ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 190

บทที่ 190 หอวาโยวสันต์

“แค่เขียนบทกวีก็ไม่ต้องใช้เงินอย่างนั้นหรือ?”

ดวงตาของกวานเสี่ยวโหรวเป็นประกาย “สามี เจ้าแต่งบทกวีได้ดีมาก เจ้าสามารถทำได้แน่นอน!”

“นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าบอกว่าตราบใดที่เขาเต็มใจ บางทีเขาอาจจะไปหอนางโลมได้โดยไม่ต้องใช้เงินเลย หรืออาจจะสามารถหาเงินกลับมาได้ด้วยซ้ำ”

ชิ่งมู่หลานจ้องมองไปที่จินเฟิง “ท่านอาจารย์ ท่านคิดว่าอย่างไร ลองพิจารณาดู”

ความจริงเรื่องแบบนี้มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ ผู้รู้หนังสือบางคนถึงกับหาเลี้ยงชีพด้วยการเขียนบทกวีและเนื้อเพลงให้กับนางโลม ยกตัวอย่างกวีที่มีชื่อเสียงที่สุดอย่างหลิวหย่ง*[1]

ในตอนที่หลิวหย่งพบเจอกับความผิดหวังท้อใจ เขาก็อาศัยเรื่องราวของนางโลมหาเลี้ยงชีพ

แน่นอนว่าหลิวหย่งไม่ใช่คนที่ตีเนียนเพราะหวังผลประโยชน์เพียงอย่างเดียว แต่เขามีความสามารถจริง ๆ หญิงสาวที่เคยร่วมงานกับเขาต่างก็เห็นว่ามูลค่าของพวกนางเพิ่มขึ้นอย่างมาก

ในแวดวงหอนางโลมเวลานั้น หลิวหย่งเป็นต้นแบบที่น่าชื่นชมโดยแท้ ในเวลานั้นเขาเป็นที่ต้องการของหญิงสาวที่หอนางโลม อีกทั้งยังมีคำกล่าวที่ว่า ‘ไม่ต้องการทองคำหนึ่งพันกว้าน หวังเพียงได้อยู่ในดวงมาลย์หลิวหลาง ไม่หวังเจอเทพเซียนบนเส้นทาง แค่ได้พบหลิวหลางก็เพียงพอ’

การที่หลิวหย่งเป็นที่ต้องการของหญิงสาวในหอนางโลม นั่นก็บ่งบอกถึงสถานะของเขาได้ไม่น้อย

จินเฟิงเรียนจบหลักสูตรวิศวะเครื่องกล หลังจากเรียนภาคบังคับเก้าปีและเรียนต่อมัธยมปลายสายภาษาจีนอีกสามปี เขาเรียนรู้บทกวีมาได้ไม่เท่าไร

หากเขาเลือกเรียนในภาควิชาภาษาและวัฒนธรรมต่อ เขาคงได้เรียนรู้บทประพันธ์ทั้งหมด เพราะมันล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าในประวัติศาสตร์วัฒนธรรมของโลกที่มีอายุนับพันปี

ตราบใดที่จินเฟิงเต็มใจจะทำ การเอาชนะหลิวหย่งก็ไม่ใช่เรื่องยาก

บัณฑิตหนุ่มเองก็ไม่ได้คัดค้าน อย่างไรก็ตามในโลกนี้ก็ไม่มีกวีเหล่านั้น เขาจึงสามารถขับร้องมันออกมาได้โดยไม่ปล่อยให้สมบัติเหล่านี้โดนฝุ่นเกาะอย่างไร้คุณค่า

“ท่านอาจารย์ มู่หลานมีความคิดที่ดี”

กวานเสี่ยวโหรวกล่าวว่า “ไม่ต้องพูดถึงการหารายได้จากการแต่งบทกวีเลย หากเราสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับหอวาโยวสันต์ได้ เราก็สามารถพาน้องสาวของตงตงออกมาได้ใช่หรือไม่?”

“ความคิดที่ดีอะไรกันล่ะ!”

จินเฟิงพูดด้วยความโกรธ “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ข้าสามารถเขียนบทกวีดี ๆ หรอก ถึงแม้ว่าข้าจะเขียนออกมาได้ แต่ข้าก็ไม่อาจทำเช่นนั้น”

“เพราะเหตุใด?”

“ตอนนี้น้องสาวของตงตงไม่ใช่ฮวาขุย ยังเริ่มลำบากมากแล้ว หากนางกลายเป็นฮวาขุยจริง ๆ มันจะไม่ยากไปกว่านี้หรือ?”

“สิ่งนี้…”

กวานเสี่ยวโหรวและชิ่งมู่หลานเองต่างก็ตกตะลึง

ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้น

“หากเขียนบทกวีแก่หญิงงามคนอื่น แล้วให้นางผู้นั้นเป็นฮวาขุยแทนล่ะ?”

“ตอนนี้น้องสาวของตงตงเป็นสตรีที่หอวาโยวสันต์จับจ้องและต้องการฝึกฝนนางให้นางได้รับตำแหน่งฮวาขุย หากในปีนี้นางไม่ได้รับเลือกก็ยังมีปีหน้า พวกเขาไม่มีทางปล่อยนางออกมาง่าย ๆ แน่”

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?”

กวานเสี่ยวโหรวเหลือบมองถังตงตงที่กำลังก้มศีรษะลง ใบหน้าของนางซีดเซียวและเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

จินเฟิงมองไปที่กวานเสี่ยวโหรว พลันความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในใจของเขา

“ข้าพอมีวิธี”

…

หลังจากฟังวิธีการของจินเฟิงแล้ว อารมณ์ของถังตงตงก็ดีขึ้นเป็นอย่างมาก พวกเขาพูดคุยกันในห้องตลอดทั้งเช้าและในที่สุดก็ยืนยันแผนการได้

“สามีนี่คือตั๋วเงินสองพันห้าร้อยตำลึงเงิน เจ้ารับไว้นะ”

กวานเสี่ยวโหรวหยิบตั๋วเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเงินเล็ก ๆ ของนาง นางนับจำนวนและเก็บเงินไว้ที่ตัวเองเล็กน้อย จากนั้นจึงมอบส่วนที่เหลือให้กับจินเฟิง

“ข้าจะเอาเงินมากมายไปทำอะไรกัน”

จินเฟิงยิ้มและหยิบตั๋วเงินร้อยตำลึงเงินออกมา “แค่นี้ก็ใช้ไม่หมดแล้ว”

“หากใช้ไม่หมดเจ้าก็ค่อยนำกลับมา แต่หากต้องการใช้มันแล้วไม่มีติดตัวไป สิ่งนี้จะไม่ทำให้ผู้อื่นหัวเราะเยาะหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน