ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 164

บทที่ 164 สร้างชื่อเสียงบารมี

“หนิวหวา เจ้าเป็นเด็กดีและกตัญญู ไม่ต้องรอถึงปีหน้าหรอก พรุ่งนี้เจ้ามาทำงานได้เลย”

จินเฟิงยิ้มและลูบศีรษะของเด็กชาย

“จริงหรือ?!”

ดวงตาของเด็กชายเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“จริงสิ!”

จินเฟิงคุกเข่าลงและตีก้นหนิวหวาเบา ๆ “แต่เมื่อเจ้ามาทำงานที่นี่ เจ้าจะเปลือยก้นไม่ได้อีกต่อไป”

“อื้อ กลับไปเย็นนี้ข้าจะเอาผ้าไปขอให้หลิวเสิ่นช่วยเย็บกางเกงให้”

หนิวหวาคว้าแขนเสื้อของย่าอย่างตื่นเต้น “ท่านย่า ท่านได้ยินหรือไม่ ข้าจะได้ไปทำงานแล้ว จากนี้ไปข้าจะดูแลท่านย่าเอง!”

“ข้าได้ยินแล้ว ข้าได้ยินแล้ว!”

หญิงชรายิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วโค้งคำนับจินเฟิง “จินเฟิง ชาตินี้หญิงชราอย่างข้าช่างไร้ประโยชน์ ชาติหน้าแม้ว่าข้าจะต้องทำงานหนักเหมือนโคเหมือนควาย ข้าก็จะทำเพื่อตอบแทนความเมตตาของเจ้า”

เด็ก ๆ ยังไม่รู้ประสา แต่ผู้ใหญ่ย่อมมองออก จินเฟิงบอกว่าให้เด็ก ๆ ไปช่วยงาน แต่แท้จริงแล้วจินเฟิงกำลังช่วยพวกเขาอยู่ต่างหาก

“เราต่างก็เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ชีเสิ่นพูดเช่นนี้ฟังดูห่างเหินนัก”

จินเฟิงยิ้มและวางถุงข้าวบนไหล่ของชีเสิ่น “ท่านกลับไปก่อนเถิด เดินระวัง ๆ เล่า”

หลังจากแยกย้ายกับชีเสิ่นแล้ว บัณฑิตหนุ่มก็เดินเข้าไปในโรงงานสิ่งทอ

ทันทีที่เขาเข้าไปก็ถูกรายล้อมไปด้วยกลุ่มคนชราที่โดดเดี่ยว ซึ่งคอยโค้งคำนับและสอนให้ลูก ๆ ของพวกนางคำนับจินเฟิง

หลังจากเหตุการณ์นี้ ชายหนุ่มก็ได้รับการยอมรับในหมู่บ้านอย่างสมบูรณ์

ตอนนี้คำพูดของจินเฟิงอาจมีน้ำหนักมากกว่าหัวหน้าหมู่บ้านเสียแล้วด้วยซ้ำ

หลังจากที่จินเฟิงส่งชาวบ้านทั้งหมดออกไปและเตรียมจะกลับบ้านไปพักผ่อน ชิ่งมู่หลานก็เข้ามาหาเขาพร้อมดวงตาดำคล้ำ

“นี่คือข้อสรุปหลังการต่อสู้ของข้า ท่านอาจารย์ลองอ่านดูสิ”

ชิ่งมู่หลานถือแผ่นกระดาษไว้ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วยื่นให้จินเฟิง

เห็นได้ชัดว่าชิ่งมู่หลานเขียนรายงานนี้อย่างรอบคอบ นางเขียนมามากกว่าสิบหน้า ตัวอักษรนับพันพรรณนาตั้งแต่การระดมพลก่อนการต่อสู้ไปจนถึงการไตร่ตรองหลังจบการต่อสู้

“เขียนได้ดีมาก นับเป็นความเรียงที่เป็นแบบอย่างที่ดี”

จินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แต่เจ้าไม่ควรมุ่งความสนใจไปที่ข้อบกพร่องของทหารหญิงเท่านั้น เพราะสิ่งนี้จะส่งผลต่อขวัญกำลังใจ เป็นการดีกว่าที่จะนำทัพโดยมีการวิจารณ์และการลงโทษเมื่อทำผิด ควบคู่ไปกับการชมเชยและรางวัลสำหรับการทำความดี รวมไปถึงการเยียวยาต่าง ๆ”

“ข้าอยากจะยกย่องและให้รางวัลแก่พวกนาง แต่การต่อสู้จบลงแบบนี้ ข้าจะสรรเสริญพวกนางได้อย่างไร”

ชิ่งมู่หลานพูดอย่างหงุดหงิด

“ข้าไม่สามารถชมทุกคนได้ แต่ข้าสามารถชมคนบางคนที่มีผลงานโดดเด่นได้”

จินเฟิงกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าอาเหมย อาจวี๋ และทหารที่เกณฑ์มาอย่างเสี่ยวอวี้และอาเพ่ยต่างก็ทำได้ดีในการต่อสู้ครั้งนี้ เจ้าเลือกพวกนางขึ้นมาและตบรางวัลเพื่อเป็นการชมเชยสิ”

“ท่านอาจารย์มีทางออกที่ดีเสมอ”

ดวงตาของชิ่งมู่หลานเป็นประกาย “ทหารที่เกณฑ์มาส่วนใหญ่เข้าร่วมกองทัพสตรีเพราะพวกนางอยากมีรายได้ หากข้าให้รางวัลอาเหมยและคนอื่น ๆ ทุกคนจะเข้าใจว่าหากมีผลงานดีก็จะได้รับผลประโยชน์ ในการต่อสู้ครั้งต่อไป พวกนางทุกคนอาจมีความตั้งใจมากยิ่งขึ้นเพื่อล่าเงินรางวัล!”

“เจ้าช่างเรียนรู้ไวยิ่งนัก”

จินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริง ผลประโยชน์เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการรักษาความสัมพันธ์ หากเจ้าต้องการให้ม้าวิ่ง เจ้าต้องให้อาหารม้าก่อน”

“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะกลับไปจัดการเดี๋ยวนี้”

ชิ่งมู่หลานลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น

“อย่าเพิ่งรีบไป ข้ายังพูดไม่จบ”

จินเฟิงเคาะโต๊ะด้วยความโกรธ “เมื่อใดกันที่เจ้าจะเลิกนิสัยหุนหันพลันแล่นได้?!”

“ท่านอาจารย์ เจ้ามีเรื่องอะไรอีกหรือ?”

ชิ่งมู่หลานเกาหัวด้วยความเก้อเขิน

“ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะรู้แล้วว่าทหารหญิงคนใดที่ไม่เหมาะกับการต่อสู้ ดังนั้นข้าอยากจะคัดทหารหญิงของเจ้าออกมาบางส่วนเพื่อจัดตั้งกลุ่มหมอทหาร”

“พวกนางจะเป็นหมอได้อย่างไร พวกนางไม่รู้วิธีรักษาโรค” ชิ่งมู่หลานถาม

“ข้าจะสอนพวกนางเอง” จินเฟิงกล่าว

“ท่านอาจารย์ทราบวิธีการรักษาหรือ?” ชิ่งมู่หลานถามด้วยความประหลาดใจ

“ข้าพอรู้มาบ้าง แต่แน่นอนว่าก็รู้ไม่เท่าพวกหลางจงที่มีทักษะการรักษาอย่างแท้จริง” ชายหนุ่มตอบ

ชิ่งมู่หลานมองจินเฟิงอย่างไม่อยากเชื่อ นางก้มศีรษะลงแล้วถาม “ท่านอาจารย์ ท่านรู้แล้วหรือ?”

“รู้สิ่งใด?” จินเฟิงถามด้วยความสับสน

ทหารชายเริ่มวิ่งข้ามทุ่งพร้อมสัมภาระหนักแล้ว แต่ทหารหญิงถูกชิ่งมู่หลานเรียกเอาไว้

เมื่อเห็นจินเฟิงกำลังมา ชิ่งมู่หลานก็รีบเอ่ยทักทาย

“มากันกี่คน?” จินเฟิงถาม

“มากันหมด ยกเว้นคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสสี่คน และอีกสองคนที่ได้รับบาดเจ็บที่ขา”

ชิ่งมู่หลานตอบอย่างมีความสุข

“ไม่เลว”

จินเฟิงพยักหน้า

เมื่อวานมีทหารหญิงได้รับบาดเจ็บจำนวนมาก เขาคิดว่าวันนี้จะมากันเพียงสองในสาม แต่กลับกลายเป็นว่าพวกนางมากันเกือบทั้งหมด

สิ่งนี้ทำให้จินเฟิงประหลาดใจ

“ท่านอาจารย์ เจ้ามีอะไรจะพูดหรือไม่?”

ชิ่งมู่หลานชี้ไปที่แท่นหินที่นางใช้เป็นสถานที่ปราศัย

“ไม่ล่ะ” จินเฟิงส่ายหัว “ไว้พูดถึงเรื่องกลุ่มหมอทหาร ข้าค่อยขึ้นไปอธิบาย”

ชิ่งมู่หลานเป็นผู้บังคับบัญชาการกองกำลังทหารหญิง เขาไม่ต้องการแย่งชิงตำแหน่ง

“เช่นนั้นก็ได้”

ชิ่งมู่หลานกระโดดขึ้นไปบนแท่นสูง

ทหารหญิงมองไปที่ชิ่งมู่หลาน จากนั้นก็มองไปที่จินเฟิงที่ยืนอยู่ด้านล่าง ทุกคนต่างยืดตัวตรงและฟังอย่างตั้งใจ

พวกนางทุกคนรู้ดีว่า ปกติแล้วจินเฟิงจะไม่มาดูการออกกำลังกายตอนเช้าของพวกนาง ดังนั้นเมื่อเขามาที่นี่วันนี้ หมายความว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติ

[1] วั่งเหวินเวิ่นเชี่ย (望闻问切) : การวินิจฉัยโรคของแพทย์จีน แบ่งออกเป็น 4 ขั้นตอน

– วั่ง คือการมองหรือสังเกตสีหน้าคนไข้

– เหวิน คือการดม/ฟัง เช่นฟังเสียงการพูดหรือรวมไปถึงการดมกลิ่นเช่นกลิ่นปาก กลิ่นตัว

– เวิ่น คือการซักถาม

– เชี่ย คือการจับชีพจร