ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 193

บทที่ 193 วางแผน

การคุมหญิงสาวในหอนางโลมนั้นเข้มงวดมาก หากมีการพูดผิดหนึ่งคำหรือกระทำความผิดหนึ่งครั้ง ก็จะถูกลงโทษอย่างรุนแรง

หญิงรับใช้ที่แม่เล้าจัดไว้ให้และบอกว่าต้องการให้พวกนางอยู่รับใช้ถังเสียวเป่ย จริง ๆ แล้วมาที่นี่เพื่อจับตาดูนางมากกว่า

เมื่อถังเสียวเป่ยเห็นแม่เล้าเข้ามา จู่ ๆ ใจของนางก็เกิดความวิตกกังวล แต่เจ้าตัวก็ยังฝืนยิ้มและถามว่า “นายแม่ ท่านมาได้อย่างไรหรือ?”

“ข้าได้ยินมาว่ามีผู้มีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมอยู่ที่นี่ ข้าก็เลยมาดู”

แม่เล้ามองจินเฟิงด้วยรอยยิ้ม “ท่านผู้นี้คือนายน้อยจินใช่หรือไม่ ที่แท้ท่านก็เป็นบุรุษผู้มีความสามารถ ไม่แปลกใจเลยที่จะทำให้แม่นางเสียวเป่ยหลงใหลได้…”

จินเฟิงไม่มีความประทับใจใด ๆ ต่อแม่เล้าของหอนางโลม และเขาก็ไม่สนใจที่จะพูดคุยกับนาง ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะตัดบทอย่างตรงไปตรงมา “เจ้ามีเรื่องอะไรก็ว่ามาเถิด อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย”

“นายน้อยช่างฉะฉานฉับไว” แม่เล้าพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าทันที “เช่นนั้นข้าคงไม่ต้องอ้อมค้อมแล้ว สำหรับเรื่องที่เสียวเป่ยได้รับความรักอันสุดซึ้งจากนายน้อย เรื่องนี้คงไม่ต้องพูด แต่เรื่องที่ข้าอยากจะพูดกับนายน้อยเป็นการส่วนตัวก็คือ เสียวเป่ยยังเป็นสาวบริสุทธิ์ หากนางพานายน้อยเข้าไปในห้องอย่างบุ่มบ่ามเช่นนี้ เกรงว่าจะเป็นที่ครหาเอาได้… “

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้ากำลังจะสื่อ”

จินเฟิงขัดจังหวะแม่เล่า “ข้าเพียงแค่มีเรื่องอยากจะพูดคุยกับแม่นางเสียวเป่ยเล็กน้อย หากเจ้าไม่วางใจ เช่นนั้นเจ้าก็จัดสถานที่มาเถิด”

ที่แท้นางก็กลัวว่าเขาจะทำให้ถังเสียวเป่ยเสียหาย

หากเป็นนางโลมไม่มีชื่อก็ไม่เป็นปัญหามากนัก แต่ถังเสียวเป่ยเพิ่งเปิดตัวปีนี้และยังคงไร้เดียงสาในเรื่องการพบกับชายหนุ่มตามลำพัง ดังนั้นพวกเขาจึงต้องการเลือกสถานที่ที่ปลอดสายตาผู้คน

เหมือนกับดาราหรือผู้มีชื่อเสียงในชีวิตที่แล้วของจินเฟิงที่สามารถพบเจอแฟนคลับได้ แต่ไม่สามารถพูดคุยกันได้ แต่หากทั้งสองคนเดินเข้าโรงแรมด้วยกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไรเกินเลยก็อาจจะสร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงต่อชื่อเสียงของคนดังหลังจากถูกเปิดเผย

แม่เล้ายังคงพึ่งพาชื่อเสียงอันบริสุทธิ์ของถังเสียวเป่ยเพื่อสร้างรายได้จำนวนมหาศาล ดังนั้นทันทีที่นางได้รับข่าวจากหญิงรับใช้จึงรีบเข้ามาขวางทางทันที

จินเฟิงไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับถังเสียวเป่ย สำหรับเขาไม่สำคัญว่าจะอยู่ในห้องส่วนตัวหรือยืนอยู่ริมถนน

“เช่นนั้น ข้าต้องขอบคุณสำหรับความเมตตาของนายน้อย”

แม่เล้าโค้งคำนับจินเฟิงแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “มีศาลาอยู่ที่สนามหญ้าด้านหลัง มันเงียบสงบและเป็นสถานที่ที่งดงาม เหมาะสำหรับการพูดคุยมากที่สุด”

“ได้หรือไม่?”

จินเฟิงไม่ตอบ แต่มองไปยังถังเสียวเป่ย

“ขึ้นอยู่กับการพิจารณาของนายน้อย”

ถังเสียวเป่ยตอบกลับ

“ไปที่แห่งนั้นก็ได้”

จินเฟิงไม่ต้องการเสียเวลามาต่อรองกับแม่เล้าเรื่องนี้

ด้านหลังหอวาโยวสันต์มีสระน้ำขนาดหลายสิบหมู่ที่มนุษย์สร้างขึ้น มีทางเดินรอบ ๆ สระน้ำและมีศาลาเล็ก ๆ สองหลังอยู่กลางสระน้ำ นายน้อยบางคนชอบที่จะมานั่งรับลมที่นี่และรวมตัวกันเป็นครั้งคราว ถือว่าเป็นภาพที่เห็นได้บ่อยในหอวาโยวสันต์แห่งนี้

ขณะนี้ศาลายังว่างเปล่าอยู่

“ในเมื่อมาส่งข้าถึงที่นี่แล้วก็ไม่ต้องตามข้าเข้าไปแล้วใช่หรือไม่?”

จินเฟิงเหลือบมองแม่เล้า พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจ

นี่คือสิ่งที่เสี่ยวเอ้อร์ที่โรงเตี๊ยมสอนเขา เขาไม่ควรสุภาพต่อแม่เล้าและผู้ดูแลของหอนางโลม ไม่เช่นนั้นอีกฝ่ายจะเหิมเกริมมากขึ้นเรื่อย ๆ

แน่นอนว่า เมื่อแม่เล้าเห็นจินเฟิงโกรธ นางก็หยุดการกระทำของตนเองอย่างรวดเร็วพร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นข้าไม่รบกวนเวลาของทั้งสองแล้ว”

จินเฟิงแค่นเสียงในลำคอและเดินเข้าไปในศาลา

ถังเสียวเป่ยทำความเคารพแม่เล้า จากนั้นก็เดินตามชายหนุ่มไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อหญิงรับใช้เห็นแม่เล้าขยิบตา นางก็ย่างเท้าไปด้านหน้าและเตรียมจะตามเขาไป ทว่าเถี่ยฉุยได้ขวางทางเอาไว้ด้วยการชักดาบยาวออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน