ทะลุมิติ เปลี่ยนชะตา ชีวิตนี้ของข้าต้องรุ่งโรจน์ นิยาย บท 196

บทที่ 196 โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“เช่นนี้เองหรือ นายแม่ช่างเป็นผู้มีความคิดเฉียบแหลมจริง ๆ!”

หญิงรับใช้ตัวน้อยรีบยกนิ้วให้และเอ่ยชื่นชมแม่เล้า

“เจ้าเองก็ควรเรียนรู้ไว้!”

แม่เล้ายิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ไปบอกเหล่าเหลียงให้เผยแพร่บทกวีเหล่านี้ ข้าต้องการให้ชื่อของท่านอาจารย์จินเฟิงแพร่กระจายไปทั่วกวางเหยวียนและข้าต้องการให้ชื่อของเสียวเป่ยที่งามค่าราวทองพันกว้านนี้แพร่ไปทั่วกวางเหยวียนเช่นกัน!”

“รับทราบ!”

หญิงรับใช้ค้อมตัวลง จากนั้นนางก็เดินออกไป

ในไม่ช้า บัณฑิตจำนวนมากก็คุยกันถึงบทกวีของจินเฟิง

ก่อนที่บัณฑิตหนุ่มจะกลับไปที่โรงเตี๊ยมพร้อมกับเถี่ยฉุย เขาก็ได้ยินเสียงเด็ก ๆ ขับร้องบทกวี “ผู้ที่ห่มผ้าไหมสูงค่า มิใช่ผู้เลี้ยงไหมมาอย่างทรมาน”

“ท่านอาจารย์ เรื่องนี้แพร่ออกไปเร็วขนาดนี้เชียวหรือ?”

เถี่ยฉุยได้ยินเพลงร้องเล่นของเด็กและเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

“ดูเหมือนว่าจะมีคนคอยพลักดันเรื่องนี้อยู่ข้างหลัง!”

ในชีวิตที่แล้ว จินเฟิงเคยเห็นวิธีการโฆษณาชวนเชื่อมาทุกรูปแบบ เขาจึงสามารถคิดประมวลผลเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว

“ท่านอาจารย์ บทกวีเหล่านี้จะไม่สร้างปัญหาให้ท่านใช่หรือไม่?”

เหมือนว่าในระหว่างทางเถี่ยฉุยจะฉุกคิดขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล “หากว่าในอนาคตมีผู้คนมาสอบถามเรื่องบทกวี ท่านอาจารย์ก็ตอบไปว่าข้าเป็นคนเขียนดีหรือไม่…”

“เจ้าเขียนชื่อตัวเองเป็นแล้วหรือ?” จินเฟิงเหลือบมองเถี่ยฉุย “หากบอกว่าเจ้าเป็นคนเขียน ตัวเจ้าเองจะเชื่อหรือไม่เล่า?”

“เช่นนั้นจะเอาอย่างไรดี?” เถี่ยฉุยมีความกังวลเล็กน้อย

“จะทำอย่างไรได้เล่า? ก็แค่ปล่อยมันไป!”

จินเฟิงไม่ได้สนใจอะไรมาก

ก่อนหน้านี้เขาเคยหารือกับชิ่งไหวเรื่องการเมืองการปกครองต่าง ๆ ซึ่งต้าคังถูกปกครองโดยข้าราชการพลเรือน และเพื่อปกป้องผลประโยชน์ของตนเอง พวกเขาต่างก็เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ไม่นานหลังจากการก่อตั้งต้าคังพวกเขาก็ได้ร่วมกันประท้วงและก่อตั้งฝ่ายตรวจการขึ้นมา

หน้าที่ของฝ่ายตรวจการคือควบคุมเจ้าหน้าที่และตักเตือนฮ่องเต้ ผู้ตรวจการที่ซื่อตรงบางคนถึงกับกล้าตำหนิฝ่าบาทด้วยซ้ำ

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ต้าคังยังไม่เคยมีการสืบสวนทางวรรณกรรมหรือดำเนินคดีอาชญากรรมทางคำพูด จะมีบทลงโทษจากการเขียนบทกวีได้อย่างไร

วันนี้ต้าคังเต็มไปด้วยปัญหาภายในและภายนอก จินเฟิงไม่เชื่อว่าเขาจะถูกกล่าวหาเพียงเพราะเขียนบทกวีสองสามบทที่แสดงความเห็นอกเห็นใจต่อเกษตรกรและหญิงหนอนไหมขึ้นมา

ชายหนุ่มไม่สามารถทำร้ายตัวเองเพื่อประโยชน์ของผู้อื่นได้ เพียงแต่เขาเต็มใจที่จะสร้างประโยชน์ให้กับโลกด้วยการเสียสละประโยชน์ส่วนตัวบ้าง

หากบทกวีเหล่านี้ถูกเผยแพร่ออกไปและสามารถดึงดูดความสนใจของผู้มีอำนาจ เป็นผลให้มีการปรับปรุงชีวิตของผู้คนที่อยู่ระดับล่างได้ จินเฟิงคงจะมีความสุขมาก

ตั้งแต่จินเฟิงและเถี่ยฉุยจากไป ถังตงตงก็เอาแต่รออยู่ที่ประตูโรงเตี๊ยม เมื่อนางเห็นชายหนุ่มกลับมา นางก็รีบเดินเข้าไปหาทันที

“จินเฟิง เจ้าได้พบกับเสียวเป่ยหรือไม่?!”

“ข้าได้พบนางแล้ว”

“เสียวเป่ยเป็นอย่างไรบ้าง?” ถังตงตงถามอย่างกังวล

“นางสบายดี นางได้อาศัยอยู่ในเรือนเล็ก ๆ ที่แยกออกมา และมีหญิงรับใช้คอยดูแลสองคน”

จินเฟิงตบไหล่ถังตงตงและพูดอย่างสบายใจ “อีกอย่างนางได้รับการฝึกอบรมจากหอวาโยวสันต์มาโดยตลอด ปีนี้นางเพิ่งได้รับอนุญาตให้ออกมารับรองแขก แน่นอนว่านางยังคงเป็นหญิงบริสุทธิ์”

เมื่อถังตงตงได้ยินสิ่งที่จินเฟิงพูด สีหน้าของนางก็ผ่อนคลายลงมาก จากนั้นก็ทรุดตัวลงบนพื้นและเริ่มร้องไห้

ในยุคนี้พรหมจรรย์ของหญิงสาวมีความสำคัญมาก นางกังวลมากที่สุดว่าถังเสียวเป่ยจะกลายเป็นนางโลมและต้องเจ็บปวดไปตลอดชีวิต

หญิงสาวทรุดตัวอยู่บนพื้นและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างก็ต้องเบนสายตามามอง และเหลือบไปจ้องจินเฟิงและเถี่ยฉุยด้วยสายตาตำหนิ ราวกับว่าพวกเขาเป็นคนรังแกถังตงตง

ใบหน้าของเถี่ยฉุยแดงขึ้นเพราะความอับอาย อยากจะพาตัวถังตงตงกลับเข้าไปในโรงเตี๊ยมเสียตั้งแต่ตอนนี้

แต่จินเฟิงไม่ได้ใจร้อน เขาเข้าไปยืนเงียบ ๆ ข้าง ๆ ถังตงตงเพื่อคอยปลอบโยน

ถังตงตงเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก หลังจากที่นางทรุดตัวร้องไห้อยู่สักพักก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยและลุกขึ้น

“จินเฟิง เสียวเป่ยว่าอย่างไรบ้าง นางยินดีจะกลับไปกับข้าหรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน