเหมือนว่าคนใหญ่คนโตที่อำเภอจินชวนแห่งนี้จะถูกใจเขาเถี่ยกว้านเข้าให้แล้ว”

ในยุคสมัยนี้มีเงินก็มีพวก เหมือนจินเฟิงที่มีเหล่าทหารผ่านศึกอยู่ในมือ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน