ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 161

บทที่ 161 รองหัวหน้าโจร

“เป็นเขาอย่างนั้นหรือ?”

เจิ้งฟางเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นที่ถูกมัดมือไว้อย่างแน่นหนา “ชายผู้นี้เป็นใครกัน?”

“หัวหน้าของจิ๋วหลี่โกว” เถี่ยฉุยตอบ

“โจรจิ๋วหลี่โกว?”

เจิ้งฟางขมวดคิ้ว “เหตุใดจึงเป็นพวกเขาได้เล่า?”

ประชาชนใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก บางครั้งผู้ลี้ภัยหรือพวกหนีทหารบางคนจะมารวมตัวกันเพื่อดึงธงที่ปักไว้ตรงยอดเขา และเข้ายึดครองเขาลูกนั้นพร้อมสถาปนาตนเองเป็นโจรกลุ่มใหม่

นอกจากนี้ยังมีชาวเขาบางกลุ่มที่ไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ พวกเขาจึงรวมตัวกันบนภูเขาในช่วงฤดูแล้งและปล้นผู้คนที่สัญจรไปมาโดยปกปิดใบหน้า

ในบรรดาโจรทั้งกลุ่มเล็กกลุ่มใหญ่ในอำเภอจินชวน มีอย่างน้อยเจ็ดหรือแปดคนที่สามารถระบุชื่อได้ และยังมีอีกมากที่ไม่สามารถระบุชื่อได้

โจรจิ๋วหลี่โกวเป็นหนึ่งในกองกำลังโจรขนาดกลาง ที่ตั้งของพวกเขาอยู่ในหุบเขาลึกเก้าลี้ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอำเภอจินชวนจึงเป็นที่มาของชื่อพวกเขา

พวกโจรกว่าร้อยคนในจิ๋วหลี่โกวไม่ได้เก็บส่วยข้าวประจำปี แต่พวกเขาอยู่ใกล้กับถนนเส้นหลักและมักจะหาเลี้ยงชีพด้วยการปล้นกองคาราวานที่ผ่านไปมา

ยิ่งไปกว่านั้นจิ๋วหลี่โกวยังอยู่ห่างจากเหยียโก่วพัวหลายสิบลี้ หมายความว่าต้องใช้เวลานานในการเดินไปที่นั่น เจิ้งฟางนึกไม่ออกว่าพวกเขาจะเข้าไปมีส่วนพัวพันกับกลุ่มโจรเหยียโก่วพัวได้อย่างไร

“เมื่อคนเหล่านี้เห็นว่าพวกเราทำลายภูเขาเถี่ยกว้านแล้วเลยต้องการยึดครองภูเขาลูกนั้นแทนเพื่อเก็บเกี่ยวส่วยประจำปี แต่เนื่องจากจิ๋วหลี่โกวอยู่ห่างไกลเกินไป พวกเขาจึงร่วมมือกับเหยียโก่วพัว”

“เหตุใดจู่ ๆ ถึงมีคนจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นในเหยียโก่วพัว อีกทั้งยังซ่อนตัวอยู่ใต้ดินจนทำให้พวกเราต้องมาติดกับ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เจิ้งฟางก็โกรธ

เขาได้ไปที่กระท่อมแห่งนั้นแล้ว และแน่นอนว่าเขาพบห้องใต้ดินขนาดใหญ่ด้านล่าง ซึ่งใหญ่กว่ากระท่อมที่อยู่ด้านบนเสียอีก

ไม่น่าแปลกใจเลยที่กลุ่มโจรเหยียโก่วพัวอยู่ในกระท่อมเพื่อเล่นการพนันตลอดทั้งวัน พวกเขาทำเช่นนั้นเพียงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกจับได้

สุดท้ายไม่ว่าโหวจื่อจะรอบคอบแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะค้นหาบริเวณใต้ดินของกระท่อมแห่งนี้ขณะที่คนนับสิบนั่งอยู่ตรงนั้น

“พวกโจรได้ส่งคนมาโจมตีเรา เมื่อรู้ว่าพี่น้องของเราส่วนใหญ่ไม่อยู่บ้าน ชายคนนี้จึงนำคนห้าสิบหรือหกสิบคนเข้าโจมตีซีเหอวานหลังจากที่ทหารหญิงออกไป!”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เถี่ยฉุยก็เตะหัวของหัวหน้าจิ๋วหลี่โกวอย่างแรง

“อะไรนะ?”

เจิ้งฟางตกใจ “ทุกอย่างในหมู่บ้านเรียบร้อยดีหรือไม่?”

เพราะว่าซีเหอวานถือเป็นฐานหลักของพวกเขา เป็นที่ที่จินเฟิงเก็บเสบียงและของมีค่าที่ยึดมาจากเขาเถี่ยกว้าน

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับซีเหอวาน การที่พวกเขาออกมาโจมตีเหยียโก่วพัวจะมีประโยชน์อะไร?

“หัวหน้าโจรถูกจับได้แล้ว จะกลัวอะไร?”

เถี่ยฉุยกล่าวต่อ “จริง ๆ แล้วท่านอาจารย์คงคาดเดาได้ว่าพวกเขาอาจจะทำเช่นนี้ และได้เตรียมการไว้นานแล้ว ทันทีที่โจรเข้าไปในหมู่บ้าน พวกเขาส่วนใหญ่ก็ถูกฆ่าตายและที่เหลือก็ยอมจำนน”

“โชคดีไป โชคดีไป!”

เจิ้งฟางทุบหน้าอกของเขาและถามอย่างสงสัย “แต่ว่าทหารหญิงก็ไปที่เหยียโก่วพัวกันหมด ในหมู่บ้านเหลือสหายของเราไม่กี่ชีวิตเท่านั้น พวกเจ้าจัดการกับพวกโจรอย่างไร? ใช้เครื่องเหวี่ยงหินหรือ?”

“พวกข้าไม่รู้ว่าพวกมันเข้ามาในหมู่บ้านด้วยช่องทางใดจะใช้เครื่องเหวี่ยงหินได้อย่างไร” เถี่ยฉุยตอบ

เครื่องเหวี่ยงหินไม่ง่ายต่อการเคลื่อนย้าย ดังนั้นโดยปกติแล้วการจะใช้มันต้องวางแผนเอาไว้อย่างดีก่อน และต้องวางในตำแหน่งที่มุ่งไปยังเส้นทางของศัตรู

พื้นที่ของซีเหอวานเป็นที่ราบและมีถนนหลายสายเข้าไปในหมู่บ้าน แม้แต่จินเฟิงก็ไม่รู้ว่าพวกโจรเข้ามาในหมู่บ้านจากทางไหน ดังนั้นการใช้เครื่องเหวี่ยงหินกับพวกโจรจึงต้องถูกปัดตกไป

“หากไม่ใช่เพราะเครื่องเหวี่ยงหิน เหตุใดพวกโจรจึงล้มตายมากมายเพียงนี้?”

เจิ้งฟางถามอย่างสงสัย

“หลังจากเลิกงานในตอนบ่าย ท่านอาจารย์ขอให้หัวหน้าหมู่บ้านบอกคนที่เตาเผาอิฐและพื้นที่ก่อสร้างว่าพวกโจรอาจจะกำลังมาโจมตีซีเหอวาน เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็ได้ไปรวมตัวกับกองกำลังคุ้มกันเพื่อปกป้องหมู่บ้านด้วยกัน”

เถี่ยฉุยกล่าวว่า “มีบุรุษกว่าร้อยคนในซีเหอวานและกวานเจียวาน อีกทั้งยังเป็นพื้นที่ที่คุ้นเคย พวกเขาซุ่มโจมตีอยู่ตามบ้านทั่วถนนทุกสายที่เป็นทางเข้าไปในหมู่บ้าน เมื่อโจรเข้าไปในหมู่บ้าน พวกเขาจะปล่อยลูกธนู และพวกโจรก็จะไม่มีทางหลบหนีได้ทัน”

ตอนนี้เขาพอจะรู้แผนของพวกโจรแล้ว

ประการแรก พวกเขาร่วมมือกับกลุ่มโจรเหยียโก่วพัวเพื่อเตรียมการ จากนั้นจึงขอให้กลุ่มโจรเหยียโก่วพัวลงจากภูเขาเพื่อปล้นหมู่บ้านโจวเจียดึงดูดความสนใจของซีเหอวาน

จากนั้นเมื่อจินเฟิงส่งคนไปล้อมเหยียโก่วพัว แนวป้องกันของซีเหอวานจึงว่างเปล่า เขาเลยส่งคนไปแอบโจมตีตลบหลัง

รองหัวหน้าโจรซึ่งเป็นผู้กำหนดแผนนี้ เราไม่สามารถปล่อยให้เขาหนีไปได้จริง ๆ

ในไม่ช้า โหวจื่อก็กลับมาพร้อมกับศพและโยนไปที่เท้าของเจิ้งฟาง

มีลูกธนูปักอยู่ที่คอของศพ

“นี่คือรองหัวหน้าโจร”

“ที่แท้ก็เป็นเขาเองหรือ!”

เจิ้งฟางหรี่ตาลงเล็กน้อย

“เจ้ารู้จักเขาหรือ” เถี่ยฉุยถาม

“ก่อนหน้านี้อาเหมยได้คุมตัวหัวหน้าโจรเหยียโก่วพัวและข่มขู่โจรคนอื่น ๆ จนเกือบจะควบคุมสถานการณ์ได้ แต่จู่ ๆ ชายผู้นี้ก็รีบวิ่งออกไปสังหารหัวหน้าโจรเหยียโก่วพัวด้วยเข็มพิษ แล้วสถานการณ์ก็อยู่นอกเหนือการควบคุม”

เจิ้งฟางกล่าวว่า “ข้าคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับชายผู้นี้ ดังนั้นข้าจึงฆ่าเขาทันที”

“สมควร!”

เถี่ยฉุยถ่มน้ำลายใส่ศพของรองหัวหน้าโจร

“ข้าคิดว่าเป็นฝีมือพวกใต้เท้าจากจวนว่าการที่ต้องการยึดดินแดนเขาเถี่ยกว้าน แต่ข้าไม่ได้คิดว่าเขาจะเป็นโจร” เจิ้งฟางกล่าว

“หากไม่มีคนใหญ่คนโตเป็นผู้หนุนหลัง ผู้ใดจะกล้าเก็บส่วยประจำปี พวกเขาไม่กลัวที่จะถูกทหารท้องถิ่นล้อมและปราบปรามหรือ?”

เถี่ยฉุยเหลือบมองไปที่หัวหน้าโจรจิ๋วหลี่โกว “เมื่อครู่ระหว่างที่เดินทางมาข้าไม่ทันได้ถามว่าใครคือผู้หนุนหลังของเจ้า!”