ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 166

บทที่ 166 ค้างคืนกับศพ

หลังจากที่จินเฟิงบอกว่าเขาตัดสินใจจัดตั้งกลุ่มหมอทหารขึ้นมา ทหารหญิงบางคนก็แสดงอาการตื่นเต้น

ท้ายที่สุด ไม่ใช่ทหารหญิงทุกคนจะกระตือรือร้นที่จะต่อสู้เหมือนชิ่งมู่หลานและเสี่ยวอวี้ สตรีหลายคนเข้าร่วมกองกำลังทหารหญิงเพราะความกดดันในชีวิต

การสู้รบเมื่อวันก่อนทำให้พวงนางหลายคนรู้สึกอึดอัด ในเมื่อตอนนี้มีทางเลือกอื่น ทหารหญิงเหล่านี้ก็เหมือนถูกล่อลวง

“ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าคงเคยเห็นความน่ากลัวจากการถูกฟันแทงจนเนื้อเปิดในการต่อสู้มาแล้ว บางคนถึงขนาดแขนขาหายไป ข้าขอเตือนเอาไว้ก่อนว่า หากผู้ใดกลัวศพกลัวเลือดก็อย่าได้ลงชื่อ อย่างไรเสียหมอทหารก็ต้องจัดการกับศพอยู่บ่อย ๆ คนที่เจ้ากำลังรักษาอาจเสียชีวิตได้ในวันข้างหน้า”

หลังจากที่จินเฟิงพูดเช่นนี้ ทหารหญิงก็แสดงความลังเลอีกครั้ง

ทุกวันนี้มีคนตายมากเกินไป บางครั้งในขณะที่เดินอยู่ก็อาจหันไปเห็นศพที่อยู่ข้างถนนจนไม่รู้สึกหวาดกลัว แต่ถึงกระนั้นนี่คือยุคศักดินาและความเชื่อเรื่องไสยศาสตร์ยังคงมีอยู่ คงไม่มีใครยินดีที่จะริเริ่มสัมผัสกับศพมากเท่าไรนัก

“ข้าให้เวลาทุกคนจนถึงช่วงสายเท่านั้น หากเลยช่วงสายวันนี้ไป ข้าจะปิดการลงชื่อ”

หลังจากที่จินเฟิงพูดจบ เขาก็กระโดดลงจากแท่นหินและจากไปทันที

หลังอาหารกลางวัน ชิ่งมู่หลานพาหญิงสาวแปดคนไปหาบัณฑิตหนุ่ม

จินเฟิงมองดูและเห็นว่าในบรรดาหญิงสาวทั้งแปดคน มีสองคนที่มาจากหมู่บ้านของเขาและอีกหนึ่งคนมาจากกวานเจียวาน ที่เหลืออีกห้าคนเขาไม่รู้จัก

“พวกนางเหล่านี้เต็มใจที่จะเข้าร่วมกลุ่มหมอทหาร ฝากท่านอาจารย์ด้วย”

ชิ่งมู่หลานส่งมอบคนของตนให้จินเฟิง แล้วเข้าไปในครัวเพื่อตามหารุ่นเหนียง

“พวกเจ้ากินอะไรมาหรือยัง” จินเฟิงถาม

“พวกข้ากินแล้ว” หญิงสาวทั้งแปดคนพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง

“กินเสร็จแล้วก็ไปกันเถอะ”

จินเฟิงพาหญิงสาวแปดคนไปที่ลานนวดข้าวที่ทางเข้าหมู่บ้าน

หลิวเถี่ยและกองกำลังคุ้มกันของเขาได้สร้างเพิงมุงจากเล็ก ๆ หลายสิบหลังไว้ทั่วลานนวดข้าว

กระท่อมนี้ถูกสร้างขึ้นอย่างหยาบ ๆ ไม่มีแม้แต่หลังคา มีเพียงเสาสี่ต้นที่ล้อมรอบด้วยเสื่อฟางเท่านั้น

อีกทั้งพื้นที่ยังเล็กมาก โดยมีขนาดไม่ถึงสองผิงด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นจินเฟิง หลิวเถี่ยก็รีบวิ่งมาหา “จินเฟิง กระท่อมสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าดูแล้วเป็นอย่างไร ใช้ได้หรือไม่?”

“อย่างไรเสียก็ใช้งานเพียงไม่กี่วันเท่านั้น ขอแค่มันไม่พังทลายลงมาก็พอ”

จินเฟิงถามอย่างสบาย ๆ “ศพพร้อมหรือยัง?”

“โชคดีที่เจ้าบอกข้าตั้งแต่เนิ่น ๆ ศพของพวกโจรเหยียโก่วพัวจึงยังไม่ถูกฝัง ข้าไปนำศพมาก่อนสิบกว่าศพ ไม่เช่นนั้นคงหายากแน่”

หลิวเถี่ยดึงเสื่อฟางออกมาลวก ๆ

มีศพที่ดูน่ากลัวนอนอยู่บนพื้นกระท่อมขนาดเล็ก ๆ

โดยมีกองฟางตั้งไว้ข้าง ๆ ศพเหล่านั้น

“ในเมื่อพวกเจ้าสมัครใจอยากเป็นหมอทหาร นี่คือการทดสอบครั้งแรก”

จินเฟิงชี้ไปที่กระท่อมและพูดกับหญิงสาวทั้งแปดว่า “ทุกคนจะแยกย้ายกันเข้าไปในแต่ละกระท่อม นอกจากไปเข้าห้องน้ำ พวกเจ้าห้ามออกไปจากที่นี่เด็ดขาด หากพวกเจ้าสามารถผ่านพ้นการค้างคืนกับศพไปได้ จะถือว่าผ่านการทดสอบ!”

“อะไรนะ?!”

การแสดงออกของหญิงสาวเจ็ดในแปดคนเปลี่ยนไป

กระท่อมเหล่านั้นมีขนาดเล็กมาก อีกทั้งแค่ศพก็กินพื้นที่ไปกว่าครึ่งแล้ว หากพวกนางต้องการที่จะพักผ่อนก็ทำได้แค่นอนลงข้างศพเท่านั้น

และนี่ก็ไม่ใช่ศพธรรมดา แต่เป็นศพโจรที่ถูกทุบตีจนตาย และสภาพศพของแต่ละคนก็เหวอะหวะน่ากลัว

หากอยู่กับสภาพศพเช่นนี้ไม่ต้องพูดถึงหนึ่งคืน แค่หนึ่งชั่วยาม ไม่สิ แค่ครึ่งชั่วยามก็ทรมานแล้ว

มีเพียงสตรีคนหนึ่งนามว่าโจวจิ่นที่ยืนอยู่ฝั่งริมสุดเท่านั้นที่ไม่แสดงความกลัวใด ๆ แต่กลับมีความอยากรู้อยากเห็นฉายชัดผ่านดวงตาของนาง

“หากพวกเจ้าเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน แค่ไปหาชิ่งมู่หลานแล้วเข้าร่วมกองทัพสตรีอีกครั้ง อย่ารอจนถึงกลางดึกที่พวกเจ้าทนไม่ไหวแล้วร้องไห้ตะโกนหนีไป เช่นนั้นมันทำให้ข้าเสียเวลาเปล่า”

จินเฟิงกล่าวต่อ “ข้าจะกลับไปดื่มน้ำสักเดี๋ยว เมื่อข้ากลับมา พวกเจ้าต้องตัดสินใจให้เรียบร้อย”

หลังจากพูดเสร็จจินเฟิงก็จากไป

เมื่อเขากลับมาที่ลานนวดข้าวอีกครั้ง เขาก็เห็นว่าหญิงสาวทั้งแปดคนยังคงยืนอยู่ที่เดิม

“เป็นอย่างไร พวกเจ้าคิดกันดีแล้วหรือยัง?”

จินเฟิงถามด้วยรอยยิ้ม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน