ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 174

บทที่ 174 เหล้าชั้นดี

ผลผลิตธัญพืชในเมืองต้าคังต่ำเกินไป ทำให้คนทั่วไปมีโอกาสดื่มเหล้าดี ๆ ได้ยาก

หลาย ๆ คนตั้งแต่เกิดจนตายก็ยังไม่เคยลิ้มลองสุราแม้แต่หยดเดียว

ตัวอย่างเช่นกวานเสี่ยวโหรวและรุ่นเหนียง แม้ว่าพวกนางจะรู้ว่าโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าเหล้า แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่พวกนางได้สัมผัสมันอย่างใกล้ชิด

ถังตงตงเคยเห็นบิดาของนางดื่มตอนที่ตนเองยังเป็นเด็ก แต่ตอนนั้นนางยังเด็กเกินไปและไม่เคยลองชิมแม้เพียงครั้ง

ใยบรรดาคนที่อยู่นี่มีเพียงชิ่งมู่หลานเท่านั้นที่ในหนึ่งปีสามารถดื่มสุราได้หลายครั้ง

“รุ่นเหนียงไปเอาจอกเล็ก ๆ มาเพิ่มอีกสองสามจอก แล้วมาลองชิมด้วยกันเถิด”

จินเฟิงกล่าว

รุ่นเหนียงรีบวิ่งไปนำจอกใบเล็ก ๆ กองหนึ่งมาวางลงตรงหน้าทุกคน

โจวจิ่นกระตือรือร้นหยิบไหเหล้าขึ้นมาพร้อมรินเหล้าลงไป ขณะที่นางกำลังจะรินเหล้าให้เสี่ยวเอ๋อจินเฟิงก็พูดขึ้นมาว่า

“เสี่ยวเอ๋อยังเด็ก ดื่มไม่ได้!”

“พี่เขย ข้าก็อยากลองเหมือนกัน…”

เมื่อเสี่ยวเอ๋อได้ยินว่าคนอื่นล้วนได้ลิ้มลองแต่นางไม่ได้ นางก็เอ่ยท้วงทันทีพร้อมกอดแขนของจินเฟิงและแสดงท่าทีออดอ้อน

“เอาล่ะ! เอาล่ะ! เลิกเขย่าแขนข้าได้แล้ว”

จินเฟิงลูบผมของเสี่ยวเอ๋อแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เสียวจิ่น รินให้นางลองก้นจอก”

เสี่ยวเอ๋อหยิบจอกที่ใส่เหล้าขึ้นมาอย่างมีความสุข แต่เมื่อเห็นว่าจินเฟิงและชิ่งมู่หลานยังไม่ได้ดื่ม นางจึงต้องอดทน

กวานเสี่ยวโหรว ถังตงตง และรุ่นเหนียงก็ทำเช่นเดียวกัน พวกนางต่างถือจอกขึ้นมาไว้ในมือพร้อมมองไปที่บัณฑิตหนุ่มและชิ่งมู่หลาน

ชิ่งมู่หลานเองรีบรินเหล้าลงในจอกของนาง แต่ก็ไม่รีบร้อนที่จะดื่ม

นางถือจอกใส่เหล้าขึ้นมาและมองไปยังเทียนไขที่อยู่ตรงหน้า จ้องมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ท่านอาจารย์ ข้าเองก็เคยดื่มเหล้าชั้นดีมามาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นเหล้าที่ใสถึงเพียงนี้”

หลังจากพูดจบนางก็ยกจอกเหล้ามาที่ปลายจมูกแล้วสูดดม “กลิ่นก็หอม แต่ไม่แรง…”

“เจ้าเลิกพรรณนาได้แล้ว รีบลิ้มลองรสชาติเถิดว่าเป็นอย่างไร?”

จินเฟิงเร่งเร้า

ขั้นตอนการผลิตเหล้าของต้าคังนั้นล้าหลังมาก จึงเป็นปกติที่จะมีตะกอนตกค้างอยู่ในเหล้า และสีก็จะดูขุ่นเล็กน้อย

ดังนั้นในวัฒนธรรมการดื่มของต้าคังจึงเชื่อกันว่า เหล้ายิ่งใสยิ่งมีราคาแพง

ความใสของเหล้ายังเป็นตัวบ่งชี้ที่สำคัญมากในการทดสอบสุราของต้าคัง หากเหล้าใส นั่นแปลว่าการผลิตมีความประณีตทำให้มีสิ่งเจือปนน้อยลง

ซึ่งจั๋วจิ่ว*[1] ความหมายของมันก็ตรงตัวอยู่แล้วว่าเป็นเหล้าขุ่น ซึ่งถือว่าเป็นเหล้าคุณภาพต่ำ

เหล้าขาวครึ่งไหที่จินเฟิงนำกลับมาถูกกรองและกลั่นหลายครั้ง จนแทบไม่มีตะกอนตกค้าง สีของเหล้าจึงใสมาก

หากพิจารณาในแง่ของความใสและความขุ่นเพียงอย่างเดียว เหล้าชนิดนี้ถือเป็นเหล้าที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ในการวัดคุณภาพของเหล้า สีไม่ใช่เพียงตัวบ่งชี้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือรสชาติ

น่าเสียดายที่ในชีวิตที่แล้วจินเฟิงไม่ได้ดื่มมากนัก และตั้งแต่เขาเดินทางข้ามเวลามา เขาก็ไม่เคยดื่มเลยสักครั้ง ดังนั้นในการประเมินคุณภาพเหล้าในสมัยต้าคังนี้ เขาทำได้แค่รบกวนชิ่งมู่หลานผู้ที่เคยดื่มเหล้าหลายต่อหลายครั้งมาช่วยตัดสินเท่านั้น

“ช่างเป็นภาพที่สวยงามจริง ๆ”

ชิ่งมู่หลานหยิบจอกใบเล็กขึ้นมาแล้วจิบ

หลังจากเหล้าเข้าปาก นางก็ไม่ได้กลืนมันทันทีแต่อมไว้ในปากเพียงชั่วครู่เพื่อลิ้มรสอย่างระมัดระวังพร้อมกับหลับตาลงด้วยความเพลิดเพลิน

“เร็วเข้าสิ รีบบอกข้าทีว่าเป็นอย่างไรบ้าง”

จินเฟิงกระตุ้นนางอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม คราวนี้ชิ่งมู่หลานไม่ได้แย้งกลับ นางเอ่ยชื่นชมอย่างจริงใจ

“กลิ่นหอมหวาน มีความสดชื่น เมื่อนำเข้าปากรู้สึกได้ถึงความนุ่มละมุนลิ้น เหล้าใสบริสุทธิ์เช่นนี้ไม่บาดคอ ไม่มีตะกอนตกค้างหรือกลิ่นที่ไม่อาจบรรยายได้ เหล้านี้เทียบได้กับเหล้าหลวง!”

“จริงหรือ?”

จินเฟิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ชิ่งมู่หลานให้คะแนนสูงเช่นนี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน