ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 165

บทที่ 165 กระตุ้นเพื่อสร้างแรงบันดาลใจ

“วันนี้ข้ามีเรื่องจะพูดกับทุกคน”

ชิ่งมู่หลานกระแอมในลำคอแล้วเอ่ย “เมื่อวันก่อน เราได้สูญเสียพี่น้องของเราไปสามคนอย่างไม่มีวันกลับ ก่อนอื่น ข้าจะพูดถึงการเยียวยาพี่น้องทั้งสามที่ได้จากพวกเราไป รวมไปถึงพี่น้องที่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ในครั้งนี้ และการทบทวนการต่อสู้ในคืนวันก่อนด้วย…”

เมื่อเหล่าทหารหญิงได้ยินเรื่องแรกที่ชิ่งมู่หลานจะเอ่ย พวกนางก็สัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ในขณะเดียวกันพวกนางก็รอฟังแผนการเยียวยาของชิ่งมู่หลานด้วย

ในบรรดาทหารหญิงที่เพิ่งได้รับคัดเลือก ส่วนใหญ่พวกนางไม่มีบุรุษในครอบครัว และพวกนางถือว่าเป็นเสาหลัก การที่พวกนางเข้าร่วมกองทัพสตรีนี้เป็นเพราะว่าพวกนางต้องการหาที่พึ่งและหวังเพียงว่าจะได้มีชีวิตรอดต่อไปเท่านั้น

ดังนั้นพวกนางจึงไม่กลัวความตาย แต่กลัวว่าหลังจากตายในสนามรบ ครอบครัวของพวกนางจะไม่ได้รับการดูแล และญาติของพวกนางจะไม่สามารถอยู่รอดได้

คำพูดที่ว่าเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น เป็นเพียงคำพูดปากเปล่าที่พูดเพื่อให้พวกนางรู้สึกสบายใจขึ้นเท่านั้น

เงินบำนาญสำหรับทหารหญิงที่เสียชีวิตและเงินอุดหนุนการตั้งถิ่นฐานใหม่สำหรับทหารหญิงพิการล้วนถูกเขียนไว้ในสัญญา เหลือเพียงการบังคับใช้ตามสัญญา

หากพูดกันตรง ๆ ก็คือ จ่ายเงินทุกอย่างก็จบ

สำหรับกำลังทรัพย์ของชิ่งมู่หลาน เงินจำนวนนี้อาจไม่เท่าไรนัก แต่สำหรับทหารหญิงที่อยู่ด้านหลัง นั่นหมายถึงความอยู่รอดของครอบครัวพวกนาง

จากนั้นชิ่งมู่หลานก็เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับการต่อสู้เมื่อวันก่อนอีกครั้ง

“เราทุกคนฝึกกับทหารชายและทุกการฝึกซ้อมพวกเราก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกเขาเลย แต่เหตุใดในสนามรบที่เราต้องต่อสู้ด้วยดาบและอาวุธจริง มันจึงเกิดความต่างกับทหารชายมาก?…”

ชิ่งมู่หลานยืนอยู่บนเวทีและสรุปสาเหตุของความล้มเหลว ทหารหญิงได้แต่ยืนฟังอย่างเงียบ ๆ และหลายคนก็ก้มศีรษะลง

พวกนางรู้ดีแก่ใจว่าประสิทธิภาพการต่อสู้ของทหารหญิงในครั้งนี้นั้นย่ำแย่มาก

ทหารชายควบคุมพวกโจรส่วนใหญ่ไว้ได้และไม่มีใครถึงแก่ชีวิต มีแต่ทหารหญิงที่สูญเสียพี่น้องไปถึงสามคน

เมื่อทหารหญิงทุกคนรู้สึกผิดหวัง ชิ่งมู่หลานก็เปลี่ยนเรื่อง

“แม้ว่าผลงานโดยรวมของเราในครั้งนี้จะไม่ดีนัก แต่ก็มีสหายหญิงของเราสองสามคนทำผลงานไว้ได้ดีมาก ทำให้ทหารชายชื่นชมพวกนางไม่น้อย ข้าเลยอยากถือโอกาสชื่นชมพวกนางไว้ ณ ที่นี้ด้วย”

ทหารหญิงทุกคนเงยหน้าขึ้นมองอาเหมยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แท่น

“ท่านอาจารย์บอกว่าทุกคนน่าจะประจักษ์แก่สายตา และน่าจะรู้ว่าคราวนี้เราต้องขอบคุณอาเหมย”

ชิ่งมู่หลานกล่าวว่า “หากไม่ใช่เพราะอาเหมย เราอาจต้องสูญเสียสหายหญิงของเราไปมากกว่านี้เป็นแน่”

ทหารหญิงต่างหันไปมองอาเหมยอย่างชื่นชมและเห็นด้วย

แต่อาเหมยยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเคย ราวกับว่าชิ่งมู่หลานไม่ได้กำลังพูดถึงนางอย่างไรอย่างนั้น

“นอกจากอาเหมยแล้ว ในครั้งนี้ข้าอยากจะยกย่องสหายของเราอีกสองคน”

ชิ่งมู่หลานมองไปที่กลุ่มทหารหญิง “เสี่ยวอวี้ อาเพ่ย ออกมา!”

เสี่ยวอวี้และอาเพ่ยมองหน้ากันแล้วเดินไปด้านหน้า

“ในการต่อสู้ครั้งนี้ เสี่ยวอวี้เป็นคนแรกในกลุ่มทหารเกณฑ์ที่จับอาวุธและต่อต้านพวกโจร นอกจากนี้นางยังร่วมมือกับพวกอาจวี๋และสังหารโจรได้หนึ่งคน อีกทั้งยังทำให้มันบาดเจ็บสาหัสอีกสองคน ทุกคนปรบมือให้เสี่ยวอวี้!”

ชิ่งมู่หลานเป็นผู้นำในการปรบมือ

ทหารหญิงคนอื่น ๆ ก็รีบปรบมือไปตาม ๆ กัน

เมื่อเสียงปรบมือหยุดลง ชิ่งมู่หลานก็กล่าวต่อ “สำหรับอาเพ่ย ข้าเชื่อว่าทุกคนได้เห็นแล้วว่านางเป็นคนที่สองในกลุ่มทหารเกณฑ์ที่ลงมือต่อสู้ นางไม่เพียงแต่ฆ่าพวกโจรสองคนด้วยตัวเอง แต่ยังสามารถทำให้พวกโจรบาดเจ็บสาหัสได้อีกสองคนด้วย นอกจากนั้น นางยังให้ความช่วยเหลือพวกอาจวี๋ เท่ากับว่านางฆ่าโจรไปได้ถึงสามคน หากไม่นับอาเหมย นางคือคนที่ฆ่าศัตรูได้มากที่สุด! ทุกคนปรบมือให้อาเพ่ย!”

เสียงปรบมือครั้งนี้อบอุ่นเป็นพิเศษ นั่นทำให้อาเพ่ยรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“กองกำลังทหารหญิงของเรามีรางวัลและบทลงโทษที่ชัดเจน เมื่อทำผิดก็จะถูกวิจารณ์ ตำหนิ และลงโทษ แต่เมื่อสร้างผลงานก็ต้องเอ่ยชื่นชมพร้อมให้รางวัล”

ชิ่งมู่หลานกล่าว “อาเหมย เสี่ยวอวี้ และอาเพ่ยทำผลงานได้อย่างโดดเด่นในการต่อสู้ครั้งนี้ แต่ละคนจะได้รับรางวัลสิบตำลึงเงิน เสี่ยวอวี้และอาเพ่ยจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นหัวหน้ากองกำลัง และค่าจ้างของพวกนางจะเพิ่มเป็นสองเท่า!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกประกาศออกไปก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้น

สำหรับทหารหญิงส่วนใหญ่ เงินจำนวนมากถือเป็นคำชมที่ดีที่สุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน