ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 180

บทที่ 180 มีโจร

“ฆ่าจินเฟิง?”

หัวหน้าโจรเกาหัว “แต่จินเฟิงเข้าเมืองไปแล้ว!”

“เพราะเหตุนี้ นี่จึงเป็นโอกาสดีของเรา!”

จ้าวเสี้ยนเว่ยกล่าวว่า “ตอนนี้ซีเหอวานไม่ใช่สถานที่ที่จะทำลายได้ง่าย ๆ อีกต่อไป ไม่ต้องพูดถึงสามร้อยคนหรอก ข้าให้กำลังคนแก่เจ้าหนึ่งพันคน เจ้าก็ไม่สามารถเอาชนะได้! ยิ่งไปกว่านั้น จินเฟิงยังเป็นเสาหลักของซีเหอวาน หากจินเฟิงยังไม่ตาย เจ้าบุกซีเหอวานไปก็เท่านั้น เขาสามารถสร้างกองกำลังที่แข็งแกร่งขึ้นมาได้ อีกทั้งยังสามารถสร้างสิ่งต่าง ๆ ขึ้นมาได้อีก แต่หากจินเฟิงถูกฆ่าก็จะไม่มีใครจ่ายค่าจ้างให้กับทหารผ่านศึก กองกำลังทหารผ่านศึกจะถูกยกเลิก และจากนั้นก็ถึงเวลาโจมตีซีเหอวาน!”

“ข้าเข้าใจแล้ว!” หัวหน้าโจรยกนิ้วให้ “นายท่าน ท่านยังเป็นผู้รอบคอบเหมือนเคย ข้าจะตามไล่ล่าจินเฟิงเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ได้!”

จ้าวเสี้ยนเว่ยกล่าวว่า “เจ้านำคนเดินทางไปตามถนนสายเล็ก ๆ แล้วไปดักรอพวกเขาที่เฮยเฟิงหลิ่ง จากนั้นค่อยลงมือ!”

“เพราะเหตุใด?” หัวหน้าโจรไม่พอใจเล็กน้อย “เฮยเฟิงหลิ่งอยู่นอกเขตจินชวน เราไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นี้”

“เจ้าจะไปรู้อะไร?” จ้าวเสี้ยนเว่ยกล่าวว่า “ตอนนี้จินเฟิงเป็นขุนนางแล้ว และเขาก็มีชิ่งไหวคอยหนุนหลัง หากเจ้าถูกจับได้ขึ้นมาทุกอย่างจะจบเห่ ข้าเองก็ไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้!”

“เป็นนายท่านที่คอยบอกกล่าวข้าเสมอ!”

จู่ ๆ หัวหน้าโจรก็ตระหนักได้ว่า “หากข้าลงมือที่เฮยเฟิงหลิ่ง ใครก็ไม่สามารถมาเอาเรื่องข้าได้”

“ดีที่เจ้าไม่ได้โง่เขลาจนกู่ไม่กลับ!”

จ้าวเสี้ยนเว่ยกล่าวว่า “จำไว้ว่าจินเฟิงเป็นคนบ้า เจ้าไม่ควรทำอะไรบุ่มบ่าม หากไม่สบโอกาสก็ห้ามลงมือ แต่หากเลือกที่จะลงมือก็ต้องทำให้สำเร็จ ต้องฆ่าเขาให้ตาย ไม่เช่นนั้นปัญหาที่ตามมาจะมากมายไม่รู้จบ เข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่?”

“นายท่านวางใจได้ ข้าจะพาสหายทั้งหมด รวมไปถึงนักยิงธนูที่นายท่านสนับสนุนไปที่นั่น ข้าจะฆ่าเขาให้สำเร็จ!”

หัวหน้าโจรเอ่ยอย่างมั่นใจพร้อมทุบกำปั้นลงบนหน้าอกของตนเอง

“เหล่าเนี่ย เจ้าไปหาฉินเลี่ยงที่กองพันที่หนึ่ง ให้เขาระดมนักยิงธนูมายี่สิบคนไปฝึกบนเขา”

จ้าวเสี้ยนเว่ยมองไปที่ผู้เฝ้ายาม

“รับทราบ!”

ผู้เฝ้ายามรับคำสั่งและหันหลังออกไป

“พวกเจ้าไปรออยู่นอกเมือง รอให้นักยิงธนูไปถึงแล้วรีบลงมือซะ!”

จ้าวเสี้ยนเว่ยมองไปที่หัวหน้าโจรอีกครั้ง

“นายท่านรอฟังข่าวดีได้เลย ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”

หัวหน้าโจรทุบหน้าอกของเขาแล้วจากไปพร้อมกับพวกพ้อง

…

ทางตอนเหนือของอำเภอจินชวน มีถนนหลวงยาวสองจั้งตัดผ่านภูเขา

นี่คือถนนกวางเหยวียน ซึ่งเป็นถนนสายเดียวจากอำเภอจินชวนไปยังเมืองกวางเหยวียนที่สามารถใช้รถม้าในการเดินทางได้

เวลาประมาณยามเซิน*[1] กองทหารม้าและรถม้าก็ปรากฏตัวขึ้นที่ปลายถนน

“ท่านอาจารย์ ข้างหน้าคือเฮยเฟิงหลิ่ง”

เถี่ยฉุยชี้ไปที่ยอดเขาแล้วพูดว่า “ถ้าอากาศดี เราจะสามารถมองเห็นซีเหอวานเมื่อยืนอยู่ด้านบนสันเขาเฮยเฟิงหลิ่งได้”

“ใกล้ขนาดนี้เชียวหรือ?”

จินเฟิงรู้สึกประหลาดใจ

“ใช่! อันที่จริงเฮยเฟิงหลิ่งอยู่ห่างจากซีเหอวานของเราไปทางเหนือเพียงห้าลี้เท่านั้น” เถี่ยฉุยกล่าว “เพียงแค่เราต้องเดินอ้อมเป็นวงกลม”

จินเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ

พวกเขาเดินไปทางทิศตะวันออกก่อนแล้วจึงเดินไปยังทางทิศตะวันตก แบบนี้เท่ากับว่าพวกเขากำลังเดินอ้อม

“เฮยเฟิงหลิ่งอยู่ใกล้กับซีเหอวานมาก เหตุใดเราไม่เดินทางตรงไปยังเฮยเฟิงหลิ่งเลยเล่า”

กวานเสี่ยวโหรวที่นั่งอยู่ในรถม้าถามอย่างสงสัย

“พี่สะใภ้ นั่นเป็นเพราะว่าเฮยเฟิงหลิ่งมีแม่น้ำอยู่หนึ่งสาย แม้ว่าจะมีความกว้างไม่ถึงยี่สิบจั้ง แต่กระแสน้ำก็เชี่ยวมากและหน้าผาทั้งสองด้านก็สูงชันจนไม่สามารถข้ามไปได้ ดังนั้นเราจึงทำได้เพียงอ้อมเท่านั้น”

เถี่ยฉุยกล่าวต่อ “แต่หากเราข้ามแม่น้ำสายนี้ไป เราก็จะเข้าใกล้ตัวเมืองมาก อาจเข้าไปใกล้เกินกว่าที่ตั้งของจวนว่าการอำเภอด้วยซ้ำ”

พื้นที่บริเวณนี้มีภูเขาไม่น้อยและนี่ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

บางครั้งเนินเขาสองลูกที่อยู่ใกล้ ๆ กันจนได้ยินเสียงพูดของอีกฝั่ง หากต้องการเดินทางจากเนินหนึ่งไปอีกเนินหนึ่งจริง ๆ อาจจะต้องอ้อมเป็นเวลาหลายวัน

“หากมีคนสร้างสะพานข้ามแม่น้ำสายนี้ก็คงดี”

กวานเสี่ยวโหรวพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเป็นเช่นนั้นในอนาคตเราก็จะสามารถเดินทางเข้าเมืองได้ง่าย ๆ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน