ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 168

บทที่ 168 บทเรียนแรก

“เข้าไปด้านในเถิด”

โจวจิ่นพาหญิงสาวเข้าไปในศาลา โดยไม่ต้องรอให้จินเฟิงออกคำสั่ง และทุกคนต่างก็ยืนอยู่หลังแท่นไม้

“ตอนอยู่ที่บ้านพวกเจ้าเคยเย็บปักหรือไม่” จินเฟิงถาม

“เคย!”

บรรดาหญิงสาวต่างก็ตอบพร้อม ๆ กัน

เสื้อผ้าที่พวกนางสวมใส่อยู่ทุกวันนี้ก็ใช้งานมาหลายปีแล้ว การเย็บปะซ่อมแซมล้วนเป็นทักษะพื้นฐานที่สตรีทุกคนควรมี

“เช่นนั้นก็ดี บทเรียนแรกของพวกเราก็คือการเย็บแผล”

จินเฟิงหยิบเข็มที่โค้งงอและด้ายออกมาหลายม้วน “โจวจิ่น นำไปแจกจ่ายให้ทุกคน”

โจวจิ่นก้าวไปข้างหน้าและมอบเข็มกับด้ายให้กับทุกคน

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกนางเห็นเข็มแบบโค้งงอ พวกนางต่างก็มองมันด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“อาการบาดเจ็บที่มักเห็นได้บ่อยในสนามรบคือการบาดเจ็บจากคมดาบ หากบาดแผลเหล่านี้ไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ไม่เพียงแต่จะทำให้มีเลือดออกมากเท่านั้น แต่ยังอาจเกิดอาการอักเสบและเป็นหนองตามมา ส่งผลให้ทหารเสียชีวิตได้ในที่สุด”

จินเฟิงกล่าวว่า “โจรที่อยู่ตรงหน้าพวกเจ้าล้วนถูกฟันด้วยดาบจนตาย สิ่งที่พวกเจ้าต้องทำตอนนี้คือการเย็บบาดแผลบนร่างกายของพวกเขา”

จางเหลียงซึ่งอยู่นอกศาลาพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

ชิ่งมู่หลานก็เริ่มคิดตามเช่นกัน

หลังจากการทดสอบเมื่อคืน หญิงสาวเหล่านี้ก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมาก แม้ว่าบางคนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีใครส่งเสียงแย้งใด ๆ เห็นได้ชัดว่าพวกนางเริ่มเปิดใจและยอมรับได้แล้ว

สำหรับโจวจิ่น นางถูมือไปมาและกระตือรือร้นที่จะลองทำสิ่งใหม่

“การเย็บแผลต่างจากการตัดเย็บเสื้อผ้า แม้ไม่เน้นความสวยงาม แต่อย่างน้อยก็ควรจะเรียบร้อยเพื่อให้เอื้อต่อการสมานแผล”

ในขณะที่จินเฟิงพูดเขาก็หยิบเข็มโค้งขึ้นมาและเริ่มสาธิต “เหตุผลที่เข็มนี้โค้งงอก็เพื่ออำนวยความสะดวกในการเย็บปากแผล…”

การเย็บแผลนั้นจะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย แต่ด้วยจำนวนศพของโจรที่มากพอให้ฝึกฝน พวกนางจึงเข้าใจพื้นฐานของการเย็บแผลได้อย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าช่วงบ่ายของการฝึกอบรมคงไม่สามารถเทียบได้กับศัลยแพทย์ที่ร่ำเรียนมาหลายปี แต่สำหรับจินเฟิง เขาพอใจมากแล้วกับผลลัพธ์ที่ได้

อาหารต้องกินทีละคำ การเดินบนถนนก็ต้องเดินทีละก้าว

จินเฟิงไม่ได้คาดหวังว่าพวกนางจะกลายเป็นหมอทหารที่มีคุณสมบัติเหมาะสมได้ภายในหนึ่งถึงสองวัน ตราบใดที่พวกนางไม่หวาดกลัวศพและบาดแผลที่นองเลือด นั่นก็เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหวังของเขาแล้ว

เมื่อทหารหญิงกลับจากการฝึกในตอนเย็น บาดแผลบนศพของโจรทั้งหมดก็ถูกพวกนางเย็บไว้อย่างเรียบร้อย

“พี่เถี่ยจือ ศพพวกนี้ถูกใช้จนหมดแล้ว ข้ารบกวนพี่อีกครั้ง ช่วยนำศพเหล่านี้ไปจัดการที”

จินเฟิงกล่าวด้วยความเกรงใจ

จริง ๆ แล้ว เขาอยากจะเก็บศพเหล่านี้ไว้ให้หญิงสาวได้ศึกษาในภายหลังอีก

แต่น่าเสียดายที่ศพเริ่มมีกลิ่นแปลก ๆ ไม่สามารถเก็บมันไว้นานกว่านี้ได้แล้ว

ด้วยความรู้ทางการแพทย์และข้อจำกัดของจินเฟิง เขาไม่รู้ว่าจะรักษาสภาพศพได้อย่างไรจึงทำได้แค่ฝังมันเท่านั้น

“ท่านอาจารย์ พรุ่งนี้เราจะทดสอบอะไรดี?”

โจวจิ่นถามด้วยความกระตือรือร้น

การประเมินสองวันนี้ถือเป็นการทรมานหญิงสาวคนอื่น แต่สำหรับนางแล้ว มันเป็นความสุขอย่างหนึ่ง

นางอยากเรียนการชันสูตรมาตั้งแต่เด็ก น่าเสียดายที่บิดาของนางบอกว่างานด้านนี้สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่นในครอบครัว สืบทอดให้ฝ่ายชายแต่ไม่ได้ถูกส่งต่อให้ฝ่ายหญิง สิ่งที่ดีที่สุดที่นางทำได้คือการนั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ พี่ชายเพื่อดูและฟัง แต่นางไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องศพ

ในที่สุดนางก็มีโอกาสที่จะทำมันด้วยตัวเองจนได้ และนางก็กระตือรือร้นที่จะทำการประเมินทุกวัน

“ข้าทำการทดสอบเพียงแค่สองเรื่องเท่านั้น” จินเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอแสดงความยินดีกับทุกคน พวกเจ้าทุกคนผ่านแล้ว ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป ทุกบ่ายให้พวกเจ้ามาที่นี่เพื่อเรียนรู้วิชา”

เมื่อได้ยินจินเฟิงพูดเช่นนี้ หญิงสาวคนอื่น ๆ ยกเว้นโจวจิ่นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ท่านอาจารย์ พวกข้าต้องมาเรียนที่นี่ในช่วงบ่าย แล้วในช่วงเช้าพวกข้าต้องทำสิ่งใดหรือ?”

หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยถาม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน